Πολλά λέγονται σχετικά με την έννοια του Διαλογισμού και στην εποχή μας, ο Διαλογισμός είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα φαινόμενα.
Όταν ακούμε τη λέξη "Διαλογισμός", ο νους μας αμέσως πηγαίνει σε κάποιον ο οποίος κάθεται (συνήθως στη γνωστή στάση του Λωτού), σε ένα ήρεμο και ήσυχο μέρος, ψέλνωντας κάποιο Μάντραμ, κ.ο.κ. Κάποια λεπτά ή ώρες αργότερα, αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται σε μία χαλάρωση και νιώθει μια όμορφη ηρεμία.
Δεκάδες σεμινάρια και τεχνικές διαλογισμού υπάρχουν και όλα αποσκοπούν σε χαλάρωση, εσωτερική ηρεμία και γαλήνη, κ.ο.κ. Μία φορά την εβδομάδα ή το μήνα, άνθρωποι συγκεντρώνονται και μέσω καθοδηγούμενου διαλογισμού, χαλαρώνουν και εισέρχονται σε μία όμορφη κατάστασης γαλήνης. Όπως επίσης, κάποιος μεμονωμένα, κάθε μέρα ή κάποιες φορές την εβδομάδα ή το μήνα, αφιερώνει λίγη ώρα στον εαυτό του, σε έναν ήσυχο χώρο, διαλογιζόμενος με τον παραπάνω τρόπο.
Στην εποχή μας όμως, η εικόνα αυτή που είναι βαθιά ριζωμένη στο νου μας και κατά συνέπεια, στην αντίληψή μας περί διαλογισμού, πρέπει να αλλάξει άρδην.
Ζούμε σε μία εποχή, όπου η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη με ασχολίες και η αλληλεπίδρασή μας με τους συνανθρώπους μας, τις υποχρεώσεις μας και γενικότερα καταστάσεις που βιώνουμε, είναι ασταμάτητη. Αποτέλεσμα αυτής της αδιάκοπης ροής, είναι μια επίσης αδιάκοπη ανταλλαγή ενεργειών.
Βρισκόμαστε συνεχώς σε καταστάσεις έντασης, εκνευρισμού, δυσφορίας, κ.λπ. Και τότε, εμφανίζεται η έννοια του διαλογισμού. Βιώνουμε μία ‑φαινομενικά- άσχημη ημέρα και σκεφτόμαστε "μόλις γυρίσω σπίτι ή μόλις βρω χρόνο, θα καθίσω να διαλογιστώ λίγο, να χαλαρώσω". Βιώνουμε μια έντονη εβδομάδα και σκεφτόμαστε "ευτυχώς την Κυριακή έχουμε τον ομαδικό διαλογισμό, πόσο ανυπομονώ να χαλαρώσω!"
Αντιλαμβανόμαστε τον Διαλογισμό ως ένα μέσο χαλάρωσης.
Και αυτή η αντίληψη έχει μεγάλη βάση και πράγματι, είναι καλό να αποφορτιζόμαστε από τα βάρη της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, κ.λπ.
Όμως ταυτόχρονα, πρόκειται για μία λανθασμένη αντίληψη. Και λανθασμένη με την έννοια του ότι, όλη αυτή η "διαδικασία", είναι τρομερά ελλιπής.
Δεν μπορούμε να λέμε ότι γνωρίζουμε τον Διαλογισμό, επειδή αφιερώνουμε σε αυτόν κάποια λεπτά της ημέρας μας ή κάποιες ημέρες του μήνα και όλες τις υπόλοιπες στιγμές, "χανόμαστε" στη βαβούρα της καθημερινότητάς μας.
Πρέπει να γκρεμίσουμε την υπάρχουσα αντίληψη περί Διαλογισμού και να κατανοήσουμε το γεγονός ότι, ο Διαλογισμός, δεν είναι μέθοδος ή τεχνική, που την εφαρμόζουμε μια φορά στο τόσο ή όποτε δεν είμαστε καλά, με μοναδικό σκοπό τη χαλάρωσή μας.
Ο Διαλογισμός είναι ένας εσωτερικός τρόπος ζωής.
Ο Διαλογισμός είναι μια εσωτερική κατάσταση, είναι ένας τρόπος αντίληψης και αντιμετώπισης των καταστάσεων της καθημερινότητας.
Ο στόχος τους Διαλογισμού, εάν μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει κάποιος στόχος, είναι να καταφέρουμε να βρισκόμαστε συνεχώς, στην καθημερινότητά μας, σε μία διαλογιστική κατάσταση, μέσω της οποίας θα αντιμετωπίζουμε το κάθε τι που συμβαίνει εντός μας και τριγύρω μας.
Όταν βρισκόμαστε σε μία αντιπαράθεση και νιώθουμε ότι ενοχλούμαστε από τα όσα λέγονται, σταματάμε και αναρωτιόμαστε "γιατί ενοχλούμαι;". Αυτό είναι διαλογισμός.
Όταν κάποιος μας κάνει μια παρατήρηση, π.χ. στο χώρο εργασίας μας, αμέσως ενοχλούμαστε και ετοιμαζόμαστε να απαντήσουμε, ώστε να δείξουμε ότι η παρατήρηση που μας έγινε, είναι ενδεχομένως άδικη. Τότε, σταματάμε και πάλι και αναρωτιόμαστε "γιατί ενοχλούμαι; Μήπως έχει δίκιο; Μήπως κάνω λάθος;". Αυτό είναι διαλογισμός.
Θυμώνουμε με μια κατάσταση ή με κάποιον συνάνθρωπό μας, βιώνουμε το θυμό, όμως τον βιώνουμε συνειδητά. Αντιλαμβανόμαστε ότι "τώρα είμαι θυμωμένος" και έχουμε τον έλεγχο του θυμού μας. Αυτό είναι διαλογισμός.
Ενθουσιαζόμαστε με μια κατάσταση ή με κάποιον συνάνθρωπό μας, βιώνουμε ενθουσιασμό, όμως τον βιώνουμε συνειδητά. Αντιλαμβανόμαστε ότι "τώρα είμαι ενθουσιασμένος" και έχουμε τον έλεγχο του ενθουσιασμού μας. Αυτό είναι διαλογισμός.
Μας αναθέτουν μια βαρετή ή/και κουραστική εργασία. Αντί να δυσανασχετούμε και να σκεφτόμαστε "πόσο βαρετό/κουραστικό είναι αυτό που κάνω, πόσο θα ήθελα τώρα να βρίσκομαι στο τάδε μέρος", δεν σκεφτόμαστε τίποτα. Εστιάζουμε 100% στην εργασία της στιγμής. Αυτό είναι διαλογισμός.
Διαλογισμός ή Διαλογιστική Κατάσταση, πιο απλά, είναι η κατάσταση κατά την οποία τα συναισθήματά μας, οι σκέψεις μας, οι επιθυμίες μας, αλλά και τα συναισθήματα, οι σκέψεις και οι πράξεις των ανθρώπων τριγύρω μας, δεν μας ελέγχουν και δεν ορίζουν την "πραγματικότητά" μας.
Είναι το να κάνουμε ό,τι κάνουμε, έχοντας παραδώσει τον Εαυτό μας ολοκληρωτικά στη στιγμή. Χωρίς σκέψεις, συναισθήματα, προσδοκίες, κ.λπ. Χωρίς βιασύνη ή δυσανασχέτηση, χωρίς ενθουσιασμό ή ένταση. Έχοντας παραδώσει τον Εαυτό μας, αλλά συνειδητά και με Επίγνωση.
Ο Διαλογισμός φέρνει παύση στον εσωτερικό μας διάλογο και Διαύγεια στο νου μας. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται συνεχώς σε διαλογιστική κατάσταση, λόγω της ηρεμίας που τον χαρακτηρίζει, για τους υπόλοιπους ενδέχεται να φαίνεται "απαθής". Στην πραγματικότητα όμως, βρίσκεται σε τόσο έντονη εγρήγορση, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσει την οποιανδήποτε κατάσταση.
Για να συμβεί όμως αυτό, για να μπορέσουμε να πετύχουμε αυτό τον τρόπο ζωής, δεν αρκεί το να "διαλογιζόμαστε" 1 φορά την ημέρα, την εβδομάδα, το μήνα, κ.λπ, επαναλαμβάνοντας κάποιο μάντραμ που ως εκ θαύματος, θα βελτιώσει τη ζωή μας.
Ο Διαλογισμός θα πρέπει να πραγματοποιείται κάθε στιγμή. Με το να είμαστε Παρατηρητές του Εαυτού μας κάθε στιγμή. Και πως το πετυχαίνουμε αυτό; Μέσω της συνεχούς, αδιάκοπης ενασχόλησής μας με την Αυτογνωσία μας.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μάθουμε να εισερχόμαστε σε διαλογιστική κατάσταση ανά πάσα στιγμή. Όπου και αν βρισκόμαστε, ό,τι και αν κάνουμε, με όποιον και αν είμαστε, όση φασαρία και αν υπάρχει τριγύρω μας. Ασχέτως εξωτερικών συνθηκών δηλαδή. Αυτό παίρνει χρόνο, όμως δεν είναι αδύνατο. Χρειάζεται απλώς να εντάξουμε τις έννοιες "Διαλογισμός" και "Αυτογνωσία" στην καθημερινότητά μας και να πειθαρχήσουμε πάνω σε αυτά.
Ας βρισκόμαστε λοιπόν, όποτε το νιώθουμε ανάγκη, σε ένα ήσυχο μέρος, πιθανόν με χαλαρωτική μουσική, έχοντας κλειστά τα μάτια μας, κ.λπ, προκειμένου να φέρουμε εσωτερική ηρεμία εντός μας. Όμως μόνο έχοντας υπόψιν ότι, αυτή η χαλάρωση που θα έρθει, δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά η "αρχή" μιας ενδοσκόπησης και της δουλειάς με τον Εαυτό μας. Μέχρι που θα έρθει μία στιγμή, όπου ακόμα και αυτή η διαδικασία "έναρξης", δεν θα μας χρειάζεται.
Τότε όμως, θα συμβεί κάτι εκπληκτικό. Η ίδια αυτή διαδικασία θα μετατραπεί από "διαδικασία έναρξης" σε "διαδικασία εκτάκτου ανάγκης". Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα έχουμε μάθει να διαλογιζόμαστε/να εισερχόμαστε σε διαλογιστική κατάσταση όπου και αν βρισκόμαστε και ο "διαλογισμός απομόνωσης" (ας τον ονομάσουμε έτσι για τις ανάγκες της περιγραφής), θα εφαρμόζεται μόνο σε πολύ ειδικές καταστάσεις.
Εν κατακλείδι, διαλογισμός χωρίς αδιάκοπη ενασχόληση με την αυτογνωσία μας, δεν είναι διαλογισμός. Είναι απλώς ένας τρόπος φυγής και άρνησης αντιμετώπισης του εσωτερικού μας κόσμου.
Και επίσης, το να βρισκόμαστε κάθε στιγμή σε διαλογιστική κατάσταση στην καθημερινότητά μας, βοηθάει όχι μόνο εμάς, αλλά και όλους τους Ανθρώπους. Ας το συλλογιστούμε λίγο αυτό.
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