Οι παροτρύνσεις, οι καθοδηγήσεις, τα σχόλια που δίνουμε πολλές φορές σε αγαπημένους μας ανθρώπους, σχετικά με μια κατάσταση, πόσο σίγουροι είμαστε ότι είναι ειλικρινή και ανιδιοτελή;

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι προσφέρουμε τα λόγια μας μέσα από μία θέση ουδετερότητας και όχι από μια καθαρά εγωκεντρική θέση;

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι δεν πηγάζουν από δικές μας προσδοκίες σχετικά με τον εκάστοτε άνθρωπο και τη μεταξύ μας σχέση;

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και είναι εξαιρετικά δύσκολο να αφήσουμε στην άκρη, να καταθέσουμε, τις όποιες σκέψεις μας, απόψεις, προσδοκίες, τα όποια συναισθήματά μας και να μιλήσουμε μέσα από Ουδετερότητα.

Η μεγαλύτερη και πιο απλή, αγνή καθοδήγηση που μπορούμε να δίνουμε στους συνανθρώπους μας, όποτε αυτή μας ζητείται, είναι:

"Άκου τη φωνή μέσα σου. Άκου αυτή την εσωτερική φωνή που σου ψιθυρίζει."

Το παραπάνω αφορά και εμάς, όχι μόνο "τους άλλους". Η βοήθεια που θα ζητάμε εξωτερικά, όποτε τη χρειαζόμαστε, ας είναι βοήθεια καθοδήγησης προς την επαφή μας με την εσωτερική μας φωνή.

Δεν είναι απλό το να μάθουμε να την ακούμε, όμως δεν είναι και αδύνατο. Με υπομονή, επιμονή, ειλικρίνεια, θέληση και ενδεχομένως τους σωστούς ανθρώπους δίπλα μας, μπορούμε να το καταφέρουμε. 

Το σημαντικότερο όμως, είναι η αναγνώριση του πότε πράγματι ακολουθούμε αυτή τη φωνή και πότε πηγαίνουμε αντίθετα.

Ο τρόπος αναγνώρισης του αν πηγαίνουμε αντίθετα ή αν ακολουθούμε την εσωτερική καθοδήγηση, ενδέχεται να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Ένας Αδελφός μας, για παράδειγμα, όταν πηγαίνει αντίθετα στην καθοδήγηση της Εσωτερικής του Φωνής, εμφανίζονται κάποια σημάδια. Ενόχληση στο στομάχι, ευρύτερη δυσφορία, εσωτερικές συγκρούσεις και θόλωμα το νου. Μόλις "αλλάξει" την επιλογή του, τα παραπάνω εξαφανίζονται σχεδόν αμέσως.

Χρειάζεται όμως να έχουμε Επίγνωση και Διάκριση ακόμα και επάνω σε αυτή την αναγνώριση, καθότι εδώ υπάρχουν δύο μεγάλοι κίνδυνοι:

1. Ο κίνδυνος του να μην μπορούμε να διακρίνουμε πότε αυτό που αισθανόμαστε σημαίνει "Πηγαίνω κόντρα στην Εσωτερική μου Φωνή, στη Διαίσθησή μου" και πότε σημαίνει ότι απλώς "Φοβάμαι να προχωρήσω".

Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο μόνο εμείς μπορούμε να το διακρίνουμε. Και αν διακρίνουμε λάθος και στην πραγματικότητα είναι φόβος π.χ. και υποκύψουμε, ας είμαστε εμείς οι μοναδικοί υπαίτιοι αυτής της παρερμήνευσης.

Κανένας δεν έχει λόγο σε αυτή την Εσωτερική μας Φωνή, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι.

Όπως επίσης, εξαιρετικά σοβαρό να θυμόμαστε: δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο στην Εσωτερική Φωνή των υπόλοιπων ανθρώπων, των Αδελφών μας.* Φυσικά και θα μοιραστούμε μαζί τους την όποια άποψή μας, τυχόν ανησυχίες μας, κ.λπ. Είναι όμως ένα πράγμα το να τα μοιραστούμε με πρόθεση προσφοράς τροφής για σκέψη και είναι εντελώς διαφορετικό, το να τα μοιραστούμε με πρόθεση να αλλάξουμε την επιλογή τους, για τον οποιονδήποτε λόγο.

2. Ο κίνδυνος να μην ακολουθήσουμε την εσωτερική μας καθοδήγηση, επειδή αυτό που θα μας υποδείξει, ενδέχεται να είναι το αντίθετο από αυτό που η προσωπικότητά μας, ο κατώτερος εαυτός μας, θα ήθελε να επιλέξουμε. Και κάποιες φορές, αντίθετο από αυτό που ένας αγαπημένος συνάνθρωπός μας μάς παρότρυνε να επιλέξουμε.

