Πολλές φορές παρατηρούμε ότι η σχέση μας με έναν ή αρκετούς αγαπημένους μας ανθρώπους, αλλάζει. Μια αποξένωση εμφανίζεται. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Λόγους άλλοτε συνειδητούς και άλλοτε ασυνείδητους.

Όμως υπάρχει ένας λόγος, ο οποίος είναι ο πιο περίεργος και πολύπλοκος να κατανοηθεί:

η αποξένωση που βιώνουμε πολλές φορές, η απομάκρυνσή μας από κάποιους ανθρώπους, λόγω της περαιτέρω πνευματικής εξέλιξης/αφύπνισης. (Προσοχή: δεν είμαστε πάντα εμείς η πλευρά της εξέλιξης. Ενδέχεται να βρισκόμαστε και στην άλλη πλευρά πολλές φορές και άνθρωποι να απομακρύνονται, ασυνείδητα, λόγω της δικής τους περαιτέρω πνευματικής εξέλιξης. Η Διάκριση, η στάση Ουδετερότητας και η Ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας, είναι αυτά που θα μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε το τι συμβαίνει.)

Στο μονοπάτι της πνευματικότητας και της εσωτερικής εξέλιξης, επί το πλείστον πορευόμαστε μονάχοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι έννοιες της φιλίας, της συντροφικότητας, των σχέσεων, κ.ο.κ.
Υπάρχουν στιγμές στις οποίες συναντάμε άλλους ανθρώπους στο μονοπάτι μας και για κάποιο χρονικό διάστημα, πορευόμαστε μαζί. Αυτό μπορεί να είναι για 1 ώρα, 1 μήνα, 1 χρόνο, μια ολόκληρη ενσάρκωση. Το τελευταίο ας το αφήσουμε "εκτός" για την ώρα και ας εστιάσουμε σε αυτήν τη συν-οδοιπορία που διαρκεί για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Συναντάμε στο μονοπάτι μας λοιπόν κάποιους ανθρώπους, κάποιους Αδελφούς μας, οι οποίοι κατευθύνονται προς την ίδια κατεύθυνση. Τότε, ξεκινάμε να πορευόμαστε παρέα, μοιραζόμενοι τις μέχρι τώρα εμπειρίες μας από αυτή μας τη ζωή, τα βιώματά μας, τις επιγνώσεις μας, τα όσα εμπόδια βιώσαμε, κ.λπ. Ο καιρός περνάει, η συν-οδοιπορία, συνεχίζεται και η σχέση μας μαζί τους, χτίζεται.

Όσο προχωράμε όμως, ο καθένας μας συνεχίζει παράλληλα την δική του Μαθητεία στο μονοπάτι. Παρότι το μονοπάτι φαίνεται ίδιο, οι αντιλήψεις τις περισσότερες φορές, είναι διαφορετικές. Συνεπώς και τα μαθήματα και η διάρκεια των μαθημάτων μας.

Τότε, συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Κάτι το οποίο θα περιγράψουμε μέσω μιας αλληγορίας:

Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Απ' τη μία πλευρά, υπάρχει ένας τεράστιος Καταρράκτης. Απ' την άλλη, ένας καθαρός δρόμος, ίδιος με αυτόν που μέχρι τώρα διαβήκαμε.

Μια εσωτερική φωνή όμως μας λέει ότι, εάν θέλουμε να προχωρήσουμε περαιτέρω στο πνευματικό μονοπάτι και να συνεχίσουμε την εκπαίδευσή μας, θα πρέπει να πηδήξουμε από τον καταρράκτη, του οποίου δεν βλέπουμε το τέλος του.
Τότε, εάν είμαστε πραγματικοί Μαθητές, εμπιστευόμαστε την εσωτερική μας καθοδήγηση και κάνουμε ένα Άλμα Πίστης.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι, κατά τη διάρκεια της πτώσης μας, όλα επιβραδύνονται. Ο χρόνος ο ίδιος, επιβραδύνεται και ενώ η πτώση θα διαρκούσε μόλις μερικά δευτερόλεπτα, διαρκεί πολύ περισσότερο. Μέρες, εβδομάδες. Ο ουρανός μονίμως νύχτα χωρίς φεγγάρι. Σε αυτό το διάστημα, πανικοβαλλόμαστε, φοβόμαστε, αγωνιούμε. Κοιτάμε πίσω, όμως οι συνοδοιπόροι μας είναι πολύ μακριά, δεν τους βλέπουμε καν. Κοιτάμε μπροστά, δεν φαίνεται ακόμα το τέλος του Καταρράκτη και όχι απλά δεν φαίνεται, αλλά έχει και πυκνή ομίχλη.

Δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει. Η ίδια μας η πίστη, κλονίζεται.

Έρχεται όμως η στιγμή, όπου φτάνουμε στο τέλος του καταρράκτη. Ως εκ θαύματος, η πρόσκρουσή μας στο νερό δεν γίνεται βίαια, αλλά ομαλά, σα να βουτήξαμε από μόλις 1 μέτρο.

Και τότε, κοιτάμε. Κοιτάμε τριγύρω μας, με κομμένη την ανάσα. Ένα πανέμορφο τοπίο απλώνεται μπροστά μας. Η ακτή, είναι μόλις λίγα μέτρα. Κολυμπάμε, όχι βιαστικά όμως, όσο και να θέλουμε να βγούμε και να εξερευνήσουμε αυτό το νέο μέρος. Κολυμπάμε με την ησυχία μας, απολαμβάνοντας το.. κολύμπι.

