Κάποτε, ήταν ένας Περιπλανώμενος.

Ένας περιπλανώμενος με την καρδιά ενός παιδιού και την ψυχή ενός λιονταριού.
Στέγη του ήταν τα δέντρα και τα αστέρια, τροφή του οι στιγμές και ενδύματά του οι εμπειρίες του.
Πορευόταν άλλοτε μονάχος, με συντροφιά την τρέλα του και άλλοτε με άλλους περιπλανώμενους, που συναντούσε στα ταξίδια του και αντάλλαζαν τις εμπειρίες τους από αυτόν τον παράξενο κόσμο. Όταν εμφανιζόντουσαν στο μονοπάτι του, τους καλωσόριζε με χαμόγελο και όταν ήταν καιρός να φύγουν, τους αποχαιρετούσε με το ίδιο χαμόγελο.

Ήταν ένας περιπλανώμενος, για τον οποίο ο χρόνος και ο χώρος ήταν έννοιες άγνωστες.
Αν τον ρωτούσες "τι μέρα είναι;"
Θα σου απαντούσε με χαμόγελο "Σήμερα".
Αν τον ρωτούσες "τι ώρα είναι;"
Θα σου απαντούσε "Τώρα".
Αν τον ρωτούσες "που βρίσκεσαι;"
Θα σου απαντούσε "στο Παρόν".

Ήταν ένας περιπλανώμενος, που μιλούσε με τη γλώσσα της Αγάπης, της Ενέργειας και της Σιωπής.
Μοιραζόταν τις ιστορίες του και ήθελε να δείξει στους ανθρώπους μία άλλη οπτική.
Ήθελε να τους δείξει ότι είναι Ελεύθεροι και ότι τα δεσμά τους δεν ήταν παρά μόνο μία ψευδαίσθηση.
Ήταν εκεί για αυτούς όταν τον χρειαζόντουσαν, αλλά και όταν δεν τον χρειαζόντουσαν.

Ήταν ένας περιπλανώμενος, που πολλοί τον αποκαλούσαν τρελό για τις επιλογές του, όμως έβλεπες στο ήρεμο βλέμμα του την εμπιστοσύνη του στο Σύμπαν. Αγκάλιαζε τους Φόβους του και τους σεβόταν. Τους έβλεπε σαν Δασκάλους του.

Ήταν ένας περιπλανώμενος, που εν μέσω βαρύ χειμώνα, στην καρδιά του υπήρχε καλοκαίρι. Που όταν βρισκόταν στον κόσμο της βαβούρας, μέσα του άκουγε κάθε στιγμή το κελάηδημα των πουλιών και τον ήχο των ποταμών.

Ήταν ένας περιπλανώμενος..
Και ακόμα είναι.
Αρκεί να κλείσουμε τα μάτια μας, και θα είναι εκεί.
Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας, και θα είναι εκεί.

Namaste, αγαπημένοι μας άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Πνευματική Εξέλιξη, Συνοδοιπόροι και Στιγμές Αποξένωσης