Στην πρώτη περίπτωση, στεκόμαστε με ειλικρίνεια και αγάπη απέναντι στον Εαυτό μας και είναι στο χέρι μας το αν θα επιλέξουμε την εσωτερική μας καθοδήγηση ή τις επιθυμίες του κατώτερου εαυτού. Αποδεχόμενοι πάντα και στις 2 περιπτώσεις, τις όποιες συνέπειες.

Στη δεύτερη περίπτωση, στεκόμαστε επίσης με ειλικρίνεια και αγάπη απέναντι στους ανθρώπους που ενδέχεται να μας παρότρυναν για την αντίθετη επιλογή. Τους ευχαριστούμε και αν χρειαστεί, τους εξηγούμε κάποια πράγματα, σχετικά με την επιλογή μας.

Από κει και ύστερα, το πως θα αισθανθούν με αυτή μας την απόφαση και πως θα τη διαχειριστούν, είναι κάτι που αφορά τους ίδιους. Φαίνεται εγωιστική στάση, όμως ας μην παρεξηγηθούμε. Η πρόθεσή μας και ο τρόπος μας είναι αυτά που θα κάνουν αυτή τη στάση πράγματι εγωιστική ή όχι.

Και εδώ, μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά της Εγωιστικής/Εγωκεντρικής Αγάπης από την Ανιδιοτελή, Αγνή Αγάπη:

Η Εγωιστική Αγάπη, θέλει τους άλλους να κάνουν αυτό που εμείς κρίνουμε ότι είναι το σωστό για αυτούς. Κάτι το οποίο από πίσω κρύβει ιδιοτέλεια, τις περισσότερες φορές.

Η Ανιδιοτελή, Αγνή Αγάπη όμως, θέλει τους άλλους να κάνουν αυτό στο οποίο η εσωτερική τους φωνή τους καθοδηγεί. Ακόμα και αν αυτό έχει π.χ. ως αποτέλεσμα την "απομάκρυνσή" τους, σε κάποιο βαθμό, από τη σχέση μας.

Σας το παραδίδουμε την εμπειρία ενός ακόμη Αδελφού μας, όπως αυτή μας παραδόθηκε:

«Κάποτε ένας αγαπημένος μου Άνθρωπος, μία φίλη, Αδελφή και πνευματική συνοδοιπόρος, αποφάσισε να φύγει στο εξωτερικό. Στο άκουσμα αυτής της απόφασης τότε, είχα στεναχωρηθεί. Θα μπορούσα να αρχίσω να της παρουσιάζω όλα τα "κατά" αυτής της επιλογής της. Μα αυτό θα ήταν εγωιστικό. Η εσωτερική της φωνή, της έλεγε ότι έπρεπε να φύγει. Και τότε, κατανόησα τι σημαίνει Αγνή, Ανιδιοτελή Αγάπη. Την ενθάρρυνα ακόμα περισσότερο στο να ακολουθήσει τη διαίσθησή της και να το κάνει, όσο και αν ήξερα ότι όταν ερχόταν η στιγμή, η απουσία της θα ήταν έντονη.

Το αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή και μετά από μερικά χρόνια, είναι να μην έχει αλλάξει τίποτα μεταξύ μας. Αντιθέτως μάλιστα, η πνευματική μας συνοδοιπορία συνεχίζεται πιο έντονα και στο διάστημα αυτό, έχουμε βιώσει μοναδικές, πανέμορφες στιγμές. Το μόνο διαφορετικό είναι οι συναντήσεις μας σε φυσικό επίπεδο, οι οποίες πραγματοποιούνται ελάχιστες φορές.»

Εν κατακλείδι, η μεγαλύτερη και σοφότερη καθοδήγηση που μπορούμε να προσφέρουμε, είναι να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας να έρθουν σε επαφή με την Εσωτερική τους Φωνή.

Και τότε, θα φανεί κατά πόσο η Αγάπη μας είναι Αγνή και όχι "Εγωκεντρική".

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

*Προσοχή: εάν αντιληφθούμε ότι η εσωτερική φωνή ενός συνανθρώπου μας, ενδέχεται να του προκαλέσει το οποιουδήποτε είδους κακό ή να τον κάνει να προβεί σε βίαιες πράξεις και να προκαλέσει κακό γύρω του, τον σταματάμε και αν δεν μπορούμε, κάνουμε έκκληση για βοήθεια σε ειδικούς.

Διαβάστε επίσης: Η Θεραπευτική Δύναμη της Σιωπής