Μπροστά στο Άγγιγμα του Θανάτου, Τίποτα Δεν Έχει Σημασία

θάνατος

"Θάνατος: Μπροστά στο άγγιγμά του, τίποτα δεν έχει σημασία."

Εμείς οι Άνθρωποι βρισκόμαστε συνεχώς μπλεγμένοι σε προσωπικά δράματα, κ.ο.κ. Είμαστε τόσο βαθιά μέσα στο εκάστοτε δράμα, που ο ύπνος μας γίνεται όλο και πιο βαθύς. H άγνοιά μας, όλο και μεγαλύτερη. Είναι ένα φαινόμενο που λαμβάνει χώρα παντού τριγύρω μας και ο καθένας μπορεί εύκολα να το παρατηρήσει.

Βρισκόμαστε λοιπόν μονίμως στο ρόλο του Θύματος. Οτιδήποτε άλλο συμβαίνει τριγύρω μας, στους συνανθρώπους μας, δεν είναι αρκετό για να στρέψουμε την προσοχή μας στην όποια πιθανή δυνατότητα για Προσφορά και το κυριότερο, το όποιο πρόβλημα των συνανθρώπων μας, δεν είναι το ίδιο *σοβαρό* με το δικό μας. Υποσυνείδητα, συγκρίνουμε τα προβλήματά μας και ΠΑΝΤΑ, τα δικά μας καταλήγουν να είναι τα "σοβαρά προβλήματα", βάσει της αντίληψής μας.

Για το ‑ας μας επιτραπεί η φράση- επίπεδο συνειδητότητας του καθενός, τα προβλήματά του είναι εξαιρετικά σημαντικά, δύσκολα, σοβαρά, κλπ.

Όμως, αυτό που για κάποιον είναι δυσβάσταχτο, για κάποιον άλλον είναι ανάλαφρο.

Το συγκεκριμένο πρόβλημα συνεπώς, είναι δυσβάσταχτο ή ανάλαφρο;

Η απάντηση είναι ότι απλώς "είναι". Το *επίπεδο* συνειδητότητας (δεν υπάρχουν επίπεδα, η χρήση της λέξης/έννοιας γίνεται για λόγους περιγραφής) είναι αυτό που καθορίζει τι απ τα δύο θα είναι. Μέχρις ότου όμως, το άτομο καταφέρει να μείνει απλώς Παρατηρητής και να υπερβεί τη δυϊτότητα, πάντα θα είναι ένα απ τα δύο.

Προς το παρόν, θα θέλαμε να προσεγγίσουμε σαν θέμα μελέτης, τα 2 αυτά άκρα.

Πρώτον, την κατάσταση κατά την οποία κατακρίνουμε τα "σοβαρά προβλήματα" των Αδελφών μας και θεωρούμε ότι δεν πρέπει να δυσανασχετούν, να παραπονιούνται κλπ, επειδή εμείς τα θεωρούμε "απλά" ή θεωρούμε τα δικά μας πολύ πιο σοβαρά, ή επειδή υπάρχει συνδυασμός αυτών των δύο:

Ενδεχομένως κάποτε και για εμάς μέρος αυτού του είδους προβλημάτων να αποτελούσε ένα δυσβάσταχτο φορτίο. Όμως με τον καιρό, η αντοχή μας και η δύναμή μας αυξήθηκαν, με αποτέλεσμα να μπορούμε να τα διαχειριζόμαστε πιο εύκολα. Ακόμα όμως και να μη συνέβη ποτέ αυτό, λόγω του ότι είχαμε ανέκαθεν εσωτερική δύναμη ή η τωρινή μας ενσάρκωση μας βρήκε "έτοιμους", ας θυμόμαστε ότι για τον καθένα, τα προβλήματά του είναι ένας προσωπικός Γολγοθάς. Ας μην κατακρίνουμε. Ο καθένας έχει το δικό του, διαφορετικό μονοπάτι. Αντιθέτως, ας προσφέρουμε την Αγάπη μας και την όποια βοήθεια μας ζητηθεί, πάντα σε υγιή και λογικά πλαίσια.

Και εδώ ερχόμαστε στην 2η κατηγορία, η οποία περιλαμβάνει μία κατάσταση άμεσα συσχετιζόμενη με την 1η:

Να αισθανόμαστε ότι τα προβλήματά μας είναι τα πιο δύσκολα και σοβαρά προβλήματα που μπορεί κάποιος να έχει.

Από τα παραπάνω, κατανοούμε εν μέρει γιατί συμβαίνει αυτό.

Δεν χρειάζεται να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν είναι σοβαρά ή δύσκολα ή το οτιδήποτε. Ούτε να μην εκφράζουμε τον πόνο μας, τη δυσφορία μας, την απόγνωσή μας, κ.λπ.

