Όποτε συναντάμε κάποιον για πρώτη φορά, μία από τις πιο συνήθεις ερωτήσεις είναι: "με τι ασχολείσαι;" Με την καθιερωμένη απάντηση να περιλαμβάνει το "επάγγελμα" του ερωτηθέντος, την "ιδιότητά" του, κλπ.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στον Εσωτερισμό.

Όταν συναντάμε κάποιον ο οποίος βρίσκεται στο ενεργειακό/πνευματικό μονοπάτι, τον ρωτάμε "με τι ασχολείσαι; Τι ακριβώς κάνεις;"

Το παράδοξο όμως δεν είναι η ερώτηση σε αυτή την περίπτωση, αλλά η απάντηση.

Συνήθως παρουσιάζουν τους εαυτούς τους με τις εξής ετικέτες:

Ενεργειακοί Θεραπευτές, Πνευματικοί Θεραπευτές, Πνευματικοί Δάσκαλοι, Σαμάνοι, Κανάλι Επικοινωνίας με τον τάδε Διδάσκαλο, Μάστερ του Ρέικι και η λίστα συνεχίζεται.

Επιπλέον, ακολουθεί συνήθως μια τμηματική επεξήγηση του "τομέα" τους, του συστήματος που ακολουθούν, των πιστοποιητικών που έχουν λάβει, των υπηρεσιών που παρέχουν, κ.ο.κ . *

Ας μην παρεξηγηθούμε, η πρόθεσή μας δεν είναι να κατακρίνουμε, ούτε να απαξιώσουμε ή να αμφισβητήσουμε τις ικανότητες και την προσφορά των Αδελφών μας. Η πρόθεσή μας είναι αγνή και με αγάπη προς τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας και περιλαμβάνει μία προσπάθεια να παρουσιάσουμε μία ακόμα πλάνη του πνευματικού Εγώ. Είναι ένα πράγμα το να έχει κάποιος την ικανότητα να "θεραπεύει" ‑αλήθεια, τι σημαίνει θεραπεύω;- και άλλο το να διατυμπανίζει με ποικίλους τρόπους αυτή του την ικανότητα.

Ο Αναζητητής στο Πνευματικό Μονοπάτι, ο πνευματικός άνθρωπος, έλεγαν οι αρχαίοι Σούφι, ζει μία ζωή την οποία δεν μπορεί να εξηγήσει.

Η ζωή του είναι μυστηριώδης, ανεξήγητη. Δεν μπορεί να εξηγηθεί συστηματικά η μέχρι τώρα πορεία του, ούτε τα όσα είναι σε θέση να προσφέρει.

Ο άνθρωπος αυτός ζει μία συνηθισμένη, απλή και ταπεινή ζωή. Γιατί όταν το Εγώ του έχει κατευναστεί και κατανοηθεί, δεν υπάρχει ανάγκη για κανέναν τίτλο. Οι τίτλοι είναι επινόηση των ανθρώπων για αναγνώριση, για διάκριση. Είναι ανάγκη της Προσωπικότητας. Μα πως γίνεται να υπάρχουν αυτά, όταν μιλάμε για το Όλον;

Πως γίνεται κάποιος να έχει κατανοήσει την πραγματική, πνευματική έννοια της Προσφοράς και να μιλάει για "παρεχόμενες υπηρεσίες";

Παρατηρούμε ανθρώπους οι οποίοι από μόνοι τους προσφωνούν τους εαυτούς τους με τους παραπάνω τίτλους, ενώ παράλληλα μιλάνε για Ταπεινότητα. Να παρέχουν "συγκεκριμένες υπηρεσίες" (και επί το πλείστον υπό το ανάλογο χρηματικό αντίτιμο) και να μιλάνε για Πνευματική Προσφορά. 

Πως γίνεται να μιλάει κάποιος για την Απειροσύνη του Σύμπαντος και να τη στριμώχνει "σε 10 βήματα", να την ταξινομεί, να θέτει "επίπεδα" και να της βάζουν τίτλους;

Εδώ όμως να σημειώσουμε ότι ευθύνη για αυτή την παγίδα δεν φέρουν μόνο οι ίδιοι. Ευθυνόμαστε σε μεγάλο βαθμό και όλοι εμείς, οι άνθρωποι γενικότερα, οι οποίοι περιμένουμε να ακούσουμε "έναν τίτλο".

Περιμένουμε να ακούσουμε τις υπηρεσίες αυτών των ανθρώπων και τι ακριβώς μπορούν να μας προσφέρουν.
Περιμένουμε να καταβάλουμε το οποιοδήποτε χρηματικό αντίτιμο, γιατί ας μην ξεχνάμε, ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία επί το πλείστον ισχύει το "ό,τι πληρώνεις, παίρνεις".
Περιμένουμε να αξιολογηθούμε, να ταξινομηθούμε σε επίπεδα και να αποκτήσουμε και εμείς πνευματικό τίτλο και να αποκαλούμαστε π.χ. "Ενεργειακοί θεραπευτές", κ.ο.κ.

Και με αυτό τον τρόπο, το πνευματικό Εγώ των πνευματικών ανθρώπων τρέφεται ακόμη περισσότερο, όπου αυτοί με τη σειρά τους τρέφουν τις θυμαπάτες των ανθρώπων σχετικά με τα παραπάνω. Και ο φαύλος κύκλος, συνεχίζεται.

Σε όσους λοιπόν αναζητάνε πνευματικούς καθοδηγητές για να τους βοηθήσουν και τους ψάχνουν μέσα σε τίτλους και λαμπερά ενδύματα, ας συλλογιστούν και κάτι ακόμα, σχετικά με την έννοια της λέξης "Δάσκαλος": Πνευματική Καθοδήγηση και Δάσκαλοι

Σε όσους φέρουν αυτούς τους τίτλους, θέτουμε την εξής ερώτηση, όχι με ύφος ειρωνείας, αλλά επίκλησης για αναζήτηση:

Χωρίς αυτούς τους τίτλους και τις περιγραφές τού τι κάνετε, ποιοι είστε;

Σε όσους αναζητούν αυτή τη στιγμή τον κατάλληλο τίτλο για να περιγράψουν τη ζωή τους και το μονοπάτι τους, να είστε σε εγρήγορση. Ας αναρωτηθείτε, ας αναρωτιόμαστε κάθε στιγμή: ΠΟΙΟΣ έχει ανάγκη από τίτλους και ετικέτες για αναγνώριση;

Κάποτε πέσαμε και εμείς σε αυτή την παγίδα. Και όταν λέμε "κάποτε" και "εμείς", δεν εννοούμε ότι είμαστε "κάποιοι" ή ότι ξεχωρίζουμε γιατί δεν είμαστε μέσα σε αυτή την παγίδα. Μπορεί και να είμαστε. Προσευχόμαστε όμως να έχουμε συνεχώς Διάκριση και Διαύγεια, ώστε να προσέχουμε.

Αναζητούσαμε λοιπόν τον κατάλληλο τίτλο για να μας "χαρακτηρίσει", για να δηλώνουμε το ποιοι είμαστε. Και ήταν δύσκολη η μάχη που δίναμε, γιατί κανένας τίτλος δεν μπορούσε να περιγράψει το ποιοι ήμασταν ή τι κάναμε. Όχι γιατί ήταν κάτι το μοναδικό, το σπουδαίο, ας μην παρεξηγηθούμε. Αλλά απλούστατα γιατί δεν ακολουθούμε κάποιο "σύστημα". Είμαστε απλώς Μαθητές εκ του Λόγου διδασκόμενοι. 

Κατά βάθος ξέραμε ότι δεν υπήρχε ανάγκη για κανέναν τίτλο. Και επειδή πηγαίναμε κόντρα στη διαίσθησή μας και την Εσωτερική μας Φωνή, όλο αυτό ήταν μία επίπονη δοκιμασία. Μια δοκιμασία γεμάτη απογοήτευση, αγωνία, αμφιβολία, εσωτερικές συγκρούσεις, συγκρούσεις μεταξύ μας, πόνο και δάκρυα. Όμως με την πίστη μας να καίει στις καρδιές μας, με ταπεινότητα και παρατήρηση του πνευματικού μας Εγώ που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται, κατανοήσαμε το τι συνέβαινε.

Το συγκεκριμένο θέμα είναι κάτι που απαιτεί μεγαλύτερη ανάπτυξη, όμως δεν θα θέλαμε να κουράσουμε.

Ας θυμόμαστε ότι οι τίτλοι δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά στολίδια του Εγώ και της Προσωπικότητας.

Είθε Αγάπη, Φως και Ενέργεια να υπάρχει μέσα σε όλους μας, κάθε στιγμή ♥

*Φυσικά η αναφορά μας δεν αφορά ανθρώπους που εργάζονται στους κλάδους της ψυχολογίας, της ψυχοθεραπείας, της ψυχιατρικής, κλπ, όπου κάθε πιστοποίηση και τίτλος, είναι απαραίτητα, για προφανείς λόγους.

Διαβάστε επίσης: Η Εμμονή της Τελειότητας των Πνευματικών Ανθρώπων