Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τους ανθρώπους στο χώρο του Εσωτερισμού και της Πνευματικότητας γενικά, θα δούμε κάτι αρκετά.. ιδιαίτερο. Θα δούμε πώς οι «Πνευματικοί Άνθρωποι» προσπαθούν ακατάπαυστα να δείξουν κάτι πολύ συγκεκριμένο στους ανθρώπους γύρω τους:

Την Τελειότητά τους.

Η αιτία αυτής της πρόθεσης για τελειοποίηση, για τελειότητα, οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Όμως οι κύριες ρίζες της βρίσκονται στους μεγάλους Διδασκάλους που πέρασαν από τον Πλανήτη μας ανά τους αιώνες. Αυτά τα Όντα ήταν αρκετά στον αριθμό τους όμως προς το παρόν, με σεβασμό θα αναφερθούμε σε 2 συγκεκριμένα και πιο γνωστά στους ανθρώπους:
Τον Βούδα και τον Ιησού.

Όταν έκαναν την εμφάνισή τους, οι άνθρωποι αντίκρισαν πράγματι και τις 2 φορές από ένα Τέλειο Όν. Έναν Τέλειο Άνθρωπο, δίχως πάθη, βάσανα και γενικά δίχως γήινα "ελαττώματα".

Αυτομάτως αυτό αποτύπωσε στο συλλογικό Νου της ανθρωπότητας ότι μόνο τέτοια Τέλεια Όντα, μπορούν να συνδράμουν στην πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Τότε, η ανθρωπότητα "χωρίστηκε" σε 2 ομάδες:

Η 1η, αποτελούταν από ανθρώπους οι οποίοι θεώρησαν ότι προκειμένου να ακουστούν και να παράγουν πνευματικό Έργο, θα έπρεπε να καταστούν "τέλειοι". Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, να φαίνονται Τέλειοι στα μάτια των ανθρώπων. Και με το πέρας των αιώνων, η προσπάθεια για αυτή την τελειότητα έγινε Εμμονή.

Η 2η, αποτελούταν από ανθρώπους οι οποίοι θεώρησαν ότι δεν υπήρχε τρόπος να μοιάσουν έστω και λίγο σε αυτά τα μεγάλα, Φωτεινά Όντα. Μα πως θα μπορούσαν; Ζούσαν τις ζωές τους μέσα στα πάθη τους, ενώ αυτά τα Όντα ήταν "Τέλεια". Το αποτέλεσμα, το οποίο φτάνει μέχρι και στις μέρες μας, ήταν και είναι το φαινόμενο της προσωπολατρίας.

Αντί οι άνθρωποι να εστιάζουν στο μήνυμα, στην ουσία των Διδασκαλιών αυτών των Φωτεινών Όντων, επικεντρώνονται στο πρόσωπο που τα είπε. Θαυμάζουν και το προσκυνάνε αυτή την Τελειότητα.

Το πραγματικό έργο αυτών των Όντων όμως, αυτών των Διδασκάλων, ήταν και είναι να μας δείξουν ότι υπάρχει κάτι πέρα από όλα αυτά και ότι μπορούμε να τα αντιληφθούμε και εμείς. Ας το κάνουμε πιο σαφές με ένα παράδειγμα:

Ο Ιησούς μέσα από τις διδασκαλίες του έδειξε στους ανθρώπους ότι μπορούν και οι ίδιοι να εκδηλώσουν τη Χριστική Συνειδητότητα μέσα τους και όχι ότι ο ίδιος ήταν ο μοναδικός και εμφανίστηκε για να τον θαυμάσουν και για να τους "σώσει".
Τους έδειξε ένα δρόμο από τον οποίο θα μπορούσαν οι ίδιοι να σώσουν τον Εαυτό τους ενώ παράλληλα, θα κάνουν το ίδιο για τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Ο συνδυασμός των 2 παραπάνω "ομάδων" λοιπόν, δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο στους αιώνες. «Πνευματικοί Άνθρωποι» παρουσίαζαν και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως Τέλειους, ενώ οι υπόλοιποι σκύβουν το κεφάλι μπροστά τους και τους θαυμάζουν με δέος.

Αυτός ο επικίνδυνος κύκλος δύναται να σπάσει, με τον πιο «δυνατό» τρόπο να είναι ο εξής:

Να καταδείξουν οι άνθρωποι της 1ης ομάδας, οι «Πνευματικοί Άνθρωποι», τη μη-τελειότητά τους.

