Μέσα από τα κείμενα που αναρτούμε σε αυτήν τη σελίδα, γίνεται μια προσπάθεια μοιράσματος της πορείας της καθημερινής, εσωτερικής εκπαίδευσής μας. Μια πνευματική μαθητεία η οποία λαμβάνει χώρα στο δυνατότερο σχολείο που υπάρχει: την ίδια την καθημερινότητα.

Μέσα από καθημερινά βιώματα στους χώρους εργασίας μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στην αέναη πορεία της εσωτερικής μας θεραπείας και της αυτογνωσίας μας και παράλληλα, προσφοράς προς τον συνάνθρωπο και τον Πλανήτη, εκπαιδευόμαστε.

Αντιμετωπίζουμε το κάθε τι μέσα από το πρίσμα της Πνευματικότητας και της Αυτογνωσίας.

Τα βιώματα που υφιστάμεθα, τις περισσότερες φορές είναι σκληρά, επίπονα, μας λυγίζουν, μας στεναχωρούν, μας κλονίζουν. Άλλοτε πάλι, είναι πιο ευχάριστα. Και αυτό μας αποδεικνύει ότι, το μονοπάτι της Αυτογνωσίας και της πνευματικής εξέλιξης, δεν περιλαμβάνει αποκλειστικά και πάντοτε επίπονα μονοπάτια, όπως πιστεύει μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων, όπως και αρκετοί από εμάς πιστεύαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα, να ελκύουμε αντίστοιχες καταστάσεις.

Μέσα λοιπόν από αυτά τα βιώματα, προσπαθούμε να βγάλουμε και να μοιραστούμε το "απόσταγμα" της εκάστοτε δοκιμασίας, σε μορφή συμπεράσματος/Επίγνωσης τού τι τελικά μας βοήθησε να διαχειριστούμε μια κατάσταση.

Οι βιωματικές (και όχι θεωρητικές) αναρτήσεις, είναι οι προσωπικές μας παρατηρήσεις. Αποτελούν "Επιγνώσεις", θα λέγαμε, προερχόμενες μέσα από την καθημερινότητά μας. Μία καθημερινότητα γεμάτη δοκιμασίες, αντιξοότητες, αμφιβολία, εσωτερικές συγκρούσεις, πειρασμούς, και πολλά ακόμα.

Μία καθημερινότητα με βιώματα και προβληματισμούς, πολλές φορές κοινά σε πολλούς ανθρώπους. Σκοπός είναι να δείξουμε ότι κανένας μας δεν είναι "μόνος του" και οι καταστάσεις που ενδέχεται να βιώνει κάποιος, είναι καταστάσεις που τις βιώνουμε όλοι μας. Το να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που βιώνουμε ή παρατηρούμε μία x κατάσταση και ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, με κοινά βιώματα, θεωρούμε ότι είναι πολύ όμορφο και ότι μέσα από αυτήν τη συνειδητοποίηση, παίρνουμε Κουράγιο.

Όταν ανακαλύψαμε αυτό το Κουράγιο που δίνουμε εμείς οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον, έστω και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, ήταν η στιγμή που αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε όλο αυτό.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι, τα όσα γράφουμε, αποτελούν "κλειδιά", "συνταγές", για διάφορα θέματα που απασχολούν τον κάθε άνθρωπο. Σίγουρα έχετε συναντήσει, όπως και εμείς, δεκάδες βιβλία, σεμινάρια, δασκάλους, κ.λπ, που έρχονται με "5 τρόπους για την απόλυτη ευτυχία". Με "10 βήματα για την γαλήνη και την ευημερία", κ.ο.κ.

Όχι, δεν φέρνουμε τέτοια κλειδιά.

Δεν φέρνουμε τρόπους και έτοιμα βήματα. Δεν φέρνουμε έναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα, που για να τον διαβεί κάποιος, αρκεί να υιοθετήσει τα όσα γράφουμε. Ούτε και για εμάς τους ίδιους, τα όσα γράφουμε, αποτελούν "τρόπους για μια ευτυχισμένη ζωή".

Δεν φέρνουμε τους "σωστούς τρόπους". Δεν φέρνουμε το «έτσι είναι πραγματικά» μιας κατάστασης. Πολλές φορές, η ίδια η ζωή μάς έχει αποδείξει ότι, αυτό που κάποτε θεωρούσαμε σωστό, ήταν λάθος και αυτό που θεωρούσαμε λάθος, ήταν σωστό.

