Βάσει της παραβολής του Σπηλαίου του Πλάτωνα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι δέσμιοι των σκιών που παίζονται μπροστά τους, δεμένοι με αλυσίδες, ζώντας στην Άγνοια. Ύστερα, υπάρχουν και αυτοί που έρχεται η στιγμή που "αφυπνίζονται", σπάνε τα δεσμά που τους κρατάνε "φυλακισμένους" και βγαίνουν από τη σπηλιά.
Οι πρώτοι υποφέρουν, αλλά η άγνοιά τους μειώνει, θα λέγαμε, την ένταση του εσωτερικού πόνου.
Οι δεύτεροι, αν και πλέον ελεύθεροι, υποφέρουν και αυτοί, διότι όταν το Φως αγγίξει για πρώτη φορά τα μάτια τους, *τυφλώνονται* προσωρινά. Παράλληλα και μέχρι να αποκατασταθεί η όρασή τους, προσπαθούν να προσαρμοστούν σε έναν *καινούριο* για αυτούς κόσμο, πετώντας από πάνω τους κάθε ψευδαίσθηση που νόμιζαν ότι αποτελούσε την *πραγματικότητά τους*.
Στο Σπήλαιο του Πλάτωνα όμως, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει και μία ενδιάμεση κατηγορία ανθρώπων.
Είναι αυτοί που βιώνουν *αναλαμπές* αφύπνισης και δειλά δειλά κάνουν τα πρώτα τους βήματα προς την έξοδο του Σπηλαίου.
Όμως τρομάζουν από το εκτυφλωτικό φως της πραγματικότητας και τρέχουν και πάλι πίσω στις αλυσίδες τους, στην ασφάλεια, στη σιγουριά. Όταν όμως αυτό το Φως τους αγγίξει, έστω και για λίγο, η επίδρασή του μένει επάνω τους.
Και αυτοί, είναι που υποφέρουν περισσότερο από όλους.
Έχουν γευτεί την ελευθερία, έχουν γευτεί το Φως, όμως φοβούνται να προχωρήσουν. Φοβούνται να εγκαταλείψουν τις σκιές που ζωές και ζωές τούς συντρόφευαν και ξαναπέφτουν στη λήθη. Η ταυτότητά τους ορίζεται από αυτές τις Σκιές. Χωρίς αυτές, ποιοι είναι;
Όμως όπως είπαμε, το Φως τούς έχει ήδη αγγίξει. Και μέχρι να πάρουν την απόφαση να βγουν οριστικά έξω, είναι *καταδικασμένοι*, θα λέγαμε, να βιώνουν έναν φαύλο κύκλο.
Τη μία στιγμή θα ζούνε μέσα στην άγνοια, επηρεαζόμενοι από τις Σκιές και την επόμενη στιγμή, δειλά δειλά, θα ξανακάνουν μερικά βήματα προς την έξοδο του Σπηλαίου, ύστερα θα ξανατρέχουν μέσα και ούτω καθεξής. (Πάντα εκδηλώνοντας τις αντίστοιχες συμπεριφορές.)
Αυτούς τους ανθρώπους η κοινωνία τούς χαρακτηρίζει "διπρόσωπους", "διχασμένους".
Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι πρόκειται για "παγιδευμένους" ανθρώπους.
Παγιδευμένους ανάμεσα σε 2 κόσμους.
Και αυτοί οι 2 κόσμοι μπορούν να χαρακτηριστούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, για την ώρα όμως, ας μας επιτραπεί να χρησιμοποιήσουμε τους χαρακτηρισμούς "υλικό" και "πνευματικό" κόσμο.
Σε αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, ας δείχνουμε την κατανόησή μας.
Αυτοί είναι που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη για την Αγάπη μας και τη στήριξή μας. Και μέσα από αυτά, σιγά σιγά θα αρχίσουν να *χτίζουν* τη δύναμη και το κουράγιο που τους λείπει, ώστε όταν είναι έτοιμοι, να μπορέσουν βγουν οριστικά από το σπήλαιο και να είναι πλέον *ελεύθεροι*.
Προσοχή όμως: υπάρχουν και πραγματικά *διπρόσωποι* άνθρωποι. Συνεπώς, για ακόμη μία φορά, άκρως απαραίτητη η Διάκριση.
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
