Καθώς προχωράμε στο μονοπάτι της πνευματικής μας εξέλιξης, πολλά πράγματα αλλάζουν στη ζωή μας.

Ένα από αυτά, είναι η αδυναμία εξήγησης κάποιων "φαινομένων" στους συνανθρώπους μας, κάποιων καταστάσεων που παρατηρούμε και βιώνουμε. Σε προηγούμενη ανάρτηση, είχε γίνει αναφορά σχετικά με τα όμορφα βιώματα (βλ. Πνευματική Εξέλιξη, Συνοδοιπόροι και Στιγμές Αποξένωσης). Τώρα όμως, η αναφορά αφορά τα "άσχημα" βιώματα, κάποιες "επίπονες" καταστάσεις που ενδέχεται να βιώνουμε κάποιες φορές.

Έρχεται η στιγμή κατά την οποία το πέπλο των ψευδαισθήσεων της πραγματικότητας στην οποία ζούμε και την οποία αντιλαμβανόμαστε, σκίζεται και ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά μας έναν ολόκληρος, καινούριος κόσμος. Πολύ απλοϊκά, ας τον ορίσουμε ως:

Ο «Κόσμος των Ενεργειών».

Στην αρχή, αισθανόμαστε ότι.. χάνουμε το μυαλό μας. Βλέπουμε, παρατηρούμε, βιώνουμε καταστάσεις, οι οποίες δεν γίνονται αντιληπτές από τους υπόλοιπους ανθρώπους, παρά μόνο από αυτούς που αντιλαμβάνονται επίσης αυτό τον κόσμο.

Ας το δούμε με ένα παράδειγμα.

Βρισκόμαστε σε ένα χώρο. Ας κάνουμε μια προοικονομία, λέγοντας ότι ο χώρος αυτός, είναι χώρος αρνητικά "φορτισμένος". Σε αυτόν το χώρο λοιπόν, εισέρχονται 2 άνθρωποι.

Ο πρώτος, μη γνωρίζοντας τι σημαίνει «Κόσμος των Ενεργειών» , παρατηρεί επιφανειακά το χώρο. Βλέπει απλώς ένα δωμάτιο, κάποια αντικείμενα, ενδεχομένως κάποιους άλλους ανθρώπους να βρίσκονται εκεί, κ.λπ.

Ο δεύτερος, έχοντας βιώσει τον «Κόσμο των Ενεργειών» , πριν καν προλάβει να παρατηρήσει το χώρο με τα φυσικά του μάτια, έχει ήδη αρχίσει να αισθάνεται και να *βλέπει* κάποια πράγματα.

Ο πρώτος, ξαφνικά αισθάνεται μια αδιαθεσία. Δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί ξαφνικά νιώθει έτσι και υποθέτει π.χ. ότι είναι μάλλον κουρασμένος.

Ο δεύτερος, νιώθει επίσης μια αδιαθεσία, η οποία όμως είναι 10, 100 φορές πιο έντονη και επίπονη. Εμφανίζει κι άλλα συμπτώματα, όπως π.χ. θολωμένο νου, πονοκέφαλο, κόπωση, ενόχληση σε κάποιο μέρος του σώματός του, υπνηλία, νιώθει ότι ασφυκτιά, κ.ο.κ.

Αυτό συμβαίνει γιατί, όσο περισσότερο βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε τον «Κόσμο των Ενεργειών», τόσο πιο έντονη γίνεται η επιρροή του επάνω μας. Τόσο η "καλή", όσο και η "κακή".

Ο δεύτερος αναγνωρίζει αμέσως λοιπόν ότι, ο χώρος στον οποίο βρίσκεται, είναι γεμάτος από αρνητικές, βαριές ενέργειες. *Βλέπει* τι υπάρχει πίσω από κάθε τι φαινομενικό: πίσω από το χώρο, πίσω από τα αντικείμενα του χώρου, πίσω από τους ανθρώπους του χώρου, κ.λπ. Αισθάνεται, *βλέπει*, θα λέγαμε, τις Ενέργειές τους.

Ο πρώτος άνθρωπος, παραμένει εκεί. Δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση που επικρατεί πίσω από τη φαινομενική πραγματικότητα και ως αποτέλεσμα, εν καιρώ, αρχίζει να "χάνεται" μέσα στο χώρο. Μπαίνει σε μια κατάσταση αδράνειας και η ενέργειά του, συνεχώς απομυζάται.

Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτή την θέση και όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται σε θέσεις/καταστάσεις που τους προκαλούν κακό εσωτερικά. Όμως, η αδράνεια που τους έχει φέρει ο «Κόσμος των Ενεργειών» και η σκοτεινή πλευρά του, είναι τόσο μεγάλη, που δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουν. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Ο δεύτερος άνθρωπος, αντιλαμβανόμενος τα όσα συμβαίνουν σε εκείνον το χώρο και τη συνολική ενέργεια του χώρου, έρχεται αντιμέτωπος με ένα δίλημμα:

Θα μείνει και θα διαχειριστεί/αντιμετωπίσει αυτές τις ενέργειες ή θα χρειαστεί να υποχωρήσει, προκειμένου να "προστατεύσει" την υπόστασή του;

Θα υπάρξουν φορές κατά τις οποίες θα παραμείνει και φορές κατά τις οποίες θα χρειαστεί να φύγει. Ποιος το ορίζει αυτό; Η Εσωτερική του Φωνή και η καθοδήγηση που θα δεχθεί. Γιατί η εσωτερική του φωνή ξέρει μέχρι που φτάνει το δυναμικό του.

