Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, δυνατοί άνθρωποι, που είναι συνεχώς "εκεί" για όλους. Καθημερινά πολλοί μοιράζονται μαζί τους τούς όποιους προβληματισμούς τους, τα συναισθήματά τους, τα άγχη τους, κλπ.
Και αυτοί τους ακούνε. Όλους. Δεν κρίνουν ποιανού τα προβλήματα είναι σοβαρά και ποιανού όχι, δεν συγκρίνουν τα προβλήματά τους με τα δικά τους, είναι απλώς εκεί και τους ακούνε.

Αυτό λοιπόν, αποτελεί μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Πρόκειται για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι, ανιδιοτελώς και χωρίς κάποια προσδοκία για το οποιουδήποτε είδους αντάλλαγμα, είναι Εκεί για όλους. Βλέπουν το Φως μέσα στους άλλους, πίσω από όλο το εσωτερικό τους σκοτάδι και προσφέρονται να τους βοηθήσουν να το κάνουν να βγει προς τα έξω.

Όταν ένας άνθρωπος φτάσει σε αυτό το σημείο της εξέλιξής του, όπου είναι σε θέση να δέχεται τις βαριές ενέργειες των ανθρώπων, προκειμένου να τους απαλύνει συναισθηματικά/ενεργειακά, αντιμετωπίζει ένα "πρόβλημα":

Κανένας δεν τον ρωτάει "εσύ, πώς είσαι;"

Λόγω της φύσης του χαρακτήρα τους και της Προσφοράς τους, αυτοί οι άνθρωποι εκπέμπουν μία δυνατή ενέργεια, που κάνει τους ανθρώπους γύρω τους να θεωρούν ότι "τα έχουν καταφέρει", ότι "δεν έχουν προβλήματα", ότι "είναι δυνατοί άνθρωποι αυτοί", κλπ. Αυτό όμως, στο συγκεκριμένο στάδιο, είναι λάθος.

Σε επόμενα βήματα της εξέλιξής τους, αυτοί οι άνθρωποι μαθαίνουν πράγματι πως να είναι "καλά". Μαθαίνουν πως να παίρνουν τα βάρη του κόσμου μέσα τους και να τα "καθαρίζουν". Να τα μετουσιώνουν. Και παράλληλα, να μένουν ανεπηρέαστοι. Πρόκειται για το στάδιο της Αταραξίας. Και αυτοί που ανέπτυξαν επιτυχώς την Αταραξία, μπορούν να σας ακούνε να μιλάτε ακατάπαυστα, ενδεχομένως για ώρες. Χωρίς να το καταλάβετε, θα τους έχετε πει τα προβλήματα όλης σας της ζωής κι όμως, θα σας κοιτάνε με ένα γαλήνιο χαμόγελο και ξαφνικά (και πολλές φορές χωρίς να σας έχουν πει την παραμικρή λέξη) θα αισθάνεστε ήρεμοι. Χαλαρωμένοι. "Καθαροί".

Μέχρι όμως η ιδιότητα της Αταραξίας να γίνει μόνιμη μέσα τους, κάποιες φορές υποφέρουν.

Τα βάρη που σηκώνουν στις πλάτες τους, όλη αυτή η βαριά ενέργεια που εισέρχεται μέσα τους, κάποια στιγμή, τους εξαντλεί. Όμως κανείς δεν το βλέπει αυτό. Και πάνω σε αυτό θα θέλαμε να εστιάσουμε.

Κάποιες φορές, είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν να το δείξουν. Έχουν τη Δύναμη να δώσουν αυτή τη μάχη εσωτερικά, παλεύουν μέσα τους και εκπαιδεύονται μόνοι τους. Στήριγμά τους είναι το Σύμπαν και τα Όντα των Αόρατων/Ανώτερων πεδίων.
Κάποιες φορές όμως, το δείχνουν. Όχι απαραίτητα επειδή δεν έχουν Δύναμη ή επειδή επιλέγουν να το δείξουν, αλλά λόγω της ευάλωτης, ανθρώπινης φύση τους.
Παρατηρούμε άτομα να "προσπερνάνε" τους ανθρώπους της 1ης κατηγορίας. Είναι δίπλα τους, τους "φορτώνουν" με τα βάρη τους, όμως επειδή δεν δείχνουν κάτι, όπως αναφέραμε, δεν σκέφτονται να τους ρωτήσουν αν οι ίδιοι είναι καλά.
Σε αυτούς τους ανθρώπους, ας δώσουμε "ελαφρυντικό". Δεν φταίνε αυτοί, ίσως αν ήξεραν/έβλεπαν τι προκαλεί το φορτίο τους σε αυτούς τους ανθρώπους, να αντιστρέφονταν για λίγο οι ρόλοι. 

Όμως, σε αυτούς που δεν μπορούμε να δώσουμε ελαφρυντικό, είναι στους ανθρώπους που "προσπερνάνε" τα άτομα της 2ης κατηγορίας. Σε αυτούς που ενώ βλέπουν ότι το άτομο μπροστά τους υποφέρει, συνεχίζουν να το φορτώνουν ενεργειακά, χωρίς έστω να ρωτήσουν αν είναι καλά. Ή ακόμα και αν ρωτήσουν, να προσπεράσουν την όποια απάντηση και να επιστρέψουν στη διοχέτευση της συσσωρευμένης, βαριάς τους ενέργειας, μέσω της συνεχούς έκφρασης των προβλημάτων τους.
Και εδώ, μπορεί κανείς να διακρίνει τη σημαντικότητα της ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ και τη διαφορά της από την ΑΓΝΟΙΑ.

Πρέπει να ξυπνήσουμε, Άνθρωποι!

Πρέπει να βγούμε από το ρόλο του θύματος, από το θέατρο του "Εγώ ο Καημένος", να σταματήσουμε να ζούμε μέσα στο δράμα και να πιστεύουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου.

Ναι, ο καθένας μας έχει τα προβλήματά του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μοναδικά και πιο σημαντικά από των υπόλοιπων ανθρώπων. Ας σεβόμαστε τον κάθε άνθρωπο γύρω μας, είτε βλέπουμε ότι ίσως υποφέρει, είτε όχι.

Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε με κάποιον άνθρωπο και αρχίσουμε να τον φορτώνουμε με τα βάρη μας, ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.

Ας πάρουμε μερικές ανάσες και ας αφουγκραστούμε το άτομο μπροστά μας.
Πώς είναι; Πώς φαίνεται; Δείχνει να έχει ζωντάνια και διάθεση να μας ακούσει;
Ή δείχνει σημάδια κούρασης, εξάντλησης και έλλειψης ενέργειας;
Ας ρωτήσουμε, πώς είναι; Θα ήθελε να μοιραστεί κάτι μαζί μας;
Ας του απλώσουμε το χέρι μας, ακόμα και αν δεν ξέρουμε τι να του πούμε.
Μόνο και μόνο αυτή η κίνηση, θα του δώσει Ενέργεια και Δύναμη να συνεχίσει. Και παράλληλα, θα έχουμε κάνει τα επόμενα βήματα (ακόμα και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε στην αρχή) στο μονοπάτι της Ενσυναίσθησης.

Εξίσου σημαντικό, την επόμενη φορά που ένας τέτοιος άνθρωπος "εξαφανιστεί" από τη ζωή μας για μία περίοδο, ας προσπαθήσουμε να του δείξουμε ότι είμαστε εκεί για αυτόν. Τα βιώματα αυτών των δυνατών ανθρώπων είναι έντονα και ιδιαίτερα. Δεν θα συζητήσουν μαζί μας τα όσα βιώνουν, όχι επειδή αρνούνται την όποια βοήθεια, αλλά επειδή έχουν συνηθίσει στο να τα αντιμετωπίζουν μόνοι τους. Ας τους βοηθήσουμε και εμείς με τη σειρά μας να "γνωρίσουν" πως είναι το να είναι κάποιος εκεί για αυτούς.

Όλοι θέλουμε ανθρώπους γύρω μας να μας κατανοούν, να μας φροντίζουν και να είναι εκεί για εμάς. Το σημαντικό όμως είναι να μην ξεχνάμε και εμείς με τη σειρά μας να κατανοούμε και να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας.
 
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Πνευματική Εξέλιξη, Συνοδοιπόροι και Στιγμές Αποξένωσης