Πόση θλίψη βιώνεται όταν δεν σκεφτόμαστε, όταν δεν κάνουμε κάτι, για Προσφορά στην Ανθρωπότητα.
Όταν το μόνο που μας απασχολεί, είναι ο εαυτός μας.
Όταν το μόνο που μας απασχολεί, είναι να περνάμε εμείς οι ίδιοι καλά.
Όταν το μόνο που μας απασχολεί είναι η ύλη και η συσσώρευση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών, χωρίς αυτή να φέρει κάποιο θετικό αντίκτυπο στην Ανθρωπότητα.
Όταν όλη μας η ζωή κινείται γύρω από το "Εγώ", ενώ υπάρχει το "Εμείς". Ένα "Εμείς" που περιλαμβάνει όλους τους Ανθρώπους. Ένα "Εμείς" το οποίο κάθε μέρα, ζητάει απεγνωσμένα τη βοήθειά μας, την προσοχή μας και την Αγάπη μας.
Ξεχάσαμε μία από τις μεγαλύτερες Διδασκαλίες που δόθηκε στην Ανθρωπότητα:
«ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι, καὶ ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω.»
Και μεις τι κάνουμε; Όχι απλά δεν δίνουμε το 2ο χιτώνα μας, ο οποίος στην εποχή μας είναι αναγκαίος σε χιλιάδες συνανθρώπους μας, αλλά θεωρούμε ότι οι 2 δε μας είναι αρκετοί και σύντομα οι 2 γίνονται 22, 32… Γεμίζουμε τα κενά μας με χιτώνες, την ίδια στιγμή που δίνοντας τον έναν, κάθε κενό μέσα μας θα πλημμύριζε με Θεία Αγάπη.
Και σα να μην έφτανε αυτό, ξεχάσαμε να εκφράζουμε την Ευγνωμοσύνη μας ακόμα και για τον ένα χιτώνα..
Όπου μπορούμε, ας προσφέρουμε τον κάθε δεύτερο χιτώνα μας, ας προσφέρουμε ένα πιάτο φαΐ που μας περισσεύει, ας προσφέρουμε κάτι. Ας μάθουμε να αρκούμαστε στον ένα χιτώνα. Ας μάθουμε να εκφράζουμε την Ευγνωμοσύνη μας που έχουμε έστω και έναν, τη στιγμή που πολλά Αδέλφια μας, δεν έχουν ούτε αυτόν τον ένα.
Ακόμα όμως και αν δεν έχουμε δύο, ώστε να προσφέρουμε τον έναν, πιστέψαμε ότι η "προσφορά στην Ανθρωπότητα" είναι μία πράξη. Στην πραγματικότητα όμως, είναι τρόπος και στάση ζωής.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι η "προσφορά στην Ανθρωπότητα" περιορίζεται στην προσφορά υλικών αγαθών, όπου και αυτή, πραγματοποιείται σπάνια ή και σε πολλές περιπτώσεις, ποτέ.
Μα ας μάθουμε και το ότι η Προσφορά, δεν περιορίζεται στην προσφορά υλικών αγαθών.
Η Προσφορά δεν περιορίζεται στις φιλανθρωπίες και τον ακτιβισμό. Ούτε περιορίζεται στο να προσευχόμαστε για την Ανθρωπότητα μία φορά στο τόσο.
Η Προσφορά είναι κάτι που ακολουθεί κάθε μας κίνηση, κάθε μας ανάσα, κάθε μας λέξη, στην κάθε μας ημέρα, στην κάθε μας στιγμή που βρισκόμαστε σε αυτήν τη ζωή.
Το να μην κρίνουμε τους συνανθρώπους μας, τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας, είναι Προσφορά.
Το να μη σχολιάζουμε και να μην κουτσομπολεύουμε τους συνανθρώπους μας, τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας, είναι Προσφορά.
Το να μη διαχωριζόμαστε από τους συνανθρώπους μας, τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας, είναι Προσφορά.
Το να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας, είναι Προσφορά.
Το να διατηρούμε μία στάση Αγάπης προς όλους τους συνανθρώπους μας, τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας και γενικά προς όλα τα Όντα, είναι Προσφορά.
Το να παραμένουμε Ταπεινοί, μέσα σε μια γήινη καθημερινότητα, είναι Προσφορά.
Το να δίνουμε λόγια Δύναμης και Κουράγιου, σε έναν Αδελφό μας που υποφέρει και μας ζητάει βοήθεια, είναι Προσφορά.
Η Προσφορά είναι μία κατάσταση του "Είναι". Είναι ένα συνεχές βίωμα Ενότητας με όλους τους Ανθρώπους, με όλα τα Όντα.
Και ίσως αναρωτηθούμε, "τα παραπάνω, δεν επηρεάζουν έμπρακτα την Ανθρωπότητα, τους Ανθρώπους, με ποιον τρόπο προσφέρουν κάτι;".
Μα πίσω από όλα αυτά, πίσω από τη φαινομενική πραγματικότητα, υπάρχει η Ενέργεια και δη η Ενιαία, η Συλλογική Ενέργεια της Ανθρωπότητας, από την οποία όλοι μας επηρρεαζόμαστε, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Είμαστε Ένα, ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Μπορεί λοιπόν κάποιες φορές η Προσφορά μας να μην αφορά κάτι χειροπιαστό, όμως να συμβάλει στην ενδυνάμωση της Συλλογικής Ενέργειας. Μπορεί όταν κρίνουμε, σχολιάζουμε, κουτσομπολεύουμε κ.ο.κ, έναν συνάνθρωπό μας, να σκεφτόμαστε ότι δεν έγινε και κάτι, μιας και δεν μας ακούει, όμως η πραγματικότητα, διαφέρει. Πράγματι, δεν ακουγόμαστε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν επιβαρύνουμε την ενέργεια αυτού του ανθρώπου, τη συλλογική ενέργεια και εμάς τους ίδιους.
Ας θυμόμαστε, όλα είναι και όλοι είμαστε Ενέργεια. Και η Ενέργεια δεν γνωρίζει από χώρο και χρόνο, ούτε από χωριστικότητα. Κάθε τι που κάνουμε, κάθε τι που λέμε, κάθε τι που σκεφτόμαστε, έχει έναν αντίκτυπο, τόσο στους ανθρώπους γύρω μας, όσο και σε εμάς τους ίδιους.
Κάθε βράδυ που θα ξαπλώνουμε, έτοιμοι να ξεκινήσουμε ένα ακόμη ταξίδι στα άλλα Πεδία, ας αναρωτιόμαστε:
"Σήμερα, τι έκανα για την Ανθρωπότητα; Τι της πρόσφερα; Έδειξα κατανόηση απέναντι στους Αδελφούς μου; Σκέφτηκα με ποιον τρόπο μπορώ να προσφέρω τον 2ο χιτώνα μου; Ή με απασχολούσε μονάχα το πώς θα αποκτήσω τον 33ο;"
Είθε τα παρακάτω λόγια του Νίκου Καζαντζάκη να ηχούν στο Νου μας κάθε στιγμή:
«Ν' αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.»
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
Διαβάστε επίσης: Προσφορά και Παγίδες