Στο παράδειγμά μας, ας υποθέσουμε ότι ο χώρος αυτός, είναι πολύ πάνω από τις δυνάμεις του και η προστασία που έχει δεν είναι αρκετή και ζητάει καθοδήγηση από τη φωνή μέσα του, από τον Ανώτερο Εαυτό του, από το Σύμπαν, κ.λπ.

Τότε, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να υποχωρήσει. Εκείνη τη στιγμή όμως, μία νέα μάχη ενδέχεται να ξεκινήσει: η μάχη μεταξύ της εσωτερικής φωνής/καθοδήγησης του ατόμου και του Εγώ του, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δεχθεί ότι είναι "αδύναμος".

Έστω ότι "κερδίζει" αυτήν τη μάχη και καταλαβαίνει ότι πρέπει να φύγει από κει, το συντομότερο δυνατόν. Και πάλι όμως, μια νέα μάχη λαμβάνει χώρα: η αντιμετώπισή του από τους συνανθρώπους του.

Και αυτό το σημείο, είναι το σημείο στο οποίο θα θέλαμε να εστιάσουμε.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει ακράδαντα ότι, αυτό που φαίνεται και που αντιλαμβανόμαστε με τις 5 βασικές αισθήσεις του σώματός μας, είναι η μία και μοναδική υπαρκτή πραγματικότητα.

Αυτό όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά μόνο μία φαινομενική πραγματικότητα.

Πίσω από τη φαινομενική πραγματικότητα, ο «Κόσμος των Ενεργειών» περιλαμβάνει πράγματα και καταστάσεις που, εάν ξαφνικά κάποιος τους τα έδειχνε, ο τρόμος που θα αισθανόντουσαν, θα τους οδηγούσε σε σημείο τρέλας. Αντίστοιχα φυσικά, θα μαγεύονταν από τις όμορφες ενέργειες που θα αντίκριζαν. Ο Άλαν Γουότς είχε πολύ εύστοχα πει σχετικά με αυτό ότι, "δεν μπορούμε να είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι στην απόλαυση (στο όμορφο), χωρίς να είμαστε περισσότερο ευαίσθητοι στον πόνο".

Αυτή η φαινομενική πραγματικότητα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον «Κόσμο των Ενεργειών» και μάλιστα, καθορίζεται από αυτόν.

Απ' τη στιγμή που θα αισθανθούμε/δούμε/βιώσουμε κάτι από τον «Κόσμο των Ενεργειών», σχετικά με χώρους, καταστάσεις, ανθρώπους, κ.ο.κ και η εσωτερική μας φωνή μας καθοδηγήσει στο να απομακρυνθούμε, ας μη φοβηθούμε να την ακούσουμε. Ας την εμπιστευθούμε, όσο και αν "κινδυνεύουμε" να φανούμε "τρελοί" στους άλλους.

"Και αυτοί που χόρευαν φάνταζαν τρελοί, σε αυτούς που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική", είχε πει ο Νίτσε. Όμως αυτό αφορά την "όμορφη" πλευρά του «Κόσμου των Ενεργειών». Το ίδιο λοιπόν, ας το έχουμε και κατά νου, όσον αφορά τη "σκοτεινή" πλευρά αυτού του κόσμου, του «Κόσμου των Ενεργειών». Θα υπάρχουν στιγμές που θα υποφέρουμε εξαιτίας μιας κατάστασης, ενός χώρου, ενός ανθρώπου, όμως φαινομενικά, δεν θα "φαίνεται" κάτι.

Τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται σε κάποιους ως αποκυήματα φαντασίας, όμως δεν απευθύνονται σε αυτούς. Θα ήταν καλό να τα έχουν στο νου τους, ως τροφή για σκέψη.

Τα παραπάνω, απευθύνονται σε όσους βρίσκονται στη θέση του 2ου ατόμου στο παράδειγμά μας και βιώνουν ή έχουν αρχίσει να βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να περιγράψουν στους ανθρώπους τριγύρω τους.

Δεν έχει σημασία να εξηγήσουμε ή να κάνουμε τους υπόλοιπους να καταλάβουν. Είναι σα να μιλάμε ξαφνικά μια άλλη γλώσσα και να περιμένουμε να μας καταλάβουν. Όπως έχουμε ξαναπεί, αυτή η "γλώσσα" δεν διδάσκεται, παρά μαθαίνεται βιωματικά, όσο προχωράμε στην περαιτέρω πνευματική μας εξέλιξη.

Και όπως επίσης έχουμε ξαναπεί, αυτό είναι το αναγκαίο τίμημα που πληρώνουμε, όσο πορευόμαστε στην περαιτέρω εσωτερική/πνευματική μας εξέλιξη και "σκίζουμε" το πέπλο των ψευδαισθήσεων: να μη μπορούμε να δείξουμε στους άλλους, τα όσα βλέπουμε, τα όσα βιώνουμε, είτε καλά, είτε κακά.

Σημασία έχει να εμπιστευόμαστε τον Εαυτό μας και την Εσωτερική μας Καθοδήγηση.

Προσοχή όμως. Όσο πιο πολύ προχωράμε, τόσο πιο απαραίτητη είναι η Διάκριση. Γιατί πλέον δεν πρόκειται για μια απλή Διάκριση, αλλά για Διάκριση μεταξύ 2 κόσμων. Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι, αυτό που αισθανόμαστε, είναι "πραγματικό" και όχι μια προβολή του συναισθηματικού μας κόσμου, εν μέσω φόβου, ταραχής, απελπισίας, κ.λπ.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