Πολλές φορές εκφράζουμε επιθυμίες στο Σύμπαν, προσευχόμαστε, σχετικά με διάφορες καταστάσεις που επιθυμούμε. Καταστάσεις που έχουν όλες ‑επί το πλείστον- έναν κοινό παρονομαστή: την προσωπική μας ευτυχία και ικανοποίηση.

Δεν αναφερόμαστε σε επιθυμίες τύπου να έχουμε καλή υγεία, κ.λπ. Αντιθέτως, η αναφορά γίνεται σε επιθυμίες που αφορούν εξωτερικές καταστάσεις σχετικά με τη ζωή μας και τον εσωτερικό μας κόσμο.

Ζητάμε κάτι λοιπόν και λίαν συντόμως, αρχίζουμε να παραπονούμαστε, καθώς ενδέχεται η επιθυμία μας να μην έχει ακόμη εκπληρωθεί ή να περνάει ο καιρός και να μη γίνεται τίποτα, ακόμα και αν εμείς οι ίδιοι προσπαθούμε να συμβάλουμε στην πραγματοποίηση αυτής της επιθυμίας.

Πιστεύουμε με όλο μας το Είναι ότι αυτό που ζητάμε, θα μας κάνει ευτυχισμένους, ότι θα μας ικανοποιήσει, ότι θα μας προσφέρει εσωτερική ευημερία, κ.ο.κ.

Πιστεύουμε, με απλά λόγια, ότι γνωρίζουμε τι χρειαζόμαστε, για να είμαστε ευτυχισμένοι, ικανοποιημένοι, κ.λπ.

Τι θα γινόταν λοιπόν αν ξαφνικά, οι επιθυμίες, οι προσευχές όλων των ανθρώπων, εκπληρωνόντουσαν;

Στην ταινία Θεός για Μια Εβδομάδα, βλέπουμε μία στιγμή όπου ο ‑προσωρινός- Θεός, "απαντάει" θετικά σε όλες τις προσευχές, όλων των ανθρώπων. Αμέσως μετά, βλέπουμε να έχει ξεσπάσει χάος στην ανθρωπότητα. Ύστερα, παρακολουθούμε τον εξής διάλογο, μεταξύ αυτού και του "πραγματικού" Θεού:

-Ήταν τόσοι πολλοί (οι άνθρωποι που προσευχόντουσαν) και απλά τους έδωσα αυτό που ήθελαν!
-Ναι; Και από πότε κάποιος ξέρει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει;

Αυτό αποτελεί λοιπόν μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες:

Το γεγονός ότι δεν γνωρίζουμε το τι πραγματικά θέλουμε. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν γνωρίζουμε το τι πραγματικά ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ στη ζωή μας.

Και ποια είναι η διαφορά;

Η διαφορά έγκειται στο ότι, αυτός που "θέλει", είναι η προσωπικότητά μας, ο κατώτερος εαυτός μας, ενώ αυτός που "χρειάζεται", είναι ο Ανώτερος Εαυτός μας, ο οποίος χρειάζεται αυτά που χρειάζεται, προκειμένου να εξελιχθεί, με σκοπό πάντα την εντονότερη συμμετοχή του στην προσφορά υπέρ της ανθρωπότητας.

Και εδώ ακριβώς, βρίσκεται η αιτία των εσωτερικών μας βασάνων: Οι επιθυμίες της προσωπικότητας, είναι ο λόγος που πολλές φορές υποφέρουμε, καθότι όσο τις ζητάμε και όσο δεν εκπληρώνονται, τόσο πιο πολύ δυσανασχετούμε, εκνευριζόμαστε, απογοητευόμαστε, κ.λπ.

Παράλληλα, μέσα σε όλο αυτό το χάος των επιθυμιών, παρατηρείται ένα φαινόμενο τριγύρω, ένα φαινόμενο αρκετά γνωστό στην εποχή μας, που οδηγεί όμως σε πλάνη και σε πνευματικά-εγωιστικά μονοπάτια πολλούς ανθρώπους: το φαινόμενο της "Υλοποίησης".

Υλοποίηση.

Η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος έχει τόση δύναμη, ώστε είναι σε θέση να πραγματοποιήσει κάθε του επιθυμία.
Ότι έχει τόση δύναμη, ώστε μπορεί να υπερβαίνει τον Καρμικό Νόμο, ο οποίος ορίζει πολλά στη ζωή του, συμπεριλαμβανομένου του τι χρειάζεται ο άνθρωπος στην τωρινή του ενσάρκωση και στην παρούσα φάση της ζωής του.
Ότι έχει τόση δύναμη, ώστε μπορεί να παρακάμπτει το Θείο Σχέδιο, για το οποίο είχε εξ' αρχής άγνοια και να μην υπολογίζει το ευρύτερο καλό. Όπου το ευρύτερο καλό, θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με το Φαινόμενο της Πεταλούδας:

«Αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα". Διαφορετικές παραλλαγές εκφράζουν ουσιαστικά την ίδια ιδέα: μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.»

