«Να Πετάτε Μαζί, Αλλά Ποτέ Δεμένοι»

Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

«Αγαπιόμαστε» αρχίζει ο νέος.

«Και θα παντρευτούμε» λέει εκείνη.

«Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…»

«Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…»

«Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.»

«Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου».

«Σε παρακαλούμε» ικετεύουν, «πες μας τί μπορούμε να κάνουμε…»

Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

«Υπάρχει κάτι …» λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. «Αλλά δεν ξέρω…είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.»

«Δεν μας πειράζει» λένε και οι δύο.

«Ό,τι και να’ ναι» επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.

«Ωραία» λέει ο μάγος. «Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;»

Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

«Κι εσύ Άγριε Ταύρε» συνεχίζει ο μάγος, «πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο…» 

«Πηγαίνετε τώρα.»

Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.

Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

«Πετούσαν ψηλά;» ρωτάει ο μάγος.

«Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε…. Και τώρα;» ρωτάει ο νέος. «Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;»

«Όχι» λέει ο γέρος.

«Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;» προτείνει η νεαρή.

«Όχι» ξαναλέει ο γέρος. «Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες… Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.»

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.

Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.

«Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον.Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»

Aπό το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο δρόμος της συνάντησης».

Και πάνω σε αυτή την ιστορία, ας δούμε μερικά πράγματα.

Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα που απασχολεί την ανθρωπότητα, είναι το θέμα των σχέσεων. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος, ανέκαθεν αναζητούσε και συνεχίζει να αναζητεί το άλλο του μισό.

Αν παρατηρήσουμε και μελετήσουμε τις σχέσεις σαν τομέα εις βάθος και από την οπτική της πνευματικότητας και της Μαθητείας, θα δούμε κάτι.. τρομακτικό: το πως μεγάλο μέρος της ενέργειας των ανθρώπων απομυζάται μέσα σε μία σχέση.

Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό είναι πραγματικά πολλοί, μα για την ώρα θα θέλαμε να σταθούμε σε έναν από αυτούς, ο οποίος κατά την ταπεινή μας άποψη και βάσει των προσωπικών μας βιωμάτων, είναι ο πιο σοβαρός:

Η Προσκόλληση.

2 Άνθρωποι αποφασίζουν να πορευτούν από κοινού, μέσω μίας "σχέσης" μεταξύ τους.

Το πρώτο πράγμα στο οποίο θα πρέπει να εστιάσουμε, είναι η αρχή αυτής της σχέσης. Ξεκίνησε ως συνειδητή επιλογή ή από ανάγκη για κάλυψη κενών; Πραγματικά, το τι θα ακολουθήσει και το πως θα εξελιχθεί αυτή η σχέση, εξαρτάται επί το πλείστον από αυτό.

Ας πούμε λοιπόν, ότι η σχέση αυτή ξεκίνησε από ανάγκη. Μία από τις 2 πλευρές ή και οι 2, ένιωθαν ένα κενό μέσα τους. Αναζητούσαν κάτι, κάποιον, να γεμίσει αυτό το κενό και να τους δώσει Ενέργεια. Και τότε, συνέβη η Συνάντηση.

2 Άνθρωποι συναντήθηκαν και ενώθηκαν. Χαρά, ενθουσιασμός, ολοκλήρωση, είναι μόλις μερικά από τα πολλά συναισθήματα που κάνουν την εμφάνισή τους. Και τότε, τα 2 αυτά πνεύματα, έχουν ξεκίνησει μία κοινή πορεία. Παράλληλα όμως, οι πρώτες παγίδες έχουν ήδη εμφανιστεί και η σχέση αυτή, ήδη κινδυνεύει.

Και επανερχόμαστε στην Προσκόλληση, στην οποία αναφερθήκαμε και παραπάνω.

Όταν λοιπόν βρούμε την "πηγή Ενέργειας" που αναζητάμε (γιατί στην περίπτωση ξεκινήματος σχέσης από ανάγκη, η σχέση αυτό είναι, πηγή Ενέργειας), είναι λογικό και αναμενόμενο να μη θέλουμε να τη χάσουμε ούτε για μία στιγμή. Ξαφνικά, η χαρά μας χρωματίζεται από Φόβο και Τρόμο μη χαθεί. Μα ο Φόβος είναι ένα από τα μονοπάτια προς τη σκοτεινή πλευρά. Και τα παράγωγα του φόβου, πολλά: εκνευρισμός, κτητικότητα, ζήλια, φθόνος, θυμός, άγχος, αγωνία, καταπίεση, προσκόλληση, ρήξη, κ.λπ.

Το Φως μέσα στη σχέση αρχίζει και χάνεται. Τα 2 αυτά πνεύματα αρχίζουν και απομονώνονται από τον έξω κόσμο, χάνουν την ατομικότητά τους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό και "δένονται" μεταξύ τους. Στην αρχή δεν το αντιλαμβάνονται, το ονομάζουν "Έρωτα" και το θεωρούν φυσιολογικό. Όμως κάποια στιγμή, τα φτερά της ψυχής τους, που είναι πλέον δεμένα, αντιδράνε και θέλουν να "ανοίξουν". Θέλουν να πετάξουν, όχι απαραίτητα μακριά από το/τη σύντροφό τους, απλώς να πετάξουν.

Και τη στιγμή αυτή, έρχεται η ρήξη.

Διότι συνήθως, αυτό το "άνοιγμα φτερών" το αισθάνεται μόνο ο ένας από τους 2. Μα δεν επιθυμεί να πετάξει μακριά. Δεν επιθυμεί να πετάξει μόνος του. «Να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι». Όμως δύσκολα γίνεται κατανοητό.

Ας προσπαθούμε, για αρχή, να μη δημιουργούμε σχέσεις από ανάγκη, αλλά σχέσεις από συνειδητή επιλογή. Σχέσεις μοιράσματος, συν-οδοιπορίας, Μαθητείας, εξέλιξης.
Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται να κάνουμε συνειδητή δουλειά με τον Εαυτό μας, κάθε μέρα. Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι, η Ενέργεια και η Ευτυχία που αναζητάμε, δεν θα έρθει από κάποιον έξω από εμάς, αλλά από μέσα μας και από την Ένωσή μας με το Σύμπαν. Και αυτή η Ενέργεια, αποτελεί μία αστείρευτη Πηγή.

Έπειτα, είναι σημαντικό να μην ταυτιζόμαστε με τη σχέση μας.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει να μην ορίζουμε τον Εαυτό μας, το Είναι μας, βάσει της εκάστοτε σχέσης. Ας ηχεί συνεχώς στο Νου μας η ερώτηση: Ποιος Είσαι;

Η Ταύτιση πηγαίνει χέρι-χέρι με την Προσκόλληση.

Αν μπορούσαμε να δούμε υλοποιημένη την ενέργεια, τις σκεπτομορφές, ακόμα και τις παρασιτικές οντότητες που προκαλεί η Προσκόλληση, όχι μόνο στον πομπό, αλλά και στον δέκτη, θα τρομάζαμε από την τερατόμορφη όψη που θα αντικρίζαμε.

Ας θυμόμαστε όμως ότι άλλο η Προσκόλληση και άλλο η Σύνδεση.

Η Προσκόλληση απομυζά την ενέργεια των ανθρώπων, ενώ η Σύνδεση, την ενισχύει, την ενδυναμώνει, την εμπλουτίζει.

Γι' αυτό λοιπόν, ας προσπαθούμε να είμαστε συνειδητοί στις σχέσεις μας, παρέχοντας χώρο και χρόνο στους συνανθρώπους μας, προκειμένου να εκδηλώνουν την ατομικότητά τους, προκειμένου τα φτερά τους να είναι ορθάνοιχτα, προκειμένου να νιώθουν ελεύθεροι.

«Να Πετάτε Μαζί, Αλλά Ποτέ Δεμένοι»

Και ένας πραγματικός σύντροφος, όχι απλά δεν θα θελήσει να απομακρυνθεί από δίπλα μας, να πετάξει μακριά μας, μα θα προσπαθήσει να μας διδάξει πως να πετάμε και οι ίδιοι μονάχοι μας, πως «να πετάμε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι».

Η συνεχής ενασχόληση με την Αυτογνωσία μας, είναι το κύριο συστατικό.

Όσο για το Φόβο; Εμπιστοσύνη, είναι η απάντηση.

Ας θυμόμαστε συνεχώς: «Να Πετάτε Μαζί, Αλλά Ποτέ Δεμένοι»

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Είμαστε Έτοιμοι για τον Πραγματικό Έρωτα;