Σιωπή.
Μία γνωστή, αλλά ταυτόχρονα άγνωστη έννοια, μιας και έχουμε συνηθίσει στις λέξεις ‑στην ομιλία δηλαδή- και στις πράξεις, σαν μέσο επικοινωνίας.
Μια τόσο μικρή λέξη ‑μόλις 5 γράμματα- , μα τόσο γεμάτη, τόσο σπουδαία, τόσο μοναδική.
Πόσο απογοητευτικό όμως που κανείς δεν μας δίδαξε τη σπουδαιότητα της Σιωπής.
Βλέπουμε κάποιον σιωπηλό και αμέσως σκεφτόμαστε αρνητικά:
«Κάτι τον προβληματίζει»
«Κοίτα πόσο σιωπηλός είναι, κάτι του συμβαίνει»
«Μα τι έχει; Γιατί δεν μας μιλάει; Κάτι θα έχει μαζί μας και δεν θέλει να μας μιλήσει»
«Ε καλά αν δεν θέλει να μιλήσει, ας μη μιλήσει, ας καθίσει μόνος του»
Σαφέστατα μια τέτοια ερμηνεία ενδέχεται να έχει βάση, να είναι ορθή, μα το πρόβλημα είναι ότι αυτή είναι και η μοναδική ερμηνεία που αποδίδουμε στη σιωπή. Γιατί όμως αντιλαμβανόμαστε τη Σιωπή ως κάτι αρνητικό και δυσαρμονικό;
Διότι έχουμε μάθει να φοβόμαστε τη Σιωπή.
Τι είναι όμως αυτό που οδήγησε τον Άνθρωπο στο να φοβάται τη Σιωπή και να την αντιλαμβάνεται ως κάτι «κακό» ;
Σε ένα βιβλίο ‑ο τίτλος του οποίου μας διαφεύγει αυτήν τη στιγμή- συναντάμε το εξής σημείο:
« […] Για να αποδεχθεί ο υποσυνείδητος νους να σταματήσει να φέρνει εικόνες από τη μνήμη και να τις επιβάλλει στο συνειδητό νου, πρέπει στις αποθήκες της μνήμης να μην υπάρχουν «εκκρεμείς» υποθέσεις.
Π.χ. Είσαι αυτός που ασχολείται με τις εκκρεμείς υποθέσεις του κοινοβίου και ότι για να ενεργήσεις σε κάθε υπόθεση χωριστά, πρέπει να παίρνεις την έγκριση του Διδασκάλου.
Ας υποθέσουμε επιπλέον ότι ο Διδάσκαλος είναι πολύ απασχολημένος και εσύ δεν τον βρίσκεις ποτέ μόνο του. Είναι λοιπόν αναμενόμενο ότι μόλις τον δεις ελεύθερο, θα πας κοντά του να τον ενημερώσεις για τις υποθέσεις που τόσο επείγει να διεκπεραιωθούν.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη σχέση Νου και Ψυχικού Σώματος. […] »
Μήπως λοιπόν στο παραπάνω παράδειγμα η Σιωπή είναι το μέσο για να ενημερωθούμε για τις όποιες «εκκρεμότητες» υπάρχουν μέσα μας; Μήπως μέσω της Σιωπής δημιουργείται μια γέφυρα μέσα μας, προκειμένου να έρθουμε σε επαφή με όλα αυτά που έχουμε αγνοήσει;
Στο ίδιο βιβλίο συναντάμε μια αμυδρή περιγραφή του τι σημαίνει «εκκρεμότητες» και πότε αυτές δημιουργήθηκαν ‑ή για να είμαστε πιο ακριβείς, πότε τις δημιουργήσαμε:
«[…] Δημιουργήσαμε εκκρεμότητες όταν:
-Στερήσαμε από άλλους για να αποθηκεύσουμε
-Κάτι ικανοποίησε εμάς, χωρίς να υπολογίσουμε αν οι άλλοι που συμμετείχαν, έφυγαν ικανοποιημένοι
-Μπορούσαμε και δεν συμμετέχαμε στις ανάγκες των συνανθρώπων μας
-Λυγίσαμε τη θέληση των αδυνάτων, για να ικανοποιήσουμε τη δική μας αλαζονεία
-Χρησιμοποιήσαμε τη δύναμή μας για να εξαγοράσουμε τη συνείδηση αδύναμων συνανθρώπων μας
-Πείσαμε τα παιδιά μας ότι είναι ευνοημένα επειδή γεννήθηκαν από εμάς
-Δείξαμε αδυναμία να σκοτώσουμε ζώο κι όμως φάγαμε το κρέας του
-Αγαπήσαμε επειδή μας συνέφερε
-Ξεπουλήσαμε τα άυλα πράγματα της ψυχής, ανταλλάσσοντάς τα με υλικά
-Είπαμε ψέμματα με κακή πρόθεση
-Δεν σεβαστήκαμε ό,τι μας υπηρέτησε
-Δεν ευχαριστήσαμε όταν έπρεπε
-Απαιτήσαμε κάτι που δεν μας άνηκε
-Πληρώσαμε για να αγοράσουμε την ανοχή των άλλων
-Κλείσαμε τα αυτιά μας στο πεινασμένο κλάμα ενός παιδιού
-Η φαντασία μας δούλευε αποκλειστικά και μόνο για την προσωπική μας ικανοποίηση
-Κλείσαμε τα μάτια για να διακόψουμε την επαφή με τον εσώτερο εαυτό, με σκοπό να αποφύγουμε τις ευθύνες μας […] »
Μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας σε σιωπή; Έστω για μερικά λεπτά; Και τι σημαίνει «μένω μόνος μου σε σιωπή» ; Μια ερμηνεία που θα μπορούσαμε να δώσουμε, είναι ότι μένω μόνος μου σε σιωπή = είμαι σε Ειρήνη με το μέσα μου. Μένω μόνος μου σε σιωπή = ακούω τις εκκρεμότητές μου, τις αναγνωρίζω, τις αποδέχομαι.