Ή, εάν έχουν φτάσει σε ένα σημείο εσωτερικής ισορροπίας, να κάνουν αυτό που εν μέρει δεν έγινε ποτέ: Να δείξουν και να μοιραστούν τα όσα πέρασαν, τις σκληρότητες, την απόρριψη, την απομόνωση, τον πόνο, τα βάσανα, τις δοκιμασίες, όλα όσα συνέβαλαν στην εσωτερική τους εκπαίδευση, όλα τα σκαλιά που έπρεπε να περάσουν, προκειμένου να φτάσουν εκεί που έφτασαν.

Γιατί μόνο έτσι οι άνθρωποι θα δουν τις ομοιότητές τους.

Μόνο έτσι θα μπορέσουν να αρχίσουν να πιστεύουν ότι και αυτοί, μπορούν να εξελιχθούν και να φτάσουν σε τέτοια "επίπεδα".

Είναι διαφορετικό να δούμε απλά έναν άνθρωπο ήρεμο και γαλήνιο, από το να δούμε έναν άνθρωπο ήρεμο και γαλήνιο ενώ αντιμετωπίζει τα γήινα πάθη του, τα πάθη της προσωπικότητάς του, κ.ο.κ.
Είναι διαφορετικό ένας άνθρωπος που φέρει βαρύ φορτίο μέσα του να δει έναν Τέλειο Άνθρωπο, από το να δει έναν άνθρωπο που ‑εν μέσω δοκιμασιών- εκδηλώνει αυτά τα θετικά χαρακτηριστικά, τα οποία τον καθιστούν συνειδητό και Μαθητή επάνω στην Ατραπό.

Σε όλους τους "Τέλειους" εκεί έξω, η παράκλησή μας είναι να αφήσετε την Τελειότητά σας στην άκρη.

Οι άνθρωποι, οι Αδελφοί και οι Αδελφές μας, έχουν ανάγκη από πρότυπα προσιτά στην αντίληψή τους, όχι από τελειότητες. Με διδακτικό τρόπο μοιραστείτε μαζί τους τα πάθη σας, τις δοκιμασίες σας, είτε αυτά συμβαίνουν τώρα, είτε συνέβησαν στο παρελθόν.
Δείξτε τους ότι μέσα από αυτά εξελιχθήκατε, ότι μέσα από αυτά εξελισσόσαστε.
Δείξτε τους ότι ενώ δοκιμάζεστε, διατηρείτε την ηρεμία σας, τη διαύγειά σας, δεν ταυτίζεστε, κ.ο.κ.
Δείξτε τους ότι είστε η ίδια ουσία, ότι αυτό που καταφέρατε μπορούν να το καταφέρουν και αυτοί.
Δείξτε τους ότι δεν υπάρχουν "δάσκαλοι" και "μαθητές", αλλά απλώς άνθρωποι που συνεχώς δοκιμάζονται και εξελίσσονται.
Δείξτε τους ότι και αυτοί μπορούν.

Τέλος, μία παράκληση προς τους ανθρώπους της 2ης ομάδας, οι οποίοι θαυμάζουν τους "Τέλειους" :

Μην τους θαυμάζετε. Αντιθέτως, προσπαθήστε να κατανοήσετε ότι ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ μπορείτε να καταφέρετε να "φτάσετε εκεί".
Εκτός αυτού, με το να μην τους θαυμάζετε, τους βοηθάτε να παραμένουν Ταπεινοί. Γιατί το Εγώ, το Πνευματικό Εγώ, λατρεύει το θαυμασμό. Και αυτοί οι άνθρωποι δοκιμάζονται καθημερινά, οι πειρασμοί είναι εκεί κάθε στιγμή. Συμβάλετε στο να έχουν έναν πειρασμό λιγότερο, βοηθήστε τους στη δική τους εσωτερική εκπαίδευση. Και με τον ίδιο τρόπο θα εκπαιδευτείτε και εσείς στη μη-αποδοχή θαυμασμού.
Επιπλέον, να έχετε ΔΙΑΚΡΙΣΗ, ως προς το ποιους θα "ακολουθήσετε". Προσοχή σε αυτό!

Αν θέλουμε να δούμε περισσότερους ανθρώπους να υπερβαίνουν τα πάθη τους, οφείλουμε να τους δείξουμε ότι και εμείς τα υπερβήκαμε. Ότι και εμείς, ακόμα τα υπερβαίνουμε. Να γίνουμε δηλαδή ένα φωτεινό παράδειγμα.

Ο Στοχαστής είπε: «Φίλε, τι χρειάζεται η αυτοτελειοποίηση αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις το Κοινό Καλό;»

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Πνευματική Καθοδήγηση και Δάσκαλοι