«(Και) σήμερα το πρωί, ξύπνησα.
Πριν ανοίξω τα μάτια μου, ένιωσα όλα τα μέρη του σώματός μου. Άκουσα και ένιωσα την αναπνοή μου και ακούμπησα το ένα χέρι στην καρδιά μου. Ένιωσα τους χτύπους της. Ήταν τόσο όμορφοι! Και ύστερα, άνοιξα τα μάτια μου.
Χαμογέλασα και μία τεράστια αίσθηση ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ξεχείλισε από μέσα μου. Ευγνωμοσύνη για τη ζωή.
"Και σήμερα, είσαι εδώ!", συλλογίστηκα.
"Αναπνέεις, το σώμα σου είναι υγιές, έχεις ρούχα να φορέσεις και ένα πιάτο φαΐ σε περιμένει. Και σα να μην έφταναν αυτά, έχεις και 2–3 ανθρώπους γύρω σου να σε συντροφεύουν! Φίλε μου, είσαι πραγματικά πλούσιος!"
Ευχαρίστησα το Σύμπαν που μου πρόσφερε ακόμη μία ημέρα σε αυτή τη ζωή, που μου πρόσφερε ακόμη μία ευκαιρία να συλλέξω επιπλέον στιγμές και να προσφέρω αγάπη τριγύρω μου!
Έτσι, με χαμόγελο στο πρόσωπο, αγάπη στην καρδιά μου και ευγνωμοσύνη για τη ζωή, ξεκίνησα τη νέα ημέρα.
Έχοντας τα παραπάνω στο νου μου, η μέρα κύλησε. Πρόσθεσα στη συλλογή μου κι άλλες πανέμορφες στιγμές, τρομερό αυτό με τις στιγμές, δεν τελειώνουν ποτέ, είναι παντού κάθε στιγμή και κάθε μια είναι μοναδική, *φυτρώνει* μόνο μία φορά! Φανταστείτε ότι σε κάθε σας βήμα, υπάρχει ένα δέντρο και για καρπούς σάς προσφέρει πανέμορφες, μοναδικές στιγμές!
Παράλληλα όμως, είδα και κάτι άλλο.
Είδα ανθρώπους να *κόβουν* αυτά τα δέντρα και να *καίνε* τους καρπούς τους.
Είδα ανθρώπους να ξοδεύουν τα λεπτά τους, τις ώρες τους, ή για να το θέσουμε πιο σωστά χωρίς την έννοια του χρόνου, τις ΣΤΙΓΜΕΣ τους, μέσα στην Υπερηφάνεια, την Απληστία, την Αχαριστία, τον Εγωϊσμό και ούτω καθεξής.
Είδα ανθρώπους να καταπιάνονται με θέματα του υλικού κόσμου, να μην είναι ικανοποιημένοι με τίποτα, να αναζητάνε πάντα περισσότερα και μόλις τα αποκτούσαν, επέστρεφαν στην αρχή αυτού του φαύλου κύκλου, όπου αναζητούσαν και πάλι περισσότερα. Η Απληστία αυτή όμως είχε ως επακόλουθο την Αχαριστία και η αχαριστία, οδηγούσε τους ανθρώπους αυτούς σε μια *απομόνωση*.
Και τότε σκέφτηκα:
"Άνθρωπε, που είναι η Ευγνωμοσύνη για τη Ζωή σου; Πόσο δεδομένη έχεις την ίδια σου τη Ζωή! Αν μπορούσες να δει το πόσα πράγματα, πόσες στιγμές χάνεις, θα αναθεωρούσες πολλά!" »
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία μας ημέρα σε αυτήν τη ζωή. Ο θάνατος του ορατού μας σώματος είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή. Ανά πάσα στιγμή!
Αν λοιπόν αυτή η στιγμή έρθει αύριο το πρωί, σε λίγες ώρες, σε λίγα λεπτά, πως θα έχουμε ξοδέψει τις τελευταίες μας στιγμές;
Έχετε 2 επιλογές: ή θα τις ζήσουμε μέσα από την Αγάπη ή μέσα από το Εγώ μας.
Φυσικά όχι να φτάσουμε στο άλλο άκρο, στο συνεχή φόβο του θανάτου, αλλά σε κάτι πιο μικρό και απλό:
Στην εκτίμηση και στην έκφραση Ευγνωμοσύνης που ΚΑΙ σήμερα, βρισκόμαστε *εδώ* .
Και ας θυμόμαστε ότι, όταν μας βρει αυτή η στιγμή και αφήσουμε το ορατό μας σώμα, ένα και μόνο ένα πράγμα θα πάρουμε μαζί μας: τις εμπειρίες των στιγμών που συλλέξαμε.
Όλα τα άλλα, απλά θα χαθούν.
Ας νιώσουμε την αναπνοή μας, τους χτύπους της καρδιάς μας και ας ευχαριστήσουμε το Σύμπαν που και σήμερα, είμαστε εδώ.
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
Διαβάστε επίσης: Μπροστά στο Άγγιγμα του Θανάτου, Τίποτα Δεν Έχει Σημασία