Κάποτε βιώσαμε μία *άσχημη* κατάσταση, στην οποία πληγωθήκαμε αρκετά από κάποιον και δεν εκφράσαμε ποτέ αυτό τον πόνο. Τα συναισθήματα που υπήρχαν μέσα μας, παρέμειναν ανέκφραστα συναισθήματα. Θεωρήσαμε ότι "είμαι δυνατός/ή", ότι "δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθώ με αυτό το θέμα", "δεν θέλω να έρθουμε σε σύγκρουση" κλπ.

Αυτός ο ανέκφραστος πόνος όμως, αυτό το βίωμα, παρέμεινε μέσα μας. Μπορεί να μην τον αντιλαμβανόμαστε, όμως είναι εκεί και επηρεάζει το Παρόν μας με τρόπους που ούτε που φανταζόμαστε.

Η άρνηση αυτής της αποδοχής και έκφρασης του πόνου ίσως κράτησε πολύ, σε σημείο που οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, να πέρασαν, με αποτέλεσμα αυτός ο πόνος να.. ξεχάστηκε.
Και ξαφνικά, μία μέρα, ο πόνος αυτός αποφασίζει με διάφορους τρόπους, να υπενθυμίσει την παρουσία του, να μας υπενθυμίσει μία.. εκκρεμότητά μας.

Αναρωτιόμαστε τότε "μα πέρασε τόσος καιρός, πως είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα αυτός ο πόνος;;" Κι όμως, υπάρχει.
Υπάρχει, διότι δεν εκφράστηκε και κατά συνέπεια δεν βγήκε ποτέ από μέσα μας.

Αρχίζουμε λοιπόν να αναζητούμε τρόπους να τον "βγάλουμε" και να θεραπεύσουμε αυτό το εσωτερικό, πληγωμένο μας κομμάτι.

Τότε, υπάρχουν 2 περιπτώσεις:

Στην 1η, αργά ή γρήγορα καταφέρνουμε πράγματι και τον αποδεσμεύουμε, θεραπεύοντας αυτή την "πληγή" με διάφορους τρόπους.

Στην 2η όμως, στην οποία θα θέλαμε να σταθούμε, δεν τα καταφέρνουμε. Δοκιμάζουμε πολλές διόδους, πολλά εναλλακτικά μονοπάτια, όμως ο πόνος, το παράπονο, η θλίψη που προέρχονται από μία παλιά κατάσταση, παραμένουν.
Αναρωτιόμαστε "μα τι άλλο να κάνω;;"

Σε αυτή την περίπτωση, απομένει μία μόνο λύση:
Να εκφράσουμε αυτά τα ανέκφραστα συναισθήματα στο άτομο που εξαρχής τα προκάλεσε.

Ίσως φαντάζει δύσκολο, περίεργο, αδιανόητο. Και στην αρχή πράγματι, θα αισθανόμαστε άβολα. Εκφράζοντας όμως τα όσα έχουμε να εκφράσουμε, "αποδεσμεύουμε" τόσο τον εαυτό μας από αυτό το ενεργειακό μπλοκάρισμα, όσο και το άλλο άτομο από ένα Καρμικό χρέος που οι ίδιοι του επιβάλαμε.

Με ειλικρίνεια και με όλη μας την αγάπη, μπορούμε να εκφράσουμε το παράπονό μας, τη θλίψη μας, να εξηγήσουμε πόσο πονέσαμε. Ας μη μας απασχολεί η απάντηση/αντίδραση (εφόσον φυσικά το έχουμε κάνει με Αγάπη και Κατανόηση και χωρίς ταύτιση). Σημασία έχει η αποδέσμευση από μέσα μας.

Και δεν χρειάζεται να περιορίσουμε αυτή την κίνηση μόνο σε έκφραση πόνου, παραπόνων, κλπ και ούτε χρειάζεται να είναι η τελευταία μας επιλογή/λύση.
Μπορεί να αισθανόμαστε ότι οφείλουμε μία συγνώμη, μία εξήγηση, μία έκφραση ευγνωμοσύνης σε κάποιο άτομο που πέρασε κάποτε από τη ζωή μας. Ανά πάσα στιγμή, εάν το αισθανθούμε, ας το κάνουμε, ας εκφράσουμε το κάθε τι!

Και δεν έχει σημασία το πόσος χρόνος έχει περάσει από τότε που συνέβη το ό,τι συνέβη. Είδαμε Αδελφούς και Αδελφές μας να εκφράζουν τόσο παράπονα, όσο και ευγνωμοσύνη, σε ανθρώπους που είχαν χρόνια να αντικρίσουν. Δεν τους εμπόδισε ο "χρόνος". 

Ας μη φοβόμαστε λοιπόν, γιατί αυτός ο φόβος κρατάει το κλειδί της ελευθερίας μας. Η αίσθηση της εσωτερικής ελευθερίας που θα αισθανθούμε, αυτή η αποδέσμευση που θα νιώσουμε να συμβαίνει, θα είναι πραγματικά απερίγραπτη.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Στη δική σου ζωή, ακόμα οι άλλοι φταίνε;