Σύμφωνα με τον Carl Rogers «η κατάσταση της ενσυναίσθησης ή του να είναι κάποιος ενσυναισθητικός είναι να αντιλαμβάνεται το εσωτερικό πλαίσιο αναφοράς του άλλου με ακρίβεια και με τα συγκινησιακά συστατικά και νοήματα που εμπεριέχονται σε αυτό σαν να ήταν ο ίδιος το πρόσωπο, αλλά πάντα χωρίς να χάνει τη συνθήκη «σαν». Έτσι, αυτό σημαίνει να συναισθάνεται τον πόνο ή την ευχαρίστηση του άλλου όπως ο άλλος τα αντιλαμβάνεται, αλλά χωρίς να παύει να αναγνωρίζει ότι είναι σαν εγώ να πονούσα ή να ήμουν ευχαριστημένος κ.λπ. Αν χαθεί το στοιχείο «σαν», τότε το στάδιο είναι αυτό της ταύτισης.»

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας, εάν όλοι οι Άνθρωποι πορευόντουσαν στην καθημερινότητά τους μέσω της Ενσυναίσθησης.

Γιατί η ιδιότητα της Ενσυναίσθησης υπάρχει μέσα σε όλους μας, απλώς στην εποχή μας, βρίσκεται δυστυχώς σε λανθάνουσα μορφή. Αλλά δεν είναι μόνο η λανθάνουσα αυτή μορφή, η έλλειψη ενσυναίσθησης, που ευθύνεται για πολλά από τα δεινά του κόσμου και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στις σχέσεις μας με τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας.

Τη θέση της ενσυναίσθησης, την έχει καταλάβει ο Εγωκεντρισμός.

Η Ενσυναίσθηση είναι ο θεμέλιος λίθος για μια σωστή και υγιή επικοινωνία μεταξύ των Ανθρώπων. Mέσω της ενσυναίσθησης μπορούμε να αντιληφθούμε και να αισθανθούμε αυτό που αισθάνεται ένας άλλος άνθρωπος. Μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου. Να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά του και να αναγνωρίσουμε τα κίνητρα της συμπεριφοράς αυτής. Να δούμε δηλαδή τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου.

Με απλά λόγια, μέσω της ενσυναίσθησης μπορούμε να αντιληφθούμε και να αισθανθούμε αυτό που αισθάνεται ένας άλλος άνθρωπος.

Μπορούμε να αιτιολογήσουμε ‑όχι να δικαιολογήσουμε, έχει διαφορά- τη συμπεριφορά ενός άλλου ανθρώπου.
Μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά του και να αναγνωρίσουμε τα κίνητρά της.

Να δούμε τον κόσμο, όπως προαναφέραμε, μέσα από τα μάτια του άλλου.

Για να εκδηλωθεί όμως η ενσυναίσθηση, χρειάζεται να είμαστε όντως πρόθυμοι να δούμε μέσα από τα μάτια του άλλου.

Και αυτό ακούγεται πολύ απλό και στη θεωρία όλοι μας συμφωνούμε όταν το ακούμε. Όμως στην πράξη, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθότι χρειάζεται να κατευνάζουμε συνεχώς το εγώ μας. Όπως προαναφέραμε, ο Εγωκεντρισμός που διακατέχει την ανθρωπότητα στην εποχή μας, είναι πιο έντονος από ποτέ.

Θεωρούμε ότι οι συμπεριφορές των συνανθρώπων μας, αφορούν πάντοτε εμάς.

Ας το δούμε με ένα απλό παράδειγμα.

Βλέπουμε έναν Αδελφό μας να είναι σιωπηλός και προβληματισμένος.

Ο Εγωκεντρισμός θα πει: "Κάτι έχει μαζί μου. Γιατί έχει κάτι μαζί μου; Δεν έκανα κάτι. Ε αν έχει κάτι, ας μου το πει. Δεν θα σκάσω." και έτσι, γεννιέται ο Θυμός.

Η Ενσυναίσθηση θα πει: "Κάτι του συμβαίνει, το νιώθω ότι δεν είναι καλά. Ας προσπαθήσω να τον προσεγγίσω, να του δείξω ότι αν θέλει, μπορεί να μοιραστεί μαζί μου αυτό που τον απασχολεί" και έτσι, γεννιέται η Κατανόηση και η Επικοινωνία.

Και στις 2 περιπτώσεις, τόσο ο Εγωκεντρισμός, όσο και η Ενσυναίσθηση, τροφοδοτούνται από το βαθμό Αυτογνωσίας μας.

Όσο αυξάνεται η Αυτογνωσία μας, αισθήματα όπως ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη Αγάπης προς τον Εαυτό μας, φόβος, αίσθηση κατωτερότητας, αισθήματα αδικίας, θυμού, κ.ο.κ, μειώνονται. Όσο όμως αυτά και άλλα πολλά παρόμοια συναισθήματα παραμένουν, τόσο πιο έντονα τροφοδοτείται ο Εγωκεντρισμός μας και τόσο πιο πολύ "θάβεται" μέσα μας η Ενσυναίσθηση.