Τα όσα μοιραζόμαστε, είναι απλώς ένα μοίρασμα εμπειριών. Για κάθε "επίγνωση" στην οποία φτάνουμε, ένα νέο μονοπάτι ανοίγεται μπροστά μας. Οι επιγνώσεις αυτές, τα κείμενα αυτά, είναι απλώς ένα "στήριγμά" μας, ώστε στα όσα έρχονται και πρόκειται να έρθουν, να έχουμε να πιαστούμε από κάπου, για όσο έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάπου. Κάποια στιγμή, αυτό που χρησίμευσε ως στήριγμα, ίσως να μην μας χρειάζεται. Όχι γιατί τα καταφέραμε, αλλά γιατί χρειαζόμασταν ένα δυνατότερο.

Το ότι συνειδητοποιήσαμε μία κατάσταση, εν μέσω μιας δοκιμασίας, δεν σημαίνει ότι λύσαμε μέσα μας το όποιο κενό υπήρχε. Δεν σημαίνει ότι φέραμε στο Φως τις εσωτερικές μας Σκιές. Δεν σημαίνει ότι κατευνάσαμε το Εγώ μας. Δεν σημαίνει ότι "φτάσαμε" κάπου. Δεν σημαίνει ότι δεν σφάλουμε ποτέ. Δεν επαναπαυόμαστε ότι "τα καταφέραμε". Σημαίνει απλώς ότι έχουμε ένα "σημείο αφετηρίας", ένα "σημείο αναφοράς", ένα "στήριγμα", για τα όσα έπονται.

Προσπαθούμε να έχουμε πάντα ανοιχτά τα μάτια μας. Οι παγίδες του Εγώ και του πνευματικού Εγωισμού, είναι αμέτρητες. Προσπαθούμε να εκφραζόμαστε μέσα από Ουδετερότητα, όμως η ανθρώπινη προσωπικότητα, βάζει συνεχώς τρικλοποδιές. Ακόμα και στα ίδια μας τα κείμενα. Ίσως κάποια από αυτά να έχουν χρωματιστεί από την προσωπικότητα του καθενός, ίσως και όχι. Πολλές φορές το έχουμε παρατηρήσει να συμβαίνει και το συζητάμε, προκειμένου να τα "διορθώσουμε". Γι' αυτό και προσπαθούμε να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση.

«Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου», έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός.

Δεν είμαστε αυθεντίες. Δεν είμαστε τέλειοι. Δεν είμαστε Δάσκαλοι. 

Δάσκαλος είναι μόνο ένας και αυτός είναι ο Ένας Άνθρωπος. 

Είμαστε Μαθητές διδασκόμενοι, με τις ατέλειές τους, με τα κενά τους, με τα πάθη τους και τις εσωτερικές τους σκιές, που άλλοτε τα καταφέρνουν και άλλοτε όχι. Μαθητές που μοιράζονται με τους υπόλοιπους Μαθητές-Αδελφούς-Αδελφές τους τις όποιες εμπειρίες τους. Μαθητές με εμπιστοσύνη στο Σύμπαν, στον Λόγο, στον Θεό, στον Πατέρα, στη Μητέρα, σε αυτό το Ον που έχει τόσες ονομασίες, που όμως καμία δεν μπορεί να το "περιορίσει". Μαθητές που προσπαθούν να αντεπεξέλθουν σε μία σκληρή, γήινη πραγματικότητα, με Αγάπη προς όλα τα Όντα και πρόθεση για Μαθητεία και Προσφορά κάθε μορφής, υλικής και πνευματικής.

Η Μαθητεία είναι αδιάκοπη, το ίδιο και οι δοκιμασίες. Ο Δρόμος, είναι μακρύς. Για κάθε κορυφή που κατακτούμε, οφείλουμε όλοι μας να αναγνωρίζουμε ότι, η κορυφή αυτή, δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά οι πρόποδες ενός ακόμα μεγαλύτερου βουνού. Και η κορυφή αυτού του μεγαλύτερου βουνού, οι πρόποδες ενός ακόμη μεγαλύτερου, κ.ο.κ.

Η Διαδρομή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.

Είθε Αγάπη, Φως, Ενέργεια και Διαύγεια να μας συνοδεύει όλους μας, σε κάθε μας βήμα ♥