«Στη δική σου ζωή, ακόμα οι άλλοι φταίνε;»

Ένα από τα επικρατέστερα και συνήθη φαινόμενα, είναι η στάση/αντίληψη των ανθρώπων ότι, για οτιδήποτε αρνητικό βιώνουν, ευθύνονται "οι άλλοι".

Μας συμβαίνει κάτι και αμέσως σπεύδουμε να κατηγορήσουμε "τους άλλους".

Γιατί;
Γιατί είναι τόσο απλό.
Είναι τόσο απλό και εύκολο να ρίξουμε την ευθύνη για αυτό που βιώσαμε σε κάποιον άλλον, αποποιούμενοι κάθε ενδεχόμενη προσωπική μας ευθύνη.

Γιατί αν πιστέψουμε, έστω και για μια στιγμή, ότι ευθυνόμαστε για τα δεινά που βιώσαμε σε μία κατάσταση, για τυχόν δυσκολίες που βιώνουμε, τότε το Εγώ μας κινδυνεύει.
Γιατί το Εγώ θεωρεί ότι είμαστε αλάνθαστοι.

Χρειάζεται Ειλικρίνεια, Θάρρος και Αυτοταπείνωση.

"Ναι, έσφαλα".
"Ναι, υπάρχουν χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μου, τα οποία ενδέχεται να είναι υπεύθυνα για αυτό που συνέβη".
"Ναι, πιθανόν να αρνούμαι να δω το μάθημα που υπάρχει πίσω από αυτή την κατάσταση, η οποία με έχει εγκλωβίσει".
"Ναι, φταίω (και) εγώ."

Και τότε, ερχόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο, σε ένα σταυροδρόμι:

Θα επιτρέψουμε στο Εγώ μας να υπερισχύσει και να συνεχίσουμε να ζούμε με την αίσθηση ότι είμαστε τέλειοι και αλάνθαστοι; Θα συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε την πεποίθηση "οι άλλοι φταίνε", βυθιζόμενοι όλο και περισσότερο στην Άβυσσο της Άγνοιας και του Εγωισμού;

Ή θα αποδεχθούμε το γεγονός ότι ενδέχεται να ευθυνόμαστε, είτε μερικώς, είτε ολοκληρωτικά, για κάτι που βιώσαμε;
Θα προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα στο ταξίδι της Αυτογνωσίας μας και της μετουσίωσης "αρνητικών" ποιοτήτων εντός μας;

Χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι πράγματι ευθυνόμασταν. Όμως είναι καλύτερο να "ανακρίνουμε" τον Εαυτό μας και να σιγουρευτούμε, παρά να ζούμε υπό την ψευδαίσθηση της τελειότητας.
Αλλά αυτό πρέπει να γίνει με Ειλικρίνεια, Αγάπη και Υπομονή και όχι να.. ξεπετάξουμε την "ανάκριση". Πρέπει να γίνει με ανοιχτή την καρδιά και την αντίληψή μας για αποδοχή, καθότι ενδέχεται να δούμε πράγματα που δεν θα μας αρέσουν. Ποιότητες εντός μας σκοτεινές, άσχημες.

Γιατί ενδέχεται να συνειδητοποιήσουμε ότι, για μια κατάσταση που βιώσαμε, ενώ για καιρό κατηγορούσαμε και ρίχναμε ευθύνες "στους άλλους", τελικά ευθυνόμασταν εμείς, με τρόπο που ίσως ούτε καν φανταζόμασταν.

Τι σημαίνει αυτό; Το ότι για μια δύσκολη, δυσβάσταχτη κατάσταση που βιώσαμε/βιώνουμε, η πιθανή ευθύνη μας δεν είναι απαραίτητα "πρακτική". Δεν κάναμε δηλαδή πράγματι κάτι, είτε συνειδητά, στην πράξη, είτε υποσυνείδητα, με κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας, ώστε να προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι αυτή την άσχημη, αρνητική, δυσάρεστη, εγκλωβιστική, κ.ο.κ., κατάσταση.

Πολλές φορές, η "ευθύνη" μας, είναι η ίδια μας η στάση απέναντι "στους άλλους", οι οποίοι μας προκαλούν τα όσα μας προκαλούν, είτε συνειδητά, είτε άθελά τους.

Ένα προσωπικό παράδειγμα ενός Αδελφού μας, κάνει πιο κατανοητό το παραπάνω. Σας το παραδίδουμε, όπως μας παραδόθηκε:

« Πριν από μερικούς μήνες και ενώ ένας αγαπημένος μου άνθρωπος βρισκόταν ακόμα εν ζωή, χρειάστηκε, εν μέσω μιας πολύ δύσκολης και άσχημης κατάστασης υγείας, να νοσηλευτεί. Εκείνη την περίοδο, ήμουν ο μοναδικός που μπορούσε να βρίσκεται δίπλα του σχεδόν όλη μέρα, κάθε μέρα. Αυτό που έβλεπα, ήταν ότι θα περνούσα τις επόμενες 2 βδομάδες εκεί. Η ιδέα δεν μου άρεσε, καθώς αυτό σήμαινε μηδέν προσωπικός χρόνος. Άρχισα να δυσανασχετώ. Και τότε, έσκυψα το κεφάλι και γεμάτος ντροπή, ζήτησα συγνώμη στο Σύμπαν και στον άνθρωπο αυτόν, για αυτή την ‑έστω και σύντομη- εγωιστική μου στάση.