Υπάρχουν όμως 2 πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, τα οποία θα βοηθήσουν όχι μόνο εμάς, αλλά και όλους τους ανθρώπους τριγύρω μας:

1. Να δείχνουμε κατανόηση απέναντι στα προβλήματα των συνανθρώπων μας και να τους ακούμε, ακόμα και αν δεν μας φαίνονται το ίδιο σοβαρά με τα δικά μας. Μπορούμε να τα συλλογιζόμαστε και να τα εξετάζουμε με ειλικρίνεια και μέσα από Ουδετερότητα, μήπως είναι πράγματι πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά μας.

Εάν είναι, θα είναι η κατάλληλη στιγμή να εκφράσουμε την όποια δυσφορία μας σχετικά με το εκάστοτε δικό μας πρόβλημα;
Γιατί τότε, δείχνουμε στους αγαπημένους μας Αδελφούς την Άγνοιά μας και την έλλειψη ενσυναίσθησή μας, με αποτέλεσμα, να σκεφθούν ότι είμαστε "στον κόσμο μας" και έτσι να "απομακρυνθούν", μιας και δεν έχουν χρόνο και χώρο για επιπλέον δράματα.

Εάν δεν είναι, μπορούμε με όμορφο και ευγενικό τρόπο να τους πούμε ότι καταλαβαίνουμε πως νιώθουν, όμως αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε κάτι που για τα δικά μας δεδομένα, είναι πολύ πιο σοβαρό και χρειάζεται να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι και εστιασμένοι εκεί. Εάν υπάρχει μεγάλη και άμεση ανάγκη για βοήθεια όμως, φυσικά και θα τους ακούσουμε.

2. Να υπενθυμίζουμε καθημερινά στον εαυτό μας ένα πράγμα. Ίσως την πιο τρανταχτή υπενθύμιση, κατά την ταπεινή μας άποψη, η οποία εν μέσω δοκιμασιών, έχει αποδειχθεί ένας από τους πιο πολύτιμους συμβούλους:

"Μπροστά στο άγγιγμα του Θανάτου, τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό ή δυσβάσταχτο."

Αναπνέουμε; Τότε όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται. Μπορεί να πάρει καιρό, μπορεί το διάστημα αυτό να είναι επίπονο, τόσο σωματικά, όσο και συναισθηματικο-νοητικά. Όμως αναπνέουμε. Ο Θάνατος, δεν μας επισκέφθηκε ακόμη. Έχουμε ακόμα το θαυμαστό δώρο της Ζωής στα χέρια μας!

Ποτέ να μην εκλάβουμε αυτό το Δώρο ως κάτι δεδομένο!

Ανά πάσα στιγμή, ο Θάνατος μπορεί να μας αγγίξει. Ακούγεται βαρύ και ίσως προκληθεί κάποια παρεξήγηση, όμως αν το συλλογιστούμε, έτσι δεν είναι;

Κάποτε, ένας αγαπημένος μας Αδελφός, ένας φωτεινός άνθρωπος, ξύπνησε ένα πρωί. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του, πλύθηκε και ήταν έτοιμος να ξεκινήσει την ημέρα του. Μετά από λίγο όμως, ένιωσε μια μικρή δυσφορία και αποφάσισε να ξαπλώσει "για μισή ωρίτσα", όπως χαρακτηριστικά μάθαμε ότι είπε. Ξάπλωσε, βολεύτηκε στο κρεβάτι του, έκλεισε τα μάτια του, εξέπνευσε και "έφυγε". Ο Θάνατος, τον επισκέφθηκε.

Ασχέτως του τι συμβαίνει στη ζωή μας αυτήν τη στιγμή, να θυμόμαστε να εκφράζουμε την απέραντη Ευγνωμοσύνη μας για το γεγονός ότι είμαστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ.

Την απέραντη Ευγνωμοσύνη μας για το ότι πολλοί Αδελφοί και πολλές Αδελφές μας, βρίσκονται ακόμα εδώ.

Και τότε, τα όποια προβλήματά μας, ξαφνικά θα αποκτήσουν μια πιο.. ανάλαφρη αίσθηση. Δεν θα λυθούν, όμως η έκφραση Ευγνωμοσύνης, είναι ένας ισχυρός Σύμμαχος.

Ας εντάξουμε στην καθημερινότητά μας την έκφραση αυτής της Ευγνωμοσύνης και η ζωή μας σταδιακά θα αρχίσει να μεταμορφώνεται.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Η Φυλακή του Πόνου και η Ψευδαίσθηση της Ελευθερίας