Συνεπώς, πόσο βέβαιοι είμαστε ότι η συγκεκριμένη επιθυμία που εκφράζουμε, συμβαδίζει με το ευρύτερο καλό, με το Θείο Σχέδιο και δεν υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η χαρά, η ικανοποίηση που θα μας φέρει, να αποβεί η δυστυχία ενός άλλου ανθρώπου;

Ο Ιησούς, κατά την προσευχή του στη Γεθσημανή, είπε:

«Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ».

Εδώ βλέπουμε λοιπόν αυτό ακριβώς: την ανθρώπινη επιθυμία μπροστά στο Θείο Σχέδιο. Στην περίπτωσή του, δεν μπορούσε ο Ιησούς να "υλοποιήσει" την επιθυμία του; Μπορούσε. Όμως υπήρχε ένα ευρύτερο Σχέδιο, που αφορούσε το ευρύτερο καλό και μέρος αυτού του Σχεδίου, ήταν η Θυσία του.

Και θα πει κάποιος "ναι, αλλά εγώ π.χ. ζήτησα να συμβεί κάτι ή εφάρμοσα τις τάδε τεχνικές και αυτό πραγματοποιήθηκε, υλοποιήθηκε".

Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που πιστεύαμε ότι χρειαζόμασταν, ήταν σε συμφωνία με αυτό που πραγματικά χρειαζόμασταν. Ήταν σε συμφωνία με αυτό που αποτελούσε το επόμενο βήμα στο ατομικό σχέδιο εξέλιξής μας, αυτό που όριζε ο Καρμικός Νόμος, κ.λπ. Και κυρίως, υπαγόταν στο Θείο Σχέδιο. Όμως ΔΕΝ το υλοποιήσαμε εμείς. Υλοποιήθηκε, ναι, αλλά μόνο και μόνο επειδή ήταν η στιγμή να υλοποιηθεί.

Προσοχή! Ο Πνευματικός Εγωισμός, καραδοκεί σε κάθε μας βήμα.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στη Συμπαντική Ροή και ας πορευόμαστε στην κάθε μας ημέρα με το σκεπτικό ότι "βρίσκομαι ακριβώς εκεί που χρειάζεται να βρίσκομαι και έχω ακριβώς αυτά που χρειάζεται να έχω", όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται αυτό κάποιες φορές. Και γι αυτό, ας εκφράζουμε συνεχώς την Ευγνωμοσύνη μας για όσα έχουμε αυτή τη στιγμή στη ζωή μας.

Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι μένουμε άπραγοι. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Και ας πούμε, χαριτολογώντας, ότι εάν η Αθηνά "συμφωνεί", θα μας βοηθήσει.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ζητήσουμε κάτι από το Σύμπαν, την επόμενη φορά που θα προσευχηθούμε, ας ολοκληρώσουμε την έκφραση της επιθυμίας, την προσευχή μας, με τον εξής τρόπο:

"Ας πραγματοποιηθεί αυτό που ζητάω, μόνο εάν το χρειάζομαι πραγματικά και μόνο εάν αυτό επρόκειτο να συμβάλει στο ευρύτερο καλό και αποτελεί μέρος του Θείου Σχεδίου".

Έτσι, εάν η επιθυμία μας "υλοποιηθεί", να είμαστε ευτυχείς. Γιατί αυτό δείχνει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο της κατανόησης των "αναγκών" του Ανώτερου Εαυτού μας.

Εάν όμως δεν υλοποιηθεί, να είμαστε ευτυχείς. Γιατί τότε, θα έχουμε "γλιτώσει" από κάτι που ενδεχομένως να μσας πήγαινε πίσω ή να αποδεικνυόταν σε βάθος χρόνου, ότι προκάλεσε περισσότερο "κακό" απ' ότι καλό, είτε πρακτικά, είτε εσωτερικά/ενεργειακά/πνευματικά.

Και όσο εφαρμόζουμε το παραπάνω κατά την προσευχή μας, τόσο πιο πολύ θα συντονιζόμαστε με το Σύμπαν, καθώς θα κατανοούμε περισσότερο, το τι τελικά χρειαζόμαστε πραγματικά.

Στην Ασκητική του Καζαντζάκη, συναντάμε την εξής περιγραφή, σχετικά με την έννοια της προσευχής:

"[…] Η προσευκή μου δεν είναι κλαψούρισμα ζητιάνου μήτε ερωτικιά εξομολόγηση. Μήτε ταπεινός απολογισμός εμποράκου: "σου 'δωκα, δώσε μου". Η προσευκή μου είναι αναφορά στρατιώτη σε στρατηγό. "Αυτό έκαμα σήμερα, να πώς πολέμησα να σώσω στον εδικό μου τομέα αλάκερη τη μάχη, αυτά τα εμπόδια βρήκα, έτσι στοχάζουμαι αύριο να πολεμήσω". […] "

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Επιθυμίες και Σύμπαν, Γιατί δεν μας Ακούει;