«Σήμερα ξύπνησα πριν την Ανατολή και παντού επικρατούσε σκοτάδι.

Δεν υπήρχε κανένα σημάδι ότι κάτι πανέμορφο επρόκειτο να συμβεί. 

Ήρεμος και υπομονετικός, κάθισα.

Παρότι έπρεπε να ετοιμαστώ να πάω στη δουλειά μου, δεν υπήρχε καμία ανυπομονησία, καμία αγωνία, απλώς "ήμουν".

Παρατηρούσα τον ουρανό, τα αστέρια και τα ήσυχα σπίτια των ανθρώπων, που μου ψιθύριζαν ότι εκείνη τη στιγμή, οι φιλοξενούμενοί τους ονειρευόντουσαν.

Αφουγκραζόμουν την ησυχία, μέχρις ότου η ησυχία της φύσης και *εγώ*, ήμασταν Ένα.

Η ώρα περνούσε και ξάφνου, ένα κελάηδημα ακούστηκε και ένας Δάσκαλος ήρθε δίπλα μου. Ο Δάσκαλος αυτός, με το γλυκό και αρμονικό κελάηδημά του, μου έλεγε ότι όπου να ναι, κάτι μαγικό θα συμβεί. Χαμογέλασα, έκλεισα τα μάτια μου για λίγο και αφέθηκα στο τραγούδι του.

Και ξαφνικά, μέσα σε εκείνο το σκοτάδι, κάτι φάνηκε. Ένα αμυδρό φως στο βάθος του ορίζοντα άρχισε να κάνει την εμφάνισή του και σιγά σιγά, εκεί που υπήρχε σκοτάδι, τώρα υπήρχε ένα πανέμορφο, μαγευτικό φως, φτιαγμένο από χρώματα που θα τα ζήλευε ο κάθε ζωγράφος.

Έβλεπα τη φύση να ζωγραφίζει και τα χρώματα να μεγαλώνουν, να παίζουν με τον ουρανό και να διαλύουν οριστικά το σκοτάδι που υπήρχε πριν λίγο.

Πλέον, στη θέση του σκοταδιού, υπήρχε Φως.

Ευχαρίστησα το Σύμπαν για αυτή τη μοναδική στιγμή, για αυτό το πανέμορφο δώρο και ξεκίνησα τη μέρα μου.»

Έτσι συμβαίνει και με τη ζωή.

Πολλές φορές, προκειμένου να βιώσουμε την απόλυτη ομορφιά, χρειάζεται να περιμένουμε για λίγο στο σκοτάδι.
Εξάλλου, έχει και αυτό να μας προσφέρει πολλά, αρκεί να είμαστε παρατηρητικοί.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