Κυριακή.
Δευτέρα αύριο, μα πότε πέρασε κι' όλας το Σαββατοκύριακο.. Χθες δεν ήταν που έλεγα με χαμόγελο "επιτέλους Παρασκευή"; Πότε πέρασε κι' όλας.. Δεν θέλω να πάω στη δουλειά μου, μου φαίνεται τεράστια η ανηφόρα της εβδομάδας..
Θλίψη.
.
.
Δευτέρα.
Καφέ. Σας εκλιπαρώ. Καφέ. Δεν αντέχω άλλη μια εβδομάδα. Δεν αντέχω άλλες 5 μέρες τη δουλειά μου, τις υποχρεώσεις μου, τη βιοπάλη. Ακόμα Δευτέρα είναι; Δεν αντέχω άλλο, αργεί πολύ η Παρασκευή! Δεν αντέχω! Είναι λες και ο χρόνος έχει σταματήσει!
Πνίγομαι!
.
.
Τρίτη.
Ευτυχώς έφυγε η Δευτέρα! Σαν αιώνας μου φάνηκε! Μα το ίδιο μου φαίνεται και η Τρίτη, άντε να περάσει και αυτή η μέρα, δεν αντέχω, θέλω να έρθει η Παρασκευή και το Σάββατο!
Ασφυκτιώ!
.
.
Τετάρτη.
Νιώθω ότι η εβδομάδα δεν θα φτάσει ποτέ στο τέλος της. Πώς γίνεται να είναι ακόμα Τετάρτη; Θεέ μου, δεν αντέχω, κάνε σε παρακαλώ να τελειώσει αυτή η καταραμένη μέρα γρήγορα! 2 μέρες έμειναν για να ζήσω και πάλι!
Πεθαίνω!
.
.
Πέμπτη.
Προ-Παρασκευή, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ. Πάει και αυτό. 1 μέρα έμεινε. Νιώθω τόσο εξαντλημένος, δεν είναι ζωή αυτή. Ευτυχώς όμως πέρασε και αυτή η εβδομάδα. Σχεδόν. Έλα μωρέ, λίγη υπομονή. Τόσα άντεξες αυτή την εβδομάδα, λέω στον εαυτό μου.
Σιγή.
.
.
Παρασκευή!
Επιτέλους Παρασκευή! Πόσο όμορφα είναι όλα! Επιτέλους, νιώθω και πάλι ζωντανός! Ζω ξανά!
Thank God it's Friday!
.
.
Σάββατο.
Η μέρα μου. Η μέρα που απολαμβάνω τη ζωή μου. Η μέρα της ελευθερίας μου! Είμαι ελεύθερος να ζήσω και να κάνω ό,τι θέλω σήμερα! Σκέφτομαι τι να κάνω. Έχω τόσες επιλογές! Και να σου πω κάτι; Πόσο θα ήθελα να μείνω ξαπλωμένος στον καναπέ μου, να δω μια ταινία, να διαβάσω ένα βιβλίο.. Όμως.. Όμως ΠΡΕΠΕΙ να βγω απόψε. Πρέπει να βγω. Πρέπει να δείξω στον κόσμο ότι ζω! Πρέπει να στολιστώ με τα πιο όμορφα μου ρούχα και να βγω να πιω. Να πιω και να ξεχάσω αυτήν τη ρημάδα την εβδομάδα που τόσο πόνο μου προκάλεσε! Γιατί αν δε βγω, θα με πούνε περίεργο. Ξενέρωτο. Ότι δεν ξέρω να ζω. Έτσι, βγαίνω.
#nightout #saturdaynight #drinks #youonlyliveonce
.
.
Κυριακή.
Δευτέρα αύριο, μα πότε πέρασε κι' όλας το Σαββατοκύριακο.. Χθες δεν ήταν που έλεγα με χαμόγελο "επιτέλους Παρασκευή"; Πότε πέρασε κι' όλας.. Δεν θέλω να πάω στη δουλειά μου, μου φαίνεται τεράστια η ανηφόρα της εβδομάδας..Θλίψη.
.
.
.
Και έτσι, περνάνε οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Μέσω μιας αέναης προσμονής της Παρασκευής και του Σαββάτου. Αυτή είναι η ζωή μας.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Γιατί δεν ξέρουμε να ζούμε.
Γιατί το να ζούμε, στο νου μας συνεπάγεται "Παρασκευή — Σάββατο". Έχουμε ταυτίσει τη έννοια "ζωή" με αυτές τις 2 ημέρες. Μα όπως με κάθε τι με το οποίο ταυτιζόμαστε, αν μας το αφαιρέσουν, το Είναι μας θα κλονιστεί.
Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε. Όμως κανένας δεν μας το μαθαίνει αυτό. Και αυτό γιατί, ο άνθρωπος που ξέρει να "ζει", είναι απειλή. Είναι κίνδυνος για την κοινωνία. Ολόκληρο το σύστημα στηρίζεται επάνω σε αυτή την αντίληψη περί ζωής.
Αν ο άνθρωπος επαναστατήσει και αρχίσει να ζει κάθε μέρα και όχι μόνο την Παρασκευή και το Σάββατο, το σύστημα θα κινδυνεύσει.
Νομίζουμε ότι οι "στιγμές" βρίσκονται όχι στο αύριο, μα στην Παρασκευή και το Σάββατο. Τα όνειρά μας, τις επιθυμίες μας, την ίδια μας τη ζωή, τα έχουμε εναποθέσει όλα σε αυτές τις ημέρες. Τα έχουμε εναποθέσει όλα σε μία φράση: "Επιτέλους Παρασκευή!"
Μα ακόμα και τότε, δεν ζούμε. Όχι πραγματικά τουλάχιστον.
Πίνουμε καφέ όλη την εβδομάδα για να είμαστε παραγωγικοί και για να "αντέξουμε", μα την Παρασκευή και το Σάββατο πίνουμε αλκοόλ, για να ξεχάσουμε την εβδομάδα που πέρασε.
Και σα να μην έφτανε αυτό, χάνουμε και την Κυριακή, παραπονούμενοι για το γεγονός ότι αύριο είναι Δευτέρα.
Η ζωή όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η Ζωή είναι Στιγμές. Και οι Στιγμές βρίσκονται στο τώρα, κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε ημέρα.
Υποφέρουμε τις 5 ημέρες της εβδομάδας και νομίζουμε ότι φταίει η Δευτέρα, η Τρίτη, κ.ο.κ. Μα στην πραγματικότητα, εμείς οι ίδιοι ευθυνόμαστε. Γιατί συνεχώς αρνούμαστε να βρισκόμαστε στο Τώρα. Ο νους μας βρίσκεται συνεχώς στην Παρασκευή και στο Σάββατο.
Το να βρισκόμαστε στο Τώρα όμως, σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει. Γιατί ακόμα και το "Τώρα", το έχουμε ταυτίσει με την Παρασκευή και το Σάββατο. Το έχουμε ταυτίσει με μια ουτοπική κατάσταση εξωτερικών συνθηκών.
Μα το Τώρα είναι μια εσωτερική κατάσταση.
Το να βρισκόμαστε στο Τώρα, δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στη βιοπάλη, χωρίς υποχρεώσεις, εξωτερικές δυσκολίες, κ.λπ. Δεν σημαίνει ότι δεν μοχθούμε.
Το να βρισκόμαστε στο Τώρα, σημαίνει πως ό,τι κάνουμε, το κάνουμε συνειδητά και εστιάζοντας το Νου μας και την ενέργειά μας σε αυτό που κάνουμε. Είτε αυτό είναι η δουλειά μας, είτε οι υποχρεώσεις μας, είτε το οτιδήποτε.
Σίγουρα κάποιες στιγμές και καταστάσεις είναι δύσκολες, βαρετές, κ.λπ. Μα εκεί είναι που χρειάζεται ακόμη περισσότερο να εστιάσουμε στο Τώρα. Γιατί ακόμα και αυτές οι καταστάσεις, έχουν να μας προσφέρουν κάτι. Όμως πώς θα αντιληφθούμε αυτό το κάτι, όταν ο Νους μας ζει συνεχώς στο αύριο;
Ας προσπαθούμε κάθε μέρα, όπου και αν βρισκόμαστε, ό,τι και αν κάνουμε, να ζούμε. Ας μάθουμε να ζούμε.
ΠΡΕΠΕΙ να μάθουμε να ζούμε.
Τώρα που προλαβαίνουμε όμως. Όχι αύριο.
Γιατί ο Θάνατος, βρίσκεται κάθε στιγμή δίπλα μας. Κάθε στιγμή, έτοιμος να μας κάνει να νιώσουμε το άγγιγμα του.
Γι' αυτό και είναι ο καλύτερος σύμβουλος.
Κάθε φορά που θα δυσανασχετούμε με μια κατάσταση, με μια "κακή ημέρα", με το γεγονός ότι είναι "Δευτέρα", ότι το "επιτέλους Παρασκευή" είναι μακριά, αντί να παραπονούμαστε, ας γυρνάμε και ας κοιτάμε το Θάνατο. Αυτός, θα μας υπενθυμίζει ότι δεν μας άγγιξε ακόμα.
Θα μας υπενθυμίζει ότι έχουμε ακόμα τη Ζωή μας. Αυτό το μοναδικό και μαγικό Δώρο.
Και αυτό, ας είναι η πιο τρανταχτή υπενθύμιση για να εστιάζουμε στο Τώρα.
Και εστιάζοντας στο Τώρα, θα αρχίσουμε να βλέπουμε πράγματα που πριν δεν τα βλέπαμε. Εν μέσω καταιγίδας, θα μάθουμε να απολαμβάνουμε τη βροχή και να διδασκόμαστε από το σκοτεινιασμένο ουρανό.
Σε ένα από τα ποιήματα του Χρόνη Μίσσιου, συναντάμε το εξής:
«…Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…
Όλα, όλα, Σαλονικιέ, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ… Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…
Για να πάμε πού; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και ‘μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας…»
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
Διαβάστε επίσης: Μπροστά στο Άγγιγμα του Θανάτου, Τίποτα Δεν Έχει Σημασία
