Πολλές φορές βιώνουμε καταστάσεις, συνήθως προερχόμενες από τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας, οι οποίες μας πληγώνουν. Οι οποίες μας αφήνουν σημάδια μέσα μας, ανοιχτές πληγές και μεγάλο πόνο.
Όταν μας συμβαίνει αυτό, το πρώτο πράγμα που γίνεται (υπάρχουν βεβαίως και περιπτώσεις που δεν γίνεται ποτέ, όμως αυτό αποτελεί ξεχωριστό θέμα προς συζήτηση) είναι η απομάκρυνσή μας από τους ανθρώπους αυτούς.
Μένουμε παρέα με τα "σπασμένα κομμάτια" μας, με μια πληγωμένη καρδιά, με θλίψη, πόνο, κ.λπ.
"Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός", λένε. Και πράγματι. Όσο περνάει ο καιρός, ο πόνος μαλακώνει. Η θλίψη μικραίνει και μια ελπίδα ότι "κοίτα, μάλλον θα επιβιώσω!" εμφανίζεται.
Μεσολαβούν πάρα πολλά μέσα μας σε αυτό το διάστημα, όμως για τώρα, θα θέλαμε να εστιάσουμε στο "μετά" το πέρας αυτής της κατάστασης.
Έχουμε επανέλθει, έχουμε ξαναπατήσει στα πόδια μας και νιώθουμε έτοιμοι να "ξαναζήσουμε".
Αρχίζουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν, κ.ο.κ.
Και ο καιρός περνάει και νιώθουμε πλέον "καλά". Νιώθουμε ήρεμοι, χαρούμενοι, ικανοποιημένοι με τη ζωή μας. Επιβιώσαμε και ζούμε ακόμα.
Τότε όμως, μια μεγάλη παγίδα έχει εμφανιστεί και εμείς έχουμε ήδη κατασκηνώσει μέσα της.
Η παγίδα του να κλειστούμε στον εαυτό μας και να γινόμαστε ‑υποσυνείδητα τις περισσότερες φορές- απρόσιτοι στους συνανθρώπους μας. "Βολευόμαστε" σε αυτή την κατάσταση που βιώνουμε και παραμένουμε εκεί.
Νομίζουμε ότι είμαστε ανάλαφροι, δεκτικοί, "ελεύθεροι". Ότι η πληγωμένη καρδιά μας έχει θεραπευτεί. Ενώ στην πραγματικότητα, έχουμε χτίσει ένα φρούριο τριγύρω μας.
Ως αποτέλεσμα, εάν κάποιος θελήσει και προσπαθήσει να μας πλησιάσει, αυτό είναι αδύνατο.
Πολλές φορές μάλιστα, παρατηρούμε 2 φαινόμενα:
1. Να μην μας προσεγγίζουν άνθρωποι.
Αναρωτιόμαστε "μα γιατί;;".
Γιατί τόσο δυνατή είναι η παγίδα του φρουρίου. Εμφανίζεται και ούτε που το αντιλαμβανόμαστε. Βρισκόμαστε μέσα στο ίδιο μας το φρούριο, με ακόμα και την πιο μικρή χαραμάδα κλειστή και πηγαίνουμε πέρα δώθε, μονολογώντας "μα γιατί δεν με *βλέπουν*; "
2. Να μας προσεγγίζουν άνθρωποι, όμως άνθρωποι που φέρουν παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά των "προηγούμενων" ανθρώπων της ζωής μας, αυτών που μας πλήγωσαν.
Και εδώ, αναρωτιόμαστε "μα γιατί;;".
Γιατί "δεν πήραμε το μάθημά μας". Αντιθέτως, τρέξαμε να κρυφτούμε από αυτό, μέσα στο φρούριό μας. Πώς θα δούμε λοιπόν το μάθημα που έπρεπε να πάρουμε; Φροντίζοντας τις "πληγές" μας.
Μόλις λοιπόν νιώσουμε καλύτερα από μία κατάσταση που μας πλήγωσε, είναι χρέος μας να θεραπεύσουμε την πληγωμένη καρδιά μας, τα κομμάτια του εαυτού μας, τα οποία μας ώθησαν στο να κλειστούμε μέσα μας. Διότι εάν δεν γίνει αυτό, κινδυνεύουμε από μία ακόμα μεγαλύτερη παγίδα: αυτή του "εσωτερικού τσιγκούνη".
Τότε, ένα πράγμα απομένει:
να ρισκάρουμε να εμπιστευτούμε και να ρισκάρουμε να ανοιχτούμε ξανά στους ανθρώπους.
Δειλά δειλά, να βγούμε από το φρούριο στο οποίο κλειστήκαμε και να κοιτάξουμε τριγύρω μας. Να ανακαλύψουμε, εκ νέου, τον κόσμο. Γιατί ενδέχεται να υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω μας, με τους οποίους θα μπορούσαμε να συμπορευτούμε πολύ αρμονικά, όμως να τους προσπερνάμε.
Φυσικά και δεν ξεχνάμε κάτι εξαιρετικά σημαντικό, να έχουμε Διάκριση. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και ούτε αποτελούν όλοι αυτό που "χρειαζόμαστε". Είναι διαφορετικό όμως το να πορευόμαστε με Διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους, από το να μην πορευόμαστε καθόλου.
Το να γίνουμε "εσωτερικοί ερημίτες" και να κινούμαστε με τη νοοτροπία του "Εγώ", είναι πραγματικά ό,τι πιο εύκολο. Η πρόκληση όμως και η πραγματική εσωτερική θεραπεία και εξέλιξή μας, βρίσκεται στη συνύπαρξή μας με τους συνανθρώπους μας.
Η μοναχικότητα και η αίσθηση εσωτερικής ασφάλειας και ελευθερίας, είναι πανέμορφα, σχεδόν εθιστικά. Όμως γίνονται ακόμα πιο όμορφα, όταν μάθουμε πως να τα μοιραζόμαστε (χωρίς να τα στερούμαστε ή να τα στερούμε), μαζί με άλλους ανθρώπους. Ειδάλλως, κινδυνεύουμε αυτή η εσωτερική μας ασφάλεια και ελευθερία, να μετατραπεί σε "εσωτερική φυλακή".
Αυτό όμως, χρειάζεται υπομονή, θάρρος, πίστη, "συνεργασία" και ρίσκο.
Και τότε, ένα νέο, μοναδικό, μαγικό ταξίδι, πρόκειται να ξεκινήσει.
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
Διαβάστε επίσης: Η Αγάπη Πονάει