Τι γίνεται όμως με τη σιωπή όταν αυτή μοιράζεται;
Μπορούμε να υπάρξουμε σε σιωπή, στον ίδιο χώρο, με κάποιον συνάνθρωπό μας; Και τι σημαίνει «μένω σε σιωπή μαζί με κάποιον» ;
Αν πούμε ότι θα θέλαμε να δούμε πόσο "αληθινή" είναι μία σχέση μεταξύ 2 ανθρώπων, η συνύπαρξή τους σε σιωπή είναι ένας τρόπος να το δούμε. Η πραγματική συνάντηση μεταξύ 2 ανθρώπων συμβαίνει μέσα στη Σιωπή, όχι στα λόγια και στις πράξεις.
Μπορούμε να συνυπάρξουμε π.χ. με τη/το σύντροφό μας για κάποιες στιγμές μέσα σε σιωπή; Μπορούμε να συνυπάρξουμε στον ίδιο χώρο, μαζί, μα ο καθένας στη σιωπή του και στις ασχολίες του; Αν ναι, τότε έχουμε μια ένδειξη, ας πούμε, ότι η σχέση μας δονείται σε ανώτερες συχνότητες και έχει πραγματική, γερή βάση. Τότε, αυτή η σιωπή εκφράζει με τον πιο δυνατό τρόπο ότι μεταξύ των 2 συντρόφων υπάρχει μια πραγματική, αγνή Αγάπη.
Η Σιωπή είναι ένας από τους μεγαλύτερους Δασκάλους της Ανθρωπότητας. Είναι τόσο δυνατή, που έχει μέχρι και θεραπευτικές ιδιότητες, τόσο για το πνεύμα, όσο και για το σώμα.
Όσο όμως υπάρχουν εσωτερικές εκκρεμότητες, τόσο πιο πολύ θα αποφεύγουμε και θα φοβόμαστε τη σιωπή, είτε αυτή μας βρίσκει μόνους, είτε μαζί με άλλους.
Μήπως ήταν και αυτή η μη-αποδοχή της Σιωπής και αυτή η μη-ειρήνη μέσα μας, ένας σημαντικός παράγοντας που οδηγεί καθημερινά μεγάλο μέρος της Ανθρωπότητας σε αγανακτισμό, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία μορφή Σιωπής;
Ας αρχίσουμε σιγά σιγά να εξερευνούμε τη Σιωπή και τις πολλαπλές της όψεις, θετικές και αρνητικές.
Ας κάνουμε χώρο μέσα μας για τη Σιωπή. Να μπορέσουμε να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ τα όσα έχει να μας πει η Σιωπή, τόσο για εμάς, όσο και για τους γύρω μας.
Ας ξεκινήσουμε να διαβαίνουμε αυτήν τη γέφυρα και ας έρθουμε σε πραγματική επαφή με το μέσα μας.
Και όσον αφορά τους συνανθρώπους μας, απ' όπου και αν πηγάζει η σιωπή τους, είτε από κάποια δυσαρμονία, είτε από εσωτερική ειρήνη, ας αρχίσουμε να την αποδεχόμαστε, ας αρχίσουμε να τους αποδεχόμαστε. Ας τους συντροφεύσουμε σε αυτήν τη σιωπή, στο βαθμό που μπορούμε και εν καιρώ, θα τους κατανοήσουμε καλύτερα. Ένα βήμα τη φορά.
Ας ακούσουμε τη Σιωπή, έχει τόσα πολλά να μας πει.
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
Πηγή εικόνας: Cyril Rolando, Enjoy the silence
Διαβάστε επίσης: Η Σιωπή ως Μέσο Βοήθειας
