Η ενέργεια των αεροδρομίων είναι.. μαγική. Το αεροδρόμιο είναι ένας χώρος στον οποίο κανείς δεν "ανήκει". Όσοι βρίσκονται εδώ, είναι απλά.. περαστικοί. Άλλοι έρχονται, άλλοι φεύγουν, κανένας όμως δεν μένει εδώ για πάντα.

Κανένας δεν νιώθει "παγιδευμένος" εδώ.

Στα αεροδρόμια, βιώνει κανείς (αρκεί να το παρατηρήσουμε) την έννοια της Ελευθερίας και της Επιλογής.
Την Ελευθερία του ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να "πετάξουμε" και την Επιλογή που συνειδητά κάνουμε, για το αν θα πετάξουμε ή όχι.

Ελευθερία Επιλογής, θα λέγαμε.

"Πάντα αναρωτιέμαι γιατί τα πουλιά μένουν στο ίδιο μέρος, όταν μπορούν να πετάξουν οπουδήποτε στη Γη. Και τότε κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου" , λέει ένα γνωμικό.

Τόσο λοιπόν τα αεροδρόμια, όσο και τα πουλιά, μας διδάσκουν και μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε ελεύθεροι να πετάξουμε όπου θελήσουμε (ό,τι και αν συμβολίζει αυτό για τον καθένα), ανά πάσα στιγμή (δεδομένου ότι δεν έχουμε εκκρεμότητες).

Παράλληλα, μας διδάσκουν και κάτι ακόμα:

Ότι όπου και αν βρισκόμαστε, (να) βρισκόμαστε από επιλογή. Δεν υπάρχουν κλουβιά, δεν είμαστε παγιδευμένοι, δεν μας λείπουν τα φτερά! Η καθημερινότητα όμως μας κάνει να νιώθουμε και να πιστεύουμε το.. αντίθετο.

Πρέπει να ξυπνήσουμε! Ας βγούμε από τη λήθη που πέσαμε και ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε δέσμιοι πουθενά και κανενός.

Δεν υπάρχουν αλυσίδες να μας κρατήσουν και ας μην επιτρέψουμε ποτέ σε κανένα να μας κάνει να πιστέψουμε το αντίθετο, ούτε καν τον ίδιο μας τον εαυτό. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να μας κόψει τα φτερά!*

Όπου και αν βρισκόμαστε, ό,τι και αν σημαίνει αυτό, ας βρισκόμαστε συνειδητά. Από επιλογή.
Και τότε, θα είμαστε πραγματικά Ελεύθεροι.

Όμως πρέπει να θυμόμαστε και κάτι ακόμα.

Αυτή η Ελευθερία Επιλογής, αυτό το πέταγμα που μπορούμε να κάνουμε ανά πάσα στιγμή, θα έρθει παρέα με φόβους, ανασφάλεια και αμφιβολία. