"Είναι ένα πράγμα το να συναντάς κάποιον στα μισά της διαδρομής και άλλο το να κάνεις μόνος σου ολόκληρη τη διαδρομή για να τον συναντήσεις."

Το παραπάνω αποτελεί ένα πολύ συχνό φαινόμενο, το οποίο παρατηρείται στις ‑κάθε είδους- ανθρώπινες σχέσεις.
Είναι η κατάσταση στην οποία η μία "πλευρά" προσπαθεί συνεχώς, για πολλά.

Και υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν αυτό αρκετά συχνά. Το κάνουν επειδή είναι στη φύση τους το να προσπαθούν, το να βλέπουν τα πράγματα πίσω από τη φαινομενική πραγματικότητα και τους λόγους που ωθούν την άλλη πλευρά να παραμένει "στη θέση" της. Επιμένουν με όλη τους την καλή πρόθεση και την Αγάπη τους.*
Όμως έρχεται η στιγμή που εξαντλούνται. Και είναι απολύτως λογικό. Διότι η ενέργεια που βάζουν σε αυτή τη "σχέση" με τους συνανθρώπους τους, είναι διπλάσια από αυτή που τους αναλογεί.

Και τότε, ένας μεγάλος κίνδυνος εμφανίζεται.

Ο κίνδυνος του να εισέλθουν σε ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος θα τους απομυζεί την ενέργειά τους. Η Αγάπη που υπάρχει στην Καρδιά τους θα έρχεται σε σύγκρουση με την εσωτερική τους εξάντληση. Ως αποτέλεσμα, αυτή η απομύζηση θα γίνεται όλο και πιο έντονη.

Σε εσάς που ενδεχομένως να αναγνωρίσατε τον εαυτό σας σε αυτές τις γραμμές, ίσως χρειάζεται να προσπαθήσετε να "σπάσετε" αυτόν το φαύλο κύκλο, θέτοντας υγιή όρια. Είναι δύσκολο, πιθανόν και μόνο η σκέψη του να κάνετε κάτι τέτοιο να σας πονάει, όμως και αυτό, θα περάσει.

Το ότι θέτουμε όρια από σεβασμό και αγάπη στο Είναι μας και την Ενέργειά μας, δεν σημαίνει ότι παύουμε να ενδιαφερόμαστε για αυτούς τους ανθρώπους. Να θυμάστε, μπορούμε να "στέλνουμε" την Αγάπη μας σε αυτούς τους ανθρώπους και από "απόσταση".
Το ενδιαφέρον, η Αγάπη, η Ενέργεια, δεν γνωρίζει από τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου.
(βλ. Προσφορά Αγάπης από Απόσταση )

Επιπλέον, τα όρια αυτά δεν ισοδυναμούν με την "επιστροφή" μας στη "θέση" μας. Το να περιορίσουμε τις προσπάθειές μας στα "μισά της διαδρομής", είναι και αυτό ένα υγιές όριο και για αρχή, η πιο συνετή κίνηση.

Τώρα, η άλλη κατηγορία είναι οι άνθρωποι που παραμένουν στη "θέση" τους. Είναι οι άνθρωποι που για ποικίλους λόγους, δεν προχωράνε να συναντήσουν την άλλη πλευρά στα μισά της διαδρομής. Αντιθέτως, περιμένουν ‑άλλοτε συνειδητά και άλλοτε υποσυνείδητα- να έρθουν οι άλλοι σε αυτούς, ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα.

Οι λόγοι που προκαλούν μία τέτοια στασιμότητα, είναι πολλοί. Οι σοβαρότεροι από αυτούς είναι ο φόβος, η ανασφάλεια, ο εγωισμός και το Εγώ.

Το πρώτο και πιο δύσκολο βήμα, είναι να αποδεχθούμε, ότι βρισκόμαστε σε αυτήν τη θέση. Δεν είναι κακό να το αποδεχθούμε και να το παραδεχθούμε. Ίσα ίσα, που θα μας βοηθήσει πάρα πολύ μια τέτοια αναγνώριση.

Από κει και ύστερα, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, τόσο για το δικό μας καλό, όσο και για των ανθρώπων γύρω μας, είναι να συλλογιστούμε την κατάσταση:

Εάν πράγματι, θα θέλαμε να κάνουμε ένα βήμα, αλλά αναγνωρίζουμε ότι μας κρατάει κάποιος φόβος π.χ, τότε ας εστιάσουμε επάνω σε αυτόν το φόβο ή σε όποια άλλη κατάσταση οφείλεται αυτή τη στασιμότητα και ας το δουλέψουμε μέσα μας. Επιπλέον, μπορούμε να το μοιραστούμε και με αυτούς τους ανθρώπους. Θα τους βοηθήσει πολύ ένα τέτοιο μοίρασμα και τότε και οι 2 πλευρές, θα νιώσουν πιο ανάλαφρες.

Εάν για δικούς μας λόγους όμως, συνειδητοποιήσουμε ότι δεν θέλουμε να κάνουμε το οποιοδήποτε βήμα, κάτι το οποίο δεν είναι "κακό", τότε μπορούμε να κάνουμε κάτι πολύ απλό και λυτρωτικό:
Να το κάνουμε φανερό στους ανθρώπους της άλλης κατηγορίας, σε αυτούς που προσπαθούν.

Ας τους βοηθήσουμε να καταλάβουν ξεκάθαρα, είτε λεκτικά, είτε έμπρακτα, ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούν να έρθουν στην πλευρά μας. Ότι εκτιμάμε την προσπάθειά τους, όμως δεν βαδίζουμε στο "ίδιο μονοπάτι", ώστε να συναντηθούμε έστω στα μισά.

Ας τους απελευθερώσουμε.

Σε όποια κατηγορία και αν βρίσκεστε ή ενδεχομένως βρεθείτε κάποτε, να θυμάστε ότι η ισορροπία και η κοινή προσπάθεια, είναι πάντα το κλειδί για μια υγιή, κάθε είδους, ανθρώπινη σχέση.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

*Αναφερόμαστε σε υγιή επιμονή και όχι σε επιμονή λόγω εμμονών.