Τύψεις και Μετάνοια.

Πολλές φορές συναντάμε ανθρώπους, οι οποίοι μας εκφράζουν, άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, ότι αισθάνονται τύψεις για μία κατάσταση στην οποία ενεπλάκησαν ή/και προκάλεσαν, ή φυσικά, είμαστε και εμείς οι ίδιοι που νιώθουμε τύψεις για κάτι που προκαλέσαμε.

Οι τύψεις προέρχονται από τη μερική ή ολική συνειδητοποίηση του ατόμου ότι, κάποια συμπεριφορά/πράξη του, προκάλεσε "κακό" σε ένα συνάνθρωπό του. Είναι η μερική αναγνώριση του ατόμου ότι, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, έσφαλε.

Τότε, δύο πράγματα ενδέχεται να συμβούν:

Το άτομο αυτό, όντας κυνηγημένο από τις Ερινύες, θα ζητήσει συγνώμη, ή θα προσπαθήσει να "καλοπιάσει" το άτομο στο οποίο προκάλεσε το οποιουδήποτε είδους "κακό", θεωρώντας έτσι ότι επανορθώνει για την όποια συμπεριφορά του.
Το λάθος όμως είναι ότι, τις περισσότερες φορές, τα παραπάνω πραγματοποιούνται με σκοπό να απαλλαγούμε από τις τύψεις  και όχι επειδή έχει υπάρξει πραγματική Μετάνοια. Και τότε, οι πιθανότητες να επαναληφθεί η όποια αρνητική συμπεριφορά, παραμένουν μεγάλες.

Τι σημαίνει λοιπόν πραγματική Μετάνοια;

Σημαίνει ολοκληρωτική, βαθιά αναγνώριση του λάθους, συνειδητοποίηση της εσωτερικής Σκιάς που οδήγησε στην εκδήλωση αρνητικής συμπεριφοράς και ισχυρή θέληση και απόφαση για αλλαγή.

Όταν η Μετάνοια πραγματοποιηθεί εντός μας, αλλάζει όλο μας το Είναι.

Τώρα που ξεκαθαρίσαμε αυτές τις δύο έννοιες, ας μας επιτραπεί να εστιάσουμε και να μελετήσουμε δύο καταστάσεις:

1. Όταν αισθανόμαστε τύψεις για κάποια αρνητική συμπεριφορά μας:

Οι τύψεις, εάν τις αφουγκραστούμε, θα δούμε ότι είναι ο πρόδρομος της Μετάνοιας. Ας μη σκεφτόμαστε με ποιον τρόπο ή μέσω ποιας "καλής πράξης" θα ζητήσουμε συγνώμη από το άτομο που πληγώσαμε, προκειμένου να.. μπορέσουμε να κοιμηθούμε το βράδυ ήσυχοι.

Αντιθέτως, ας συλλογιστούμε τις πράξεις μας, τη συμπεριφορά μας, κλπ, ας αποδεχθούμε ότι ενδεχομένως σφάλαμε, αποδεχόμενοι αυτή τη Σκιά μας και δουλεύοντας εσωτερικά επάνω σε αυτό το κομμάτι του εαυτού μας. Το να ζητήσουμε συγνώμη, είναι δευτερεύουσας σημασίας, όσο περίεργο και αν φαίνεται.
Αυτό που προέχει, είναι να εξασφαλίσουμε μέσα μας ότι δεν θα ξαναπροκαλέσουμε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον, τόσο στο ίδιο άτομο, όσο και στους υπόλοιπους συνανθρώπους μας.

Και τότε, η ανάγκη έκφρασης συγνώμης θα έχει δευτερεύουσα σημασία. Γιατί ας μην ξεχνάμε, η μεγαλύτερη και ισχυρότερη γλώσσα είναι η γλώσσα της Ενέργειας και η ενέργεια κάνει αμέσως αισθητές τις προθέσεις της.
Το αποτέλεσμα θα είναι, όταν βρεθούμε δίπλα στο άτομο στο οποίο αρχικά προκαλέσαμε "κακό", αυτό να καταλάβει ότι μετανοήσαμε. Η γλώσσα του σώματός μας, η ενέργειά μας, θα το φανερώσουν, είτε στο συνειδητό του ατόμου, είτε στο υποσυνείδητό του.

2. Όταν δεχόμαστε κάποιου είδους αρνητική/κακή συμπεριφορά/μεταχείριση:

Τις περισσότερες φορές, αρκούμαστε στην απαλλαγή από τις τύψεις και δεν προχωρούμε στη Μετάνοια. (Όπως προαναφέρθηκε, θα καταλάβουμε τη διαφορά. Είναι τόσο έντονη, που δεν περνάει απαρατήρητη.)

Ας υποθέσουμε ότι ένας συνάνθρωπός μας μάς πλήγωσε, με τον οποιονδήποτε τρόπο. Αργά ή γρήγορα, οι τύψεις τον επισκέπτονται. Το πιο πιθανό τότε, είναι να δεχθούμε μία γρήγορη συγνώμη ή γενικά μία ξαφνική, καλή συμπεριφορά. Το ερώτημα όμως είναι, κατάφερε να μετανοήσει; Ή απλώς ήθελε να απαλλαγεί από το βάρος των τύψεων;

Εάν αντιληφθούμε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί. Χρειάζεται να θέσουμε και να διατηρήσουμε υγιή όρια.

Με αυτό τον τρόπο, ωθούμε το άτομο σε μία εσωτερική αναζήτηση, σχετικά με το "τι πρέπει να κάνει", προκειμένου να το "ξαναδεχθούμε κοντά μας". Και τότε, υποσυνείδητα τις περισσότερες φορές, το άτομο αυτό οδηγείται στα πρώτα του βήματα στο όμορφο μονοπάτι της Μετάνοιας.

Η θέληση για απαλλαγή από τις τύψεις είναι, κατά κάποιο τρόπο, εγωιστική πράξη. Η Μετάνοια όμως, είναι μεταμορφωτική και συμβάλει στο ευρύτερο καλό της Ανθρωπότητας.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Κάρμα: Παιδαγωγός, Όχι Τιμωρός