Υπάρχει και ένα ανέκδοτο, το οποίο ναι μεν είναι αστείο, αλλά κρύβει μία μεγάλη αλήθεια μέσα του, γύρω από τον εγωκεντρισμό και θα μπορούσε να συμβολίζει τον έσχατο βαθμό έλλειψης ενσυναίσθησης:

-Αδελφέ, έγινε κάτι αδιανόητο, ο Α. είχε ένα ατύχημα και βρίσκεται στο νοσοκομείο, οι γιατροί λένε ότι είναι πολύ κρίσιμη η κατάστασή του!
-Οπότε άκυρη η αποψινή μας βόλτα;

Μα πώς μπορούμε να ξεκινήσουμε να "αφυπνίζουμε" την Ενσυναίσθησή μας;

Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο "κλειδί" για να συμβεί αυτό. Και πόσο λατρεύουμε τα "κλειδιά", τον εύκολο τρόπο δηλαδή, εμείς οι Άνθρωποι.

Για να αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της η Ενσυναίσθηση, θα χρειαστεί να δώσουμε ‑αρκετές φορές μάλιστα- μία μάχη μέσα μας. Αυτή η μάχη θα είναι ο Εαυτός μας εναντίον του Εγωκεντρισμού μας, του Εγώ μας.

Στο παραπάνω παράδειγμα, τη στιγμή που θα μιλήσει ο Εγωκεντρισμός και το Εγώ μας, είναι η στιγμή που θα πρέπει να δώσουμε αυτήν τη μάχη. Εκείνη τη στιγμή, θα πρέπει με όλη μας τη θέληση και δύναμη, να σταματήσουμε αυτή την παρόρμηση, αυτή την τάση μας να θεωρούμε ότι όλα έχουν να κάνουν με εμάς και να φέρουμε συνειδητά την Ενσυναίσθηση στη θέση του Εγωκεντρισμού.

Είναι μία δύσκολη μάχη, η οποία όσο εκπαιδεύουμε τον Εαυτό μας, τόσο πιο ήπια θα γίνεται. Μα θα χρειαστεί αρκετό καιρό και αρκετές τέτοιες μάχες, προκειμένου η Ενσυναίσθηση να εδραιώσει τη θέση της.

Μιλάμε για μάχη με τον εαυτό μας και ταυτόχρονα για Αγάπη προς τον Εαυτό μας.

Όσο παράδοξα και αντίθετα και αν φαίνονται αυτά τα δύο μαζί, δεν είναι. Και αυτό γιατί, μέσω αυτής της εσωτερικής μάχης, δεν προσπαθούμε να "σκοτώσουμε" το Εγώ μας, μα να το "σταματήσουμε" και να το ακούσουμε. Να ακούσουμε αυτά που έχει να μας πει, να ακούσουμε τα παράπονά του, να δώσουμε σημασία στο πληγωμένο παιδί μέσα μας. Γιατί όλα αυτά και πολλά ακόμα, κρύβονται πίσω από τον Εγωκεντρισμό μας. Προσπαθούμε, λοιπόν, μέσω αυτής της μάχης, να ηρεμήσουμε το Εγώ μας και να του δώσουμε την προσοχή και την Αγάπη που μας ζητάει.

Και όλο αυτό, δεν θα συμβεί τη στιγμή της "μάχης". Η μάχη, θα είναι απλώς η αρχή. Το έναυσμα για να μελετήσουμε τον Εαυτό μας και να κάνουμε ένα ακόμη βήμα στην Αυτογνωσία μας.

Γι' αυτό λοιπόν, μιλάμε για μάχη με τον εαυτό μας και ταυτόχρονα για Αγάπη προς τον Εαυτό μας.

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι αυτή η μάχη, προερχόμενη από την ανάγκη αφύπνισης της Ενσυναίσθησης, προσφέρει τόσο σε εμάς, όσο και στους ανθρώπους γύρω μας. Γιατί εκείνη τη στιγμή, απ' τη μία ο συνάνθρωπός μας αισθάνεται ασφάλεια δίπλα μας και από την άλλη βλέπουμε ότι υπάρχει κάτι μέσα μας που χρειάζεται την προσοχή μας, οπότε και ωθούμαστε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της Αυτογνωσίας μας.

Μέσω του Εγωκεντρισμού, το μόνο που καταφέρνουμε είναι συγκρούσεις, διαχωρισμός και αποξένωση από τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας και γενικά από όλα τα Όντα.

Μέσω της Ενσυναίσθησης όμως, μπορούμε να προχωρήσουμε όλοι μαζί.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Κουτσομπολιό και Επίκριση