Ο ίδιος δεν ευθυνόταν για αυτό που γινόταν και που βίωνα. Δεν ευθυνόταν για τη δυσανασχέτηση που αισθάνθηκα. Ευθυνόμουν αποκλειστικά εγώ. Και όχι πρακτικά.

Η στάση μου μού το προκάλεσε.

Και αμέσως την άλλαξα, βάζοντας πάνω από τον εαυτό μου την Αγάπη μου για αυτό τον άνθρωπο και τη βοήθεια που τότε χρειαζόταν. Και εκείνες οι 2 εβδομάδες, αποδείχθηκαν από τις πιο όμορφες, παρότι βρισκόμασταν σε νοσοκομείο και παρότι, για αρκετές μέρες, ο άνθρωπος αυτός δεν είχε επαφή με το περιβάλλον.»

Επιπλέον, υπάρχουν και θα υπάρξουν κάποιες φορές, όπου θα βιώνουμε άσχημες, δύσκολες καταστάσεις, για τις οποίες δεν φέρουμε ευθύνη. Τις οποίες δεν τις προκαλέσαμε εμείς, είτε πρακτικά, είτε με τη στάση μας.
Π.χ. εργαζόμαστε σε μία επιχείρηση, η οποία κάποια στιγμή φτάνει σε χρεοκοπία και κλείνει, με αποτέλεσμα να χάσουμε τη δουλειά μας. Τότε ναι, δεν ευθυνόμαστε εμείς. (Το αν πίσω από όλο αυτό τίθεται θέμα Καρμικού Νόμου κ.λπ, είναι άλλη ιστορία που, για την ώρα, δεν θα μας απασχολήσει).

Παρόλα αυτά, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι δική μας ευθύνη το να σταθούμε στα πόδια μας. Και με επιμονή και δύναμη να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, προκειμένου να βρούμε την επόμενη εργασία μας.

Καθώς επίσης είναι δική μας ευθύνη, εάν πράγματι δεν ευθυνόμαστε με κανέναν τρόπο για την άσχημη κατάσταση που κάποιος μας ωθεί να βιώνουμε, το αν θα επιλέξουμε να "απομακρυνθούμε" ή να "παραμείνουμε" σε αυτή την κατάσταση. Ότι από τα δύο και αν επιλέξουμε, ας το επιλέξουμε συνειδητά, με την καρδιά μας και όχι εγωιστικά ή εν μέσω συναισθηματικής φόρτισης. Γιατί ναι μεν είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε, δεν είμαστε όμως ελεύθεροι από τις συνέπειες της επιλογής μας.

Ας θυμόμαστε όμως, ότι τα παραπάνω ισχύουν, κατά κάποιον τρόπο, και για τα θετικά που βιώνουμε. Ένας συνάνθρωπός μας μάς προσφέρει ευχάριστα βιώματα. Ως αποτέλεσμα, τον ευγνωμονούμε και πιστεύουμε ότι βιώσαμε τη συγκεκριμένη θετική κατάσταση εξαιτίας του συγκεκριμένου ανθρώπου. Ότι αυτός "φταίει" (με την καλή έννοια) για αυτό που μας συνέβη.

Και ναι, αυτό εν μέρει ισχύει. Όμως αυτό είναι το επιφανειακό. Η πραγματικότητα είναι ότι, ναι μεν ο συγκεκριμένος άνθρωπος μας πρόσφερε κάτι όμορφο, αλλά ήταν η δική μας αντίληψη, η δική μας ψυχοσύνθεση, που μας επέτρεψε να αντιληφθούμε την ομορφιά αυτής της κατάστασης.

"Η ομορφιά είναι στο μάτι του θεατή", λένε.

Προσοχή όμως. Στο θέμα των θετικών βιωμάτων, της ευτυχίας, δεν περνάμε στο άλλο άκρο. Στο οποίο είμαστε εμείς και ο εαυτός μας και κανένας άλλος. Συνεχίζουμε να αναζητάμε τη συντροφικότητα των ανθρώπων, προκειμένου όμως να μοιραστούμε την ευτυχία μας. Όχι για να την απαιτήσουμε, για να τη ζητιανέψουμε.

Γιατί, όποιος θεωρεί ότι είναι ευτυχισμένος και δεν μοιράζεται αυτή την ευτυχία, ζει μέσα σε μία πλάνη.

Ας θυμόμαστε. Κανείς άλλος δεν ευθύνεται για τη δυστυχία μας και κανείς άλλος δεν ευθύνεται για την ευτυχία μας, παρά μόνο ο ίδιος μας ο Εαυτός. Και όταν το κατανοήσουμε αυτό, όταν το κατανοήσουμε πραγματικά, πρακτικά, βιωματικά και όχι θεωρητικά, όλη μας η ζωή, θα αλλάξει άρδην.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Ενοχλήσεις και Αρνητικές Αντιδράσεις