"Η Αγάπη πονάει".

Μία φράση αρκετά γνωστή, βάσει της οποίας υπαινίσσεται ότι πολλές φορές το να αγαπάς κάποιον, πονάει.

Και πράγματι, ίσως κάποτε όλοι μας να βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση. Να αγαπάμε, όμως για διάφορους λόγους να νιώθουμε ότι αυτό μας κάνει να πονάμε εσωτερικά.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Εφόσον η Αγάπη είναι η πιο όμορφη μορφή Ενέργειας, πώς γίνεται να μας προκαλεί αίσθημα πόνου;

Γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι η Αγάπη που πονάει, αλλά οι προσδοκίες που υπάρχουν πίσω από αυτή την αγάπη.

Στην ταινία Φτηνά Τσιγάρα συναντάμε την εξής περιγραφή, σχετικά με την έννοια του «σ'αγαπώ», το οποίο αν το δούμε εις βάθος, κρύβει πολλά περισσότερα :

"[…] Το σ'αγαπώ είναι πολύ ύπουλο, κρύβει μια ερώτηση. Το «μ' αγαπάς;» Που ο άλλος σου λέει «σ'αγαπώ», για να.. για να.. σου ζητήσει ένα λογαριασμό, για να.. για.. για να του πεις κι εσύ αν τον αγαπάς.. Είναι.. πολύ ύπουλο.."

Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει δυστυχώς σε αυτού του είδους την αγάπη. Αγαπάνε, προκειμένου να αγαπηθούν. Αγαπάνε και αν δεν λάβουν την ίδια αγάπη, αν οι προσδοκίες τους δεν εκπληρωθούν ή αν ένα άτομο δεν θέλει να δεχθεί αυτή την αγάπη, απογοητεύονται, πονάνε, θυμώνουν.

Αυτό όμως απέχει πολύ από την πραγματική, Αγνή, Ανιδιοτελή Αγάπη.
Γιατί σε αυτή την Αγάπη δεν υπάρχουν προσδοκίες. Σε αυτή την Αγάπη δεν υπάρχουν προσκολλήσεις. Είναι η Αγάπη στην πιο αγνή μορφή της, η οποία αναβλύζει απευθείας απ' το κέντρο της Καρδιάς. Είναι η άνευ όρων Αγάπη. Είναι η Αγάπη η οποία δεν φιλτράρει αν κάποιος την αξίζει, δεν κοιτάει τι θα κερδίσει από την έκφρασή της, από την εκδήλωσή της.

Η Αγάπη αυτή απλώς Είναι.

Την επόμενη φορά που θα αισθανθούμε ότι "πονάμε" εξαιτίας της αγάπης μας προς ένα άτομο, ας αναρωτηθούμε, τι πραγματικά συμβαίνει; Αγαπάμε πραγματικά, ανιδιοτελώς ή αγαπάμε προκειμένου να μας αγαπήσουν; Μήπως μέσα από αυτή την αγάπη μας, περιμένουμε να "κερδίσουμε" κάτι; Και επειδή δεν το "κερδίζουμε", νιώθουμε π.χ. απογοήτευση;

Ας θυμόμαστε ότι ο μοναδικός υπεύθυνος για αυτό τον πόνο δεν είναι κανένας άλλος, παρά ο Εαυτός μας. Γιατί οι προσδοκίες προέρχονται από εμάς τους ίδιους. Και αυτές οι προσδοκίες είναι που μας κάνουν να λέμε "η αγάπη πονάει".

Και τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Για αρχή αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε ότι βρισκόμαστε στην πλάνη της "αγάπης υπό όρους". Δεν είναι κακό, ούτε σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τον άλλον. Από κει και πέρα, ένα νέο μονοπάτι θα αρχίσει να αποκαλύπτεται.

Ο Άνθρωπος που έχει γνωρίσει αυτή την Αγάπη, δεν σκέφτεται τι θα συμβεί αν το άτομο που θα τη λάβει αποφασίσει ξαφνικά να απομακρυνθεί απ' τη ζωή του. Η Αγάπη του δεν ορίζεται από το "πόσο" θα βρίσκεται στη ζωή του ένα άτομο.

Ο Άνθρωπος που έχει γνωρίσει αυτή την Αγάπη, έχει μάθει ότι κάποιες φορές χρειάζεται να θέτει Όρια. Γιατί το να θέτει όρια δεν είναι κακό. Δεν σημαίνει ότι ξαφνικά αγαπάει λιγότερο έναν άνθρωπο. Θέτει όρια γιατί σέβεται και προστατεύει το Είναι του. Η Αγάπη του όμως, δεν αλλάζει. Η Αγάπη του δεν ορίζεται από το "που" θα βρίσκεται ένα άτομο, από το πόσο κοντά ή μακριά του.
(βλ. Προσφορά Αγάπης από Απόσταση )

Ο δρόμος προς το βίωμα αυτής της Αγάπης δεν έχει.. συγκεκριμένα βήματα και τρόπους για να προκύψει. Δεν έρχεται μέσα από "τεχνικές".

Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ξεκινάει από την Αγάπη προς τον ίδιο μας τον Εαυτό. Όταν αγαπήσουμε πραγματικά τον Εαυτό μας και τις όποιες σκιές ενδέχεται να υπάρχουν μέσα του, όταν χτίσουμε την Αυτοεκτίμησή μας, όταν πιστέψουμε στον Εαυτό μας και όταν ακολουθήσουμε ένα Φωτεινό μονοπάτι, ένα μονοπάτι προσφοράς προς το συνάνθρωπο, η Αγάπη αυτή θα ξεπροβάλλει από μέσα μας.

Και σιγά σιγά αυτή η Αγάπη θα ξεχειλίζει από το Είναι μας, θα ακουμπάει όποιον βρεθεί δίπλα μας. Τότε η πραγματική Προσφορά θα γίνει κατανοητή και όσο θα προσφέρουμε αυτή την Αγάπη, όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά σε όλα τα Όντα, μέσα από διάφορους τρόπους και μέσα από την καθημερινότητά μας, τόσο θα "αυξάνεται" η δόνηση αυτή και σύντομα, θα είναι σε θέση να αγκαλιάσει μέσα της το Όλον.

Είθε Αγάπη, Φως και Ενέργεια να υπάρχει μέσα σε όλους μας, κάθε στιγμή ♥

Διαβάστε επίσης: Από τον Εγωκεντρισμό στην Ενσυναίσθηση