Και τη στιγμή που φτάνουμε σε απόσταση αναπνοής για να βγούμε, βλέπουμε ένα χέρι να απλώνεται μπροστά μας. Κοιτάζουμε ψηλά. Το Φως του ήλιου είναι τόσο έντονο! Πιάνουμε το χέρι και με τη βοήθειά του, σηκωνόμαστε. Τότε, κοιτάμε και πάλι τριγύρω μας και βλέπουμε όχι έναν, αλλά αρκετούς Αδελφούς μας να μας κοιτάνε. Οι νέοι μας συνοδοιπόροι, στέκονται χαμογελαστοί μπροστά μας.

Και τότε, ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι.

Αυτό το ταξίδι ενδέχεται να καταλήξει όπως το προηγούμενο, με ένα Άλμα Πίστης σε έναν άλλο καταρράκτη. Είναι ένα μυστήριο, άγνωστο, το τι θα συμβεί. Όμως πλέον, αυτό δεν μας φοβίζει. Ο κύκλος της εξέλιξης-αποξένωσης-νέων συνοδοιπόρων, ενδέχεται να επαναληφθεί αρκετές φορές. Γι' αυτό και ζούμε την κάθε μας στιγμή με τους νέους συνοδοιπόρους μας και αυτό, είναι που μετράει. Αυτό είναι το νόημα της ζωής, να ζούμε την κάθε μας στιγμή, γιατί μπορεί να μην ξανάρθει.
Και οι στιγμές αυτές, είναι ο πραγματικός μας θησαυρός.

Τι γίνεται όμως με τους προηγούμενους συνοδοιπόρους μας, τα Αδέλφια μας που δεν έκαναν και αυτοί το Άλμα Πίστης;

Μήπως φερθήκαμε εγωιστικά; Μήπως έπρεπε να παραμείνουμε εκεί; Όμως σε αυτό το Μονοπάτι, η προσκόλληση δεν είναι σύμμαχός μας. Αναρωτιόμαστε, γιατί δεν μας ακολούθησαν;

Ίσως να έπρεπε να βρούνε τον δικό του Καταρράκτη. Ίσως να ήταν ο ίδιος με τον δικό μας, όμως να μην ήταν έτοιμοι να κάνουν το δικό τους Άλμα Πίστης. Ίσως να μην ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το γνωστό, το οικείο.

Η σκέψη μας είναι συνεχώς μαζί τους και ω! Πόσο, μα πόσο θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί τους τις νέες μας εμπειρίες, τα νέα μας βιώματα, τις νέες μας επιγνώσεις! Πόσο θα θέλαμε να τους φωνάξουμε "πήδα!! Είναι πανέμορφα εδώ, δεν μπορείς να φανταστείς πόσα καινούρια και όμορφα πράγματα υπάρχουν εδώ, πόσες νέες εμπειρίες, γνώσεις και βιώματα σε περιμένουν!"

Αυτό όμως είναι το αναγκαίο τίμημα που πληρώνουμε, όσο πορευόμαστε στην περαιτέρω εσωτερική/πνευματική μας εξέλιξη και "σκίζουμε" το πέπλο των ψευδαισθήσεων: να μη μπορούμε να δείξουμε στους άλλους, στους πρώην συνοδοιπόρους μας, τα όσα βλέπουμε, τα όσα βιώνουμε. Και αυτό γιατί το κάθε "κομμάτι" του μονοπατιού μας, απαιτεί μια διαφορετική "γλώσσα επικοινωνίας", μια γλώσσα την οποία μπορούμε να τη μάθουμε μόνο βιωματικά και με την οποία μπορούμε να συνεννοηθούμε μόνο με όσους ήδη τη μιλούν.

Φυσικά και υπάρχουν και εξαιρέσεις, οι οποίες είναι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να μάθουν μια "νέα γλώσσα". Σε αυτές τις περιπτώσεις, το Σύμπαν θα φροντίσει ώστε η δίοδος για την επικοινωνία μας με αυτούς τους ανθρώπους, με αυτές τις "εξαιρέσεις", να εμφανιστεί.

Ας μην ξεχνάμε ότι, ακόμα και οι Αδελφοί/Αδελφές μας που αφήσαμε πίσω, ενδέχεται να έχουν ανακαλύψει έναν "καταρράκτη" αντίστοιχης ομορφιάς και να σκέφτονται ακριβώς το ίδιο για εμάς. Πολλή προσοχή. Η αίσθηση ότι ο δικός μας "καταρράκτης" είναι ο μοναδικός, οδηγεί σε παραπλανητικά μονοπάτια.

Είτε οι πρώην συνοδοιπόροι μας αποτελούν εξαιρέσεις, είτε όχι, θα είμαστε πάντα εκεί για αυτούς.
Γιατί κάποια στιγμή, τα μονοπάτια μας θα ανταμώσουν και πάλι.
Γιατί όλα τα μονοπάτια, ανταμώνουν κάποια στιγμή και ενώνονται σε ένα, στο Ένα, αληθινό Μονοπάτι.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Πού Είναι Αυτοί οι Άνθρωποι;