Πολλοί άνθρωποι και Μαθητές του Εσωτερισμού είναι εξοικειωμένοι με τα ονόματα Κάρλος Καστανιέδα και Δον Χουάν.

Περιγραφές για τα πρόσωπά τους μπορούμε να βρούμε παντού στο διαδίκτυο. Δεν θα σταθούμε σε περαιτέρω ανάλυση, πλην μίας μικρής αναφοράς.

Δον Χουάν Μάτους:

Ο Δον Χουάν Μάτους είναι μια σημαντική φιγούρα στη σειρά των βιβλίων σαμανισμού του Κάρλος Καστανιέδα. Περιγράφεται ως ένας Ινδιάνος Γιάκι τον οποίο γνώρισε για πρώτη φορά ο Καστανιέδα σε ένα σταθμό λεωφορείων στη Γιούμα της Αριζόνα στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το κατά πόσον πρόκειται για ένα υπαρκτό πρόσωπο είναι θέμα για το οποίο έχουν υπάρξει διαφωνίες κατά καιρούς. Οι πρακτικές και τα πιστεύω του Δον Χουάν φαίνονται ασύμβατες με την καταγωγή του ως Ινδιάνος Γιακί. Ο ηλικιωμένος άντρας, ποτέ δεν λέει ότι αυτό είναι το πραγματικό του όνομα. Απλώς αναφέρει ότι τουλάχιστον για τον Καστανιέδα είναι ο Χουάν Μάτους.

Ως χαρακτήρας στα βιβλία του Καστανιέδα, ο Δον Χουάν λέει στον Κάρλος (το χαρακτήρα που αντιπροσωπεύει τον Καστανιέδα) ότι είναι ένας bru­jo (η ισπανική λέξη για τον μάγο ή μάγισσα), ο οποίος προσομοιάζει τον θεραπευτή ή τον σαμάνο και ο οποίος έχει κληρονομήσει (μέσα από μια γενιά διδασκάλων) μια αρχαία μεσο-αμερικανική πρακτική για την επέκταση της ανθρώπινης συνειδητότητας, και την αλληλεπίδραση με τις ενέργειες της Γης και τα όντα που την κατοικούν. Στα βιβλία, ο Δον Χουάν ήταν ειδικός στην καλλιέργεια και τη χρήση διαφόρων ψυχοτροπικών φυτών. Συγκεκριμένα παραισθησιογόνων μανιταριών, datu­ra και πεγιότ τα οποία βρίσκονται στις ερήμους του Μεξικού. Αυτά χρησίμευαν ως οχήματα για να φτάσει κανείς στην μη συνηθισμένη πραγματικότητα στις διδασκαλίες του προς τον Κάρλος.

Κάρλος Καστανιέδα:

[…] Κατά τα δύο πρώτα βιβλία ο Καστανιέδα επικεντρώνεται στην χρήση του πεγιότ το οποίο το ονομάζει μεσκαλίτο στο βιβλίο, και το θεωρεί ως μια δύναμη-προστάτη κατά ανάλογο τρόπο όπως και τα φυτά-συμμάχους που ανήκουν στο είδος Datu­ra και τη χρήση των μανιταριών του είδους psilo­cybe (ψυχοτροπικά μανιτάρια), τα οποία χρησιμοποίησε ο Δον Χουάν ως μέσο για να δημιουργήσει στον Κάρλος Καστανιέδα αυτό που ονόμαζε "κατάσταση αυξημένης συνείδησης".

Από το τρίτο βιβλίο, "Ταξίδι στο Ιξτλάν", το κείμενο των βιβλίων του επικεντρώνεται στην επίτευξη "άλλων πραγματικοτήτων" χωρίς τη χρήση οποιουδήποτε παραισθησιογόνου. Στο τέταρτο βιβλίο, "Ιστορίες Δύναμης", διηγείται την "εγκατάλειψη του κόσμου" από την πλευρά του Δον Χουάν, αφήνοντας πίσω του τον Καστανιέδα ως κληρονόμο του και ως τον επόμενο "Ναγουάλ", ελεύθερο να βρει και να αποκτήσει τους δικούς του μαθητές.

Έχοντας μελετήσει τα βιβλία του Καστανιέδα, παρατηρήσαμε αρκετά πράγματα. Θα θέλαμε να εστιάσουμε σε ένα σοβαρό κίνδυνο και κυρίως, σε μία τρομακτικά μεγάλη έλλειψη.

Για αρχή, γίνεται σαφές μέσω των 2 πρώτων βιβλίων, η χρήση παραισθησιογόνων/ψυχοτροπικών ουσιών, ως μέσο εσωτερικής δουλειάς και διεύρυνσης της συνειδητότητας του ατόμου.

Πράγματι, στο Σαμανισμό συναντάμε τέτοιες χρήσεις, οι οποίες αποτελούν μέρος τελετών αυτών των λαών/φυλών. Εδώ όμως, υπάρχει ένα μεγάλο λάθος.

Αιώνες πριν (και πιθανό ακόμα και στις μέρες μας), αυτοί οι λαοί/φυλές, είχαν μία εντελώς διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων. Σεβόντουσαν τη φύση και όλα τα όντα και χρησιμοποιούσαν τα φυτά με τέτοιον τρόπο, σε ειδικές περιστάσεις και με γνώμονα την προσφορά στη φυλή τους, φέρνοντας "μηνύματα" που θα βοηθούσαν το σύνολο. Στις μέρες μας, η χρήση ψυχοτροπικών γίνεται είτε για "διασκέδαση", είτε από περιέργεια. Άλλοτε γίνεται για να ξεφύγει ο άνθρωπος από τα προβλήματά του. Και σε κάποιες περιπτώσεις, γίνεται για να αποφευχθεί η όποια εσωτερική, χρονοβόρα δουλειά χρειάζεται να κάνει κάποιος, ώστε να φτάσει πολύ πιο γρήγορα στην επιθυμητή κατάσταση αντίληψης.

Ο Διδάσκαλος Μορύα ήταν πολύ ξεκάθαρος σχετικά με τη χρήση τέτοιων ουσιών, όπως π.χ. η μαριχουάνα και η ανεπανόρθωτη βλάβη που προκαλείται στο Νου του ανθρώπου κατά τη χρήση της.

Διαβάζοντας λοιπόν κάποιος τις διδασκαλίες του Δον Χουάν περί ψυχοτροπικών ουσιών/φυτών, κινδυνεύει να παγιδευτεί στην ψευδαίσθηση ότι υπάρχει "σύντομος δρόμος" προς την διεύρυνση της αντίληψης και της συνειδητότητας.

Ας κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει σύντομος δρόμος.

Ας κατανοήσουμε ότι βρισκόμαστε εδώ αυτήν τη στιγμή, μέσα σε αυτήν τη γήινη πραγματικότητα, προκειμένου να εκπαιδευθούμε, προκειμένου να εξισορροπήσουμε το όποιο Κάρμα οφείλουμε. Και κυρίως, προκειμένου να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, τους Αδελφούς μας και τις Αδελφές μας.

Και ερχόμαστε στο δεύτερο, μα ακόμα πιο σοβαρό πρόβλημα αυτών των βιβλίων:

Την ολοκληρωτική έλλειψη ενδιαφέροντος για Προσφορά και Υπηρεσία υπέρ της Ανθρωπότητας.

Μέσα στα βιβλία του Καστανιέδα, διαβάζουμε τις διδασκαλίες του Δον Χουάν. Πράγματι, πολλές από αυτές έχουν να προσφέρουν πολλά στον αναγνώστη, δεδομένου όμως ότι ερμηνευθούν με το σωστό τρόπο. Η επιρροή του Καστανιέδα από διάφορα μονοπάτια και διάφορες φιλοσοφίες, είναι φανερή.

Ο Δον Χουάν, εμμέσως πλην σαφώς, καθοδηγεί τον Κάρλος και τους υπόλοιπους μαθητές του, σε ένα ταξίδι Αυτογνωσίας και διεύρυνσης της αντίληψής τους. Φυσικά αυτό είναι κάτι πολύ καλό, μιας και η αδιάκοπη ενασχόληση με την Αυτογνωσία μας, είναι ο ο ακρογωνιαίος λίθος για τη θεώρηση του κόσμου μας, του εσώτερου εαυτού μας και κυρίως, για την όποια Προσφορά μας στην Ανθρωπότητα.

Τι γίνεται όμως όταν ο μοναδικός σκοπός μας είναι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» ;

Μέσα από το μονοπάτι του Δον Χουάν ο άνθρωπος καλείται να ελευθερωθεί από την αιχμαλωσία στη συνειδητότητα του υλικού πεδίου και να αποκτήσει την ικανότητα να μπαινοβγαίνει στις πραγματικότητες των άλλων διαστάσεων ως "τουρίστας".

Όσο κι αν ψάξουμε, δεν μπορούμε να βρούμε το παραμικρό ψήγμα ενδιαφέροντος για τη σταυρωμένη ανθρωπότητα.

Την παραμικρή ηχώ της υπέροχης παρακαταθήκης του Βούδα, που αρνήθηκε τη νιρβάνα για να υπηρετήσει την ανθρωπότητα. Κανένα ίχνος της αγάπης που βλέπουμε στους Σούφι. Όσο για Εκείνον που έδειξε τον δρόμο της θυσιαστικής αγάπης, ο Δον Χουάν τον σνομπάρει ανοιχτά, προτιμώντας τον Μεσκαλίτο.

Οι τρεις μάγισσες του Καστανιέδα, στην πραγματική τους ζωή, κόβουν τις σχέσεις με τους δικούς τους και την Ανθρωπότητα. Σε κάποιο από τα βιβλία του, ο Καστανιέδα δείχνει στον Δον Χουάν ένα ποίημα που μιλάει για αγάπη. Ο Δον Χουάν διαγράφει τη λέξη αγάπη και την αντικαθιστά με την ελευθερία.

Και επειδή στα βιβλία του δεν παρατηρούμε την οποιαδήποτε αναφορά σε Σύμπαν/Θεό/Λόγο, βλέπουμε λοιπόν καθαρά τις σχέσεις αυτής της διδασκαλίας:

με τον Θεό (δεν μας χρειάζεται),

με τον Άνθρωπο (δεν μας χρειάζεται),

με την Αγάπη (δεν μας χρειάζεται).

Σε μία εποχή όπου η Ανθρωπότητα εκλιπαρεί και φωνάζει δυνατότερα από ποτέ για βοήθεια, υπάρχει μόνο ένα ενδιαφέρον: ο εαυτός μας.

Γι' αυτό και ο ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος κατά την ανάγνωση αυτών των βιβλίων, είναι να παραβλέψει ο αναγνώστης την Ανθρωπότητα και να ασχολείται αποκλειστικά με τον εαυτό του.

Πολλές φορές κάνουμε αναφορές σε σημεία των βιβλίων, καθότι οι περιγραφές κάποιων "διδασκαλιών" είναι στοχευμένες και απλοποιημένες, καθιστώντας τες κατανοητές από όλους. Από το τρίτο βιβλίο, το κείμενο των βιβλίων επικεντρώνεται στην επίτευξη "άλλων πραγματικοτήτων" χωρίς τη χρήση οποιουδήποτε παραισθησιογόνου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι κατατάσσουμε τα βιβλία του Καστανιέδα και τις διδασκαλίες του Δον Χουάν στα βιβλία "υπέρ της Ανθρωπότητας". Δεν κατακρίνουμε αυτό το λογοτεχνικό έργο, εφιστούμε όμως την προσοχή. Έχει να προσφέρει πράγματα, δεδομένου όμως ότι μελετηθεί με Διάκριση.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Αυτοβελτίωση, Μια Καταστροφική Διαδικασία