"Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο", ακούμε συχνά να λέγεται.
Συμβαίνει κάτι "κακό", μια δύσκολη κατάσταση παρουσιάζεται στη ζωή μας και κάποιος μας λέει ή και εμείς οι ίδιοι λέμε στον εαυτό μας ότι "για κάποιο λόγο συνέβη" και επαναπαυόμαστε σε αυτή τη δήλωση.
Ας δούμε όμως το πως μια τέτοια δήλωση, όσο αληθής και αν είναι, κρύβει ένα μεγάλο κίνδυνο:
τον κίνδυνο της Επανάπαυσης.
Ας χωρίσουμε για αρχή τις καταστάσεις που βιώνουμε σε 2 κατηγορίες:
1. Καταστάσεις/γεγονότα της καθημερινότητας.
2. Καταστάσεις/γεγονότα που αφορούν γενικότερα τη ζωή μας.
Στην 1η περίπτωση, θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα που βίωσαν 2 Αδελφοί μας. Σας το παραδίδουμε όπως μας παραδόθηκε:
«Φεύγαμε από το σπίτι του x και πηγαίναμε στο αυτοκίνητό του. Βγαίνοντας από το σπίτι, δεν θυμόταν πού το είχε παρκάρει. Περπατήσαμε 5–10 λεπτά, κάνοντας το τετράγωνο της περιοχής, για να δούμε ότι το αυτοκίνητό του, βρισκόταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι του. Τότε, αναφώνησα "κάποιο λόγο θα είχε όλο αυτό". Σταματήσαμε και μου είπε πως ναι, έπρεπε να είναι πιο συγκεντρωμένος στις πράξεις της καθημερινότητάς του και να μην αποσπάται η συγκέντρωσή του από το Νου του και τα ρεύματα σκέψεων που πεταγόντουσαν εντός του.»
Σε αυτό το παράδειγμα βλέπουμε πώς το συγκεκριμένο άτομο γλίτωσε από την παγίδα της Επανάπαυσης. Αν έλεγε "ναι, έχεις δίκιο, κάποιος λόγος θα υπάρχει" και έμενε εκεί, τότε θα επαναπαυόταν. Δεν θα έβλεπε το μάθημα στο οποίο δοκιμαζόταν και που έπρεπε να διδαχθεί. Ως αποτέλεσμα, θα έμενε στάσιμος και μια αποκρυστάλλωση θα εμφανιζόταν μέσα του, η οποία θα τον εμπόδιζε στο μονοπάτι του. Αντιθέτως, αναζήτησε και ‑στην περίπτωσή του- αναγνώρισε αμέσως το μάθημα, "το λόγο".
Στη 2η περίπτωση, θα αναφέρουμε και πάλι ένα προσωπικό παράδειγμα, μιας Αδελφής μας. Σας το παραδίδουμε και αυτό όπως μας παραδόθηκε:
«Κάποτε ένα άτομο αποχώρησε από τη ζωή μου. Το πρώτο πράγμα που είπα κατά την αποχώρησή του ήταν "κάποιος λόγος θα υπάρχει, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο". Όμως δεν επαναπαύτηκα σε αυτό. Από την αρχή πίστεψα, με αγνή πίστη, πίστη από καρδιάς, ότι αυτή η αποχώρηση συνέβη για το καλό όλων, όσο και αν πονούσε μέσα μου.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, αναζητώντας το λόγο να αποκτήσω μεγαλύτερη επίγνωση στην καθημερινότητά μου και να είμαι σε εγρήγορση, ώστε να παρατηρώ τα μαθήματα που το Σύμπαν με ωθούσε να διδαχθώ. Μαθήματα που εάν δεν είχε γίνει αυτή η αποχώρηση, ενδεχομένως να μην ερχόντουσαν.
Όσο περνούσε ο καιρός και βίωνα καταστάσεις που με βοηθούσαν να προχωρήσω στην περαιτέρω εξέλιξή μου, συλλογιζόμουν:
"αν αυτό το άτομο δεν είχε αποχωρήσει, θα βίωνα αυτή την κατάσταση;". Έτσι, αναζητούσα συνεχώς "το λόγο", στη μορφή των μαθημάτων. Και το τότε "κάποιος λόγος θα υπάρχει" που είχα πει, αντί να πάρει τη μορφή αποκρυστάλλωσης και επανάπαυσης, έγινε ένας θαυμάσιος Οδηγός και Δάσκαλος.»
Πολλές φορές λέμε με εκνευρισμό "Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και έτσι και βρω αυτόν το λόγο, θα του πω εγώ..", καθώς βιώσαμε κάτι που δεν μας άρεσε, κάτι που μας "ξεβόλεψε", κάτι που μας έφερε δυσάρεστες εμπειρίες, κ.λπ.
Οφείλουμε να κατανοήσουμε πως ό,τι συμβαίνει, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου και αποτελεί μέρος ενός συνόλου μαθημάτων που οφείλουμε να διδαχθούμε.
Τα μαθήματα αυτά έρχονται άλλες φορές λόγω ανισορροπίας που εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε κάποτε και άλλες φορές απλώς είναι οι απαραίτητες δοκιμασίες που χρειαζόμαστε για την περαιτέρω εξέλιξή μας. Όπως και να χει, κατά μία έννοια, εμείς οι ίδιοι "είμαστε" ο λόγος.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βιώσουμε μια κατάσταση και πούμε ή μας πουν "για κάποιο λόγο έγινε", "όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο", κ.λπ, ας ξεκινήσουμε να αναζητάτε το λόγο. Πρώτα μέσα μας και ύστερα εξωτερικά. Ας μην επαναπαυθούμε και μετατρέψουμε αυτή τη φράση σε ένα "μάντραμ αποκρυστάλλωσης".
Χρειάζεται όμως να διατηρούμε και μια ισορροπία στην αναζήτηση "του λόγου". Δεν χρειάζεται να πάθουμε εμμονή, ούτε όμως και να επαναπαυθούμε. Το σημαντικό ειναι να φτάσουμε στη μέση, στην ισορροπία δύο καταστάσεων: της εμπιστοσύνης πως ό,τι συνέβη, συνέβη για κάποιο λόγο και στην αναζήτηση αυτού του λόγου, που πάντα είναι κάποιο μάθημα ‑ή ένα σύνολο μαθημάτων- που χρειάζεται να διδαχθούμε.
Προσοχή όμως. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Θα ήταν εγωκεντρικό αν σκεφτόμασταν ότι ο λόγος και τα μαθήματα αφορούν μόνο εμάς. Το Σύμπαν είναι μια τέλεια Συμφωνία. Κάθε τι που συμβαίνει, κάθε λόγος για τον οποίο συμβαίνει κάτι, έχει έναν ευρύτερο, συλλογικό αντίκτυπο. Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να δούμε τα υπόλοιπα "παρακλάδια" ενός λόγου, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε, είναι να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε "συλλογικά".
Ο λόγος θα αποκαλύπτεται πάντα στην ώρα του και στο βαθμό που το Σύμπαν επιτρέπει. Ας φροντίσουμε να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας ώστε αν και όταν αποκαλυφθεί, να μπορέσουμε να τον δούμε και κυρίως, να δούμε τον Δάσκαλο μέσα του. Τόσο για να διδαχθούμε, όσο και για να εκφράσουμε την Ευγνωμοσύνη μας για τα όσα διδαχθήκαμε.
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
Διαβάστε επίσης: Κάρμα: Παιδαγωγός, Όχι Τιμωρός
