«Eξ ιδίων τα αλλότρια» .

Μια φράση που ακούγεται στην καθημερινότητά μας, την οποία αν την εξετάσουμε προσεκτικά, θα δούμε ότι κρύβει μία πολύ μεγάλη αλήθεια μέσα της και ένα σημαντικό μήνυμα για την Ανθρωπότητα.

Για αρχή, η σημασία της παραπάνω φράσης είναι πως κρίνουμε γεγονότα και καταστάσεις με βάση τον τρόπο που εμείς τα αισθανόμαστε μέσα μας, έχοντας δηλαδή ως μέτρο αξιολογήσεως τον ίδιο μας τον εαυτό και την τωρινή νοητικο-συναισθηματική μας κατάσταση.

Τη χρησιμοποιούμε όταν κάνουμε λόγο για περιπτώσεις στις οποίες αποδίδουμε στους άλλους ιδιότητες και στοιχεία (είτε θετικά είτε αρνητικά) που συγκροτούν τη δική μας προσωπικότητα. Μάλιστα, υπάρχει και μία φράση την οποία όποτε την ακούμε ή τη λέμε, μπορούμε να καταλάβουμε ότι εκείνη τη στιγμή εκδηλώνεται η παγίδα του «Εξ ιδίων τα αλλότρια»: 

«Να δεις που συμβαίνει αυτό κι αυτό».

Δεν αποδεχόμαστε, δεν παρατηρούμε — μα ερμηνεύουμε.

Και μέσω αυτής της ‑φιλτραρισμένης- ερμηνείας, πέφτουμε στην παγίδα του να νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τον άλλον. Το οποίο έχει και ως αποτέλεσμα να κρίνουμε εκ των προτέρων, να δικάζουμε εκ των προτέρων και να πέφτουμε σε παγίδες εκ των προτέρων.

Μα πώς θα γνωρίσουμε πραγματικά τον διπλανό μας, αν δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ότι βιώνει με διαφορετικό τρόπο κάποιες καταστάσεις που κι εμείς οι ίδιοι βιώνουμε; Καταστάσεις όχι μόνο αρνητικές, μα και θετικές.

Πώς θα γνωρίσουμε πραγματικά τον διπλανό μας, αν δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ότι βιώνει καταστάσεις που εμείς οι ίδιοι δεν έχει τύχει να βιώσουμε; Ή καταστάσεις που δεν είχαμε ποτέ σκεφτεί ότι ενδέχεται να υπάρχουν;

Πώς θα γνωρίσουμε πραγματικά τον διπλανό μας, αν αντί να παρατηρήσουμε τη στάση του, τη συμπεριφόρα του ‑ώστε μέσα από αυτές να τον γνωρίσουμε- , βγάζουμε πόρισμα εκ των προτέρων, δίνοντας την δική μας ερμηνεία για την υπόστασή του, λόγω.. «εξ ιδίων τα αλλότρια» ;

«Δεν είμαι αυτός που νομίζεις ότι είμαι, είσαι αυτός που νομίζεις ότι είμαι» , λέει ένα ρητό.

Το μονοπάτι του καθενός είναι διαφορετικό και μοναδικό.

Ο κάθε άνθρωπος πορεύεται με τους δικούς του μοναδικούς ρυθμούς.

Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο όμως να αποδεχθούμε μια διαφορετική στάση, μια διαφορετική συμπεριφορά, μια διαφορετική Ύπαρξη;

Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο όμως να αποδεχθούμε ότι μια κατάσταση που μας δυσκολεύει κάποιον άλλον δεν τον αγγίζει;

Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθούμε ότι ένα τραύμα δικό μας, κάποιος ενδέχεται να μην έχει το ίδιο ή να το έχει θεραπεύσει; 

Ίσως, γιατί το Εγώ μας θίγεται. Ενοχλείται. «Ποιος είσαι εσύ που δεν έχεις το ίδιο πρόβλημα με εμένα; Ποιος είσαι εσύ που λες ότι κάποτε είχες το ίδιο πρόβλημα, μα το ξεπέρασες; Ποιος είσαι εσύ που τολμάς και λές ότι είσαι καλά;» .

Ίσως, γιατί μια διαφορετική συμπεριφορά, μας ωθεί στην ‑άλλοτε συνειδητή και άλλοτε υποσυνείδητη- συνειδητοποίηση ότι "μήπως ο τρόπος που σκέφτομαι για το τάδε θέμα, δεν είναι σωστός;" Και τότε, εμφανίζεται μια ακόμη παγίδα: η σύγκριση. Και η σύγκριση πάντα οδηγεί στο σωστό και λάθος, καλό και κακό, ανώτερο και κατώτερο, κ.ο.κ. Το Εγώ όμως, όταν συγκρίνει, τι θέλει; Θέλει να είμαστε εμείς οι σωστοί. Να έχουμε εμείς δίκιο. Να είμαστε εμείς οι ανώτεροι.

Ομοίως ενοχλούμαστε, όταν κάποιος βιώνει μια δυσκολία και έχουμε σκέψεις του τύπου «σιγά την δυσκολία, να δεις εγώ τι έχω περάσει/τι περνάω».

Και πάλι δεν ακούμε πραγματικά. Δεν αποδεχόμαστε τον άλλον. Και πάλι έχουμε «Εξ ιδίων τα αλλότρια».

Η ουσία είναι να μπορούμε να συναντήσουμε τους Ανθρώπους στο Παρόν τους. Μα για να συμβεί αυτό, χρειάζεται να εκπαιδευθούμε μέσα μας. Να εκπαιδευθούμε στην Αποδοχή. Αποδοχή όμως δεν σημαίνει απαραίτητα «συμφωνώ», μα ότι αποδέχομαι τον άλλον, στο εδώ και στο Τώρα, με αυτό που φέρνει. Από κει και ύστερα, σε εμάς έγκειται το τι θα κάνουμε με αυτό.

Πολλές φορές οι άνθρωποι γύρω μας λειτουργούν σαν καθρέπτες. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: Όσες φορές έχουμε κοιτάξει έναν καθρέπτη, έχουμε ποτέ παρατηρήσει πραγματικά τον καθρέπτη αυτόν καθαυτόν ή κοιτάμε συνεχώς και αποκλειστικά το είδωλό μας;

Όταν λοιπόν βλέπουμε συμπεριφορές ανθρώπων τριγύρω μας, έχουμε ποτέ παρατηρήσει τις συμπεριφορές αυτές καθαυτές; Μπορεί να μας είναι γνώριμες, μπορεί να μας είναι άγνωστες, μα πώς θα τις γνωρίσουμε αν κρίνουμε, αν φιλτράρουμε αυτά που βλέπουμε μέσα από το πρίσμα του «εξ ιδίων τα αλλότρια» ;

Ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε, να συναντήσουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας.

Είθε να γνωρίσουμε το σοφό Δάσκαλο που κρύβεται μέσα στο «εξ ιδίων τα αλλότρια».

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Ελαττώματα, Καθρέφτισμα, Αποδοχή