Στην αρχή λοιπόν, μας ζητήθηκε ένα μόνο πράγμα:

Να μείνουμε μέσα στα σπίτια μας και να περιορίσουμε τις εξόδους μας, τόσο, για εμάς τους ίδιους, όσο και για τους συνανθρώπους μας.

Και εμείς, τι κάναμε;

Το θεωρήσαμε αφορμή για διακοπές και για βόλτες. Ήδη από την 1η ημέρα η Άρνηση έκανε αισθητή την παρουσία της.

Άρνηση να περιορίσουμε τους Εαυτούς μας.

Άρνηση να στερηθούμε διάφορες εξωτερικές καταστάσεις.

Άρνηση να αδράξουμε την ευκαιρία και να γνωρίσουμε τον Έναν Άνθρωπο, μέσα από αυτή τη συλλογική απειλή.

Πολλοί ορίζουν αυτή την άρνηση ως έλλειψη πειθαρχίας. Άλλοι, ως έλλειψη ενσυναίσθησης. Κάποιοι, ως άγνοια.

Και έχουν όλοι δίκιο. Μα πίσω από όλα αυτά, ενδεχομένως να κρύβεται κάτι βαθύτερο:

Η έλλειψη Αυτογνωσίας μας.

Κάποτε, ένας άνθρωπος — "περαστικός" , σε μια συζήτησή μας, είπε το εξής:

"Αν βάλεις έναν άνθρωπο να καθίσει μόνος του, για ώρες, σε ένα μεγάλο, άδειο σαλόνι, τότε και μόνο τότε θα καταλάβεις αν τα έχει βρει με τον Εαυτό του."

Αν το σκεφτούμε, η έναρξη της κατάστασης της καραντίνας, μας ώθησε σε ένα.. "μεγάλο, άδειο σαλόνι".

Περισσότερο από ποτέ, ήταν αισθητή η ανάγκη του να τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας. Η πειθαρχία, η ενσυναίσθηση, η επίγνωση της όλης κατάστασης, θα έρθουν μέσα από την Αυτογνωσία μας.

Σε πνευματικό επίπεδο, κληθήκαμε να έρθουμε σε επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο.

Δεν υπήρχαν πλέον εξωτερικοί αντιπερισπασμοί, δεν υπήρχαν έξοδοι διαφυγής, δεν υπήρχε μέρος να "κρυφτούμε".

Και αυτό είναι, κατά την ταπεινή μας άποψη, ο λόγος που αρνούμασταν να "υπακούσουμε".

Διότι έχουμε συσσωρεύσει τόσα πράγματα κάτω από το "χαλάκι του υποσυνείδητου" και "κάποιος" ήρθε και μας το σήκωσε, φέρνοντας στο Φως όλα όσα υπήρχαν από κάτω του.

Είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα, φοβηθήκαμε,

Όμως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, σε αυτήν τη ζωή ή σε επόμενη, αυτό θα γινόταν.

Μας δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθούμε με όλες τις εσωτερικές μας εκκρεμότητες.

Μας δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθούμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με τον Εαυτό μας.

Μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον Εαυτό μας.

Μας δόθηκε η ευκαιρία να αγαπήσουμε τον Εαυτό μας.

"Γνῶθι σαὐτόν" , είχε πει ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος.

Όλα από κει ξεκινάνε. Η "Σωτηρία" μας σε όλο αυτό που βίωσε και που βιώνει η Ανθρωπότητα αυτή την περίοδο, ξεκινάει από αυτό.

Γνῶθι σαὐτόν.

Μέσα στην Καραντίνα, βιώσαμε πολλά. Καθημερινά η μία δοκιμασία διαδέχονταν την άλλη.

Δεν γνωρίζαμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο.

Ένα αύριο τόσο, μα τόσο αβέβαιο. 

Ένα αύριο, το οποίο η ανθρωπότητα είχε φτάσει να θεωρεί δεδομένο. Ένα αύριο, το οποίο μεγάλο μέρος των ανθρώπων, το μισούσε. Ένα αύριο, το οποίο άλλοι το περίμεναν πως και πως, ζούσαν για αυτό, ενώ άλλοι, το φοβόντουσαν.

Και ξαφνικά, όλη η Ανθρωπότητα παρακαλούσε για αυτό το αύριο.

Μα πάντα υπήρχε και θα υπάρχει μια παγίδα σε αυτή την προσμονή. Μπορεί μεγάλο μέρος του πλανήτη να βρισκόταν σε κατάσταση καραντίνας, μπορεί πολλά πράγματα να είχαν έλθει σε παύση, μα υπάρχει κάτι που ποτέ δεν θα παύσει να υφίσταται. Κάτι το οποίο παραμένει κοινό σε όλους μας.

Το Τώρα.

Χιλιάδες συνάνθρωποί μας έφυγαν από αυτήν τη ζωή. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτούς, παρά μόνο ένα πράγμα:

Να τους "δείξουμε" ότι, η έξοδός τους από το γήινο πεδίο, πρόσφερε κάτι στην ανθρωπότητα. Κάτι θετικό, κάτι φωτεινό.

Λόγω της "θυσίας" αυτών των ανθρώπων, των Αδελφών μας, η ανθρωπότητα περιορίστηκε.

Η οικονομία σε συντριπτικά μεγάλο βαθμό, σταμάτησε. Οι υποχρεώσεις σταμάτησαν και σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους ζητήθηκε ένα πράγμα: να παραμείνουν σπίτι τους.

Το Δώρο του Χρόνου μάς προσφέρθηκε από τους Αδελφούς μας που μας άφησαν.

Παρακαλούσαμε σαν ανθρωπότητα να μας δοθεί αυτό το δώρο και μόλις κάποιοι θυσιάστηκαν, τους είπαμε ότι "άδικα θυσιαστήκατε, δεν το θέλουμε".

Μας προσφέρθηκε ο χρόνος να γεμίσουμε την ημέρα μας με δραστηριότητες.

Και οι δραστηριότητες δεν απαιτούν πάντοτε εξωτερικούς χώρους.

Μας προσφέρθηκε ο χρόνος να διαβάσουμε εκείνο το ξεχασμένο βιβλίο στην βιβλιοθήκη μας, το οποίο μπορεί να είναι αυτό που θα αλλάξει τη ζωή μας.

Μας προσφέρθηκε ο χρόνος να ασχοληθούμε με την Τέχνη, τέχνη κάθε μορφής, προκειμένου να διευρυνθούν οι ορίζοντές μας. Ταινίες, σειρές, εικονικά μουσεία, κ.ο.κ. Ας εκφράσουμε την Ευγνωμοσύνη μας για το Διαδίκτυο.

Μας προσφέρθηκε ο χρόνος να αναζητήσουμε και να ανακαλύψουμε το πάθος μας, να μελετήσουμε εκείνη την ιδέα που είχαμε, να σκεφτούμε, να συλλογιστούμε.

Αν μείναμε περιορισμένοι στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μας, μας προσφέρθηκε η ευκαιρία να πιούμε έναν καφέ μαζί τους, με την ησυχία μας. Να λύσουμε τις όποιες διαφορές μας μαζί τους.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει συνανθρώπους μας που οι γονείς τους έχουν φύγει, να λένε "θα έδινα τα πάντα να πίναμε έναν τελευταίο καφέ, στο μπαλκόνι, όπως παλιά. Να τους λέγαμε αυτά που δεν προλάβαμε να τους πούμε τότε".

Αν μείναμε περιορισμένοι στο ίδιο σπίτι με τα αδέρφια μας, μας προσφέρθηκε η ευκαιρία να συλλέξουμε μαζί στιγμές. Να περάσουμε χρόνο μαζί, όπως όταν ήμασταν παιδιά, χρόνο που μέχρι πρότινος, ούτε στα όνειρά μας δεν είχαμε διαθέσιμο.

Αν μείναμε περιορισμένοι στο ίδιο σπίτι με το/τη σύντροφό μας, μας προσφέρθηκε η ευκαιρία να βελτιώσουμε τη σχέση μας μαζί τους. Να μοιραστούμε Στιγμές, να ενδυναμώσουμε τη σχέση μας, να εξελιχθούμε μαζί και να αντιμετωπίσουμε το οτιδήποτε θα ερχόταν στην επιφάνεια.

Αν μείναμε περιορισμένοι μόνοι μας, μας προσφέρθηκε η ευκαιρία να αγκαλιάσουμε τη μοναχικότητά μας, να αγαπήσουμε τον Εαυτό μας, να γίνουμε ο καλύτερός μας φίλος.

Οι Κύριοι του Κάρμα ξέρουν τι κάνουν. Δεν ήμασταν τυχαία εκεί που ήμασταν . Είτε μόνοι, είτε με παρέα, είχαμε "δουλειά" να κάνουμε.

Μα κυρίως, είτε μόνοι, είτε με παρέα, ήταν η κατάλληλη στιγμή να ασχοληθούμε με τον Εαυτό μας.

Να εξελιχθούμε εσωτερικά σαν άνθρωποι. Να αναζητήσουμε και να γνωρίσουμε την έννοια του Διαλογισμού, μέσω του οποίου η αίσθηση της Ελευθερίας μας δεν μπορεί να περιοριστεί και μέσω του οποίου μπορούμε να διαχειριστούμε ήρεμα και αρμονικά όχι μόνο αυτό που συμβαίνει, αλλά γενικότερα δύσκολες καταστάσεις.

Και το κυριότερο, ήταν και ακόμα είναι, η στιγμή να εκφράσουμε την Ευγνωμοσύνη μας.

Ευγνωμοσύνη για το ένα από τα πολλά πιάτα φαγητού που είχαμε και έχουμε καθημερινά.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, δεν είχαν ούτε ένα εν μέσω αυτής της  δυσκολίας.

Ευγνωμοσύνη για το κρεβάτι και τα σκεπάσματα που είχαμε και έχουμε καθημερινά.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, δεν τα είχαν εν μέσω αυτής της  δυσκολίας και ακόμα δεν τα έχουν.

Ευγνωμοσύνη για τη στέγη που αυτές τις ημέρες και εν μέσω πανδημίας, μας κράτησε και μας κρατάει ζεστούς και ασφαλείς.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, δεν την είχαν εν μέσω αυτής της δυσκολίας και ακόμα δεν την έχουν.

Ευγνωμοσύνη για τις ανέσεις του σπιτιού μας, ανέσεις οι οποίες έκαναν αυτήν τη νέα καθημερινότητά μας πιο ευχάριστη.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, δεν τις είχαν και ακόμα δεν τις έχουν.

Ευγνωμοσύνη για τους γονείς μας, τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, που μας κρατήσαν συντροφιά, είτε από κοντά, είτε από απόσταση.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, δεν ειχαν και ακόμα δεν έχουν, κανέναν.

Ευγνωμοσύνη για την υγεία μας, για το γεγονός ότι η σημερινή μέρα, μας βρήκε γερούς.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας δεν την έχουν.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, την έχασαν οριστικά.

Σε αυτούς τους συνανθρώπους μας, αλλά και σε αυτούς που άφησαν πίσω, ας στείλουμε μέσω Προσευχής την ενέργειά μας. Στα μάτια μας, ας είναι Ήρωες που θυσιάστηκαν για την Ανθρωπότητα.

Να έρθει μια εποχή στην οποία τα βιβλία της Ιστορίας θα λένε "και τότε, χιλιάδες άνθρωποι θυσιάστηκαν για την Αφύπνιση της Ανθρωπότητας. Χιλιάδες άνθρωποι, χιλιάδες Ήρωες".

Ας μην παρεξηγηθούν τα λόγια μας. Η θλίψη μας για τις ζωές των Αδελφών μας που χάθηκαν και συνεχίζουν να χάνονται, καθώς και για αυτούς που άφησαν πίσω, είναι τεράστια και ολοένα μεγαλώνει. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τους φέρουμε πίσω, μα μπορούμε να προσευχηθούμε για αυτούς και να απαλύνουμε τον πόνο τους, δείχνοντάς τους ότι "έπεσαν" σαν ήρωες. Να τους δείξουμε ότι διδαχθήκαμε από αυτούς.

Αντίστοιχη θλίψη βιώνεται για όλους τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας, που έχασαν την εργασία τους. Ας τους προσφέρουμε ό,τι και όσα μπορούμε, μέχρι να ορθοποδήσουν.

Ας αποδώσουμε σε όλους αυτούς ένα φόρο τιμής.

Είθε η "αυριανή μέρα" να αποδείξει ότι η Θυσία των Αδελφών μας, δεν πήγε χαμένη.

Είθε η "αυριανή μέρα" να μας βρει με μια Καρδιά γεμάτη Ευγνωμοσύνη.

Είθε η "αυριανή μέρα" να μας βρει "χορτάτους" και Αφυπνισμένους.

Είθε η "αυριανή μέρα" να μη βρει κανέναν που να πει "γιατί δεν το έκανα τότε που είχα τόσο χρόνο;;"

Είθε η "αυριανή μέρα" να μας βρει έτοιμους να αντιμετωπίσουμε τα όσα θα φέρει, διότι κακά τα ψέμματα, η αυριανή μέρα θα είναι δύσκολη.

Είθε η "αυριανή μέρα" να μας βρει όλους γεμάτους Αγάπη και με μια Συνειδητότητα διευρυμένη.

Είθε η "αυριανή μέρα" να μας βρει στο Τώρα.

Αυτοί οι χιλιάδες Ήρωες και οι άνθρωποι που άφησαν πίσω τους, δεν θα ξανανταμώσουν.

Εμείς όμως, ξαναντώσαμε και θα ξανανταμώσουμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.

Κι αν όχι; Ήταν οι τελευταίες μας στιγμές μαζί τους στιγμές Ζωής; 

Ήταν όμορφες και καθαρές ή τις σπαταλήσαμε και τις καταστρέψαμε, προσμένοντας το αύριο;

Τα λόγια του Μίσσιου, ίσως πιο επίκαιρα από ποτέ:

« […] Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ανάγκες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…

Όλα, όλα, Σαλονικιέ, τ’ αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δεν θα έρθει ποτέ… Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς…

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.
Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε!

Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό ‑χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο! Διότι, αυτός είναι θάνατος.»

Είθε η αυριανή μέρα να μας βρει "Ζωντανούς".

Και ήρθε λοιπόν η στιγμή της "επιστροφής" των ανθρώπων στην καθημερινότητα.

Μα λέγοντας "επιστροφή", καταδικάζεται ήδη η όποια ελπίδα για μία καινούρια αρχή.

Για να επιστρέψουμε που; Σε τι;

Μακάριοι όσοι αντιλήφθηκαν ότι η προ-κορονοϊού εποχή, έπρεπε να τελειώσει οριστικά.

Γιατί όσο σκληρό και αν ακούγεται, η εποχή στην οποία μας βρήκε ο Κορονοϊός, ήταν μια εποχή στην οποία η καθημερινότητα και η συλλογική συνειδητότητα είχε φτάσει σε σημείο παρακμής.

"Πεινάσαμε στης γης την πλάτη,
σα φάγαμε καλά,
πέσαμε εδώ στα χαμηλά
ανίδεοι και χορτάτοι.."

Μια καθημερινότητα με κυρίαρχο το συναίσθημα της απληστίας, του εγωισμού, του εγωκεντρισμού, του υλισμού, της ματαιοδοξίας, της χαιρεκακίας, της αποξένωσης, της έλλειψης Αγάπης..

Όχι, δεν πρέπει να επιστρέψουμε εκεί. Δεν πρέπει να υπάρξει "επιστροφή".

Μα πρέπει να υπάρξει μια Νέα Αρχή.

Το Σύμπαν μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, πιο έντονα από ποτέ. Χρόνια τώρα, προσπαθεί να μας προειδοποιήσει, μα εμείς ενοχλούμαστε από αυτό τον ήχο, τον ήχο της Αγάπης..

Όχι, δεν πρέπει να επιστρέψουμε.

Δεν πρέπει να επιστρέψουμε στις όποιες δυσλειτουργικές σχέσεις υπήρχαν. Δεν πρέπει να επιστρέψουμε σε μια καθημερινότητα στην οποία παρακαλούσαμε να έρθει το Σάββατο και η Κυριακή.

Δεν πρέπει να επιστρέψουμε σε μια καθημερινότητα στην οποία είχαμε ξεχάσει εντελώς τους συνανθρώπους μας και αντί για Αγάπη, τους προσφέραμε Δηλητήριο.

Δηλητήριο με τα λόγια μας, δηλητήριο με τις πράξεις μας, δηλητήριο με τις σκέψεις μας.

Δεν πρέπει να επιστρέψουμε σε μια καθημερινότητα στην οποία είχαμε ξεχάσει να Ζούμε.

Όχι, δεν πρέπει να επιστρέψουμε.

Πρέπει να Ξεκινήσουμε.

Να γίνουμε οι θεμελιωτές μιας Νέας Εποχής, μιας εποχής που εδώ και χρόνια έχει αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της, μα μέχρι τώρα ήταν λίγοι οι Εργάτες που προσπαθούσαν.

Πρέπει να Ξεκινήσουμε.

Αφήνοντας πίσω κάθε τι που δεν λειτουργούσε. Αφήνοντας πίσω κάθε τι που μας κρατούσε σε βαθύ ύπνο. Αφήνοντας πίσω συμπεριφορές όπως επίκριση, καταλαλιά, χαιρεκακία, κτητικότητα, ματαιοδοξία, θυμό, ζήλια, μίσος, μισανθρωπία..

Πρέπει να Ξεκινήσουμε.

Στο άκουσμα της αποχώρησης χιλιάδων συνανθρώπων μας από ετούτη τη ζωή, νιώσαμε θλίψη. Και αυτήν τη θλίψη, δεν πρέπει να την ξεχάσουμε, αύριο που θα βρεθούμε ξανά όλοι μαζί. Αυτή η θλίψη, πρέπει να μας μείνει αξέχαστη. Γιατί μέσα από αυτήν τη θλίψη, η Αγάπη για το Όλον ξεπρόβαλε και δεν πρέπει να την βάλουμε ξανά για ύπνο.

Πρέπει να Ξεκινήσουμε.

Στην προσταγή ότι δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σε καφετέριες και μπαρ, αναζητήσαμε καινούριες διεξόδους και βρέθηκε μονάχα μία: η Φύση. Αντικρίσαμε δεκάδες ανθρώπους να περπατάνε στη φύση, να θαυμάζουν τον ουρανό, το ηλιοβασίλεμα, να κοιτάνε με δέος ένα λουλούδι, να το μυρίζουν και να χαμογελάνε. Αυτή η αίσθηση, πρέπει να μας μείνει αξέχαστη. Γιατί μέσα από αυτήν τη Ευωδία της Ζωής, γεμίσαμε με Ενέργεια, ήρθαμε σε επαφή με την Πρωταρχική Ενέργεια και αυτή η Ενέργεια, είναι η μόνη αληθινή πηγή Ζωής και δεν πρέπει να τη λησμονήσουμε ξανά.

Πρέπει να Ξεκινήσουμε.

Νομίζουμε ότι με τη λήξη της καραντίνας μας περιμένει χαρά, μα εκνευρισμός και σύγχυση θα προσπαθήσουν να μας κυριεύσουν.

Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, βαρύ φορτίο έρχεται. Και ο μόνος τρόπος για να το σηκώσουμε και να αντέξουμε, είναι να Ξεκινήσουμε και όχι να Επιστρέψουμε.

Θα είναι σκληρή και δύσκολη η Μάχη, μια Μάχη η οποία θα πηγάζει από τις προσκολλήσεις μας, μια Μάχη γεμάτη πειρασμούς για "επιστροφή".

Μα αν Ξεκινήσουμε και είμαστε κάθε στιγμή παρατηρητικοί, αν κάθε στιγμή τηρούμε το "πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου!", θα έχουμε την δυνατότερη Προστασία.

Τώρα είναι η ευκαιρία της Ανθρωπότητας να ακμάσει πνευματικά.

Δεν πρέπει να Επιστρέψουμε.

Πρέπει να Ξεκινήσουμε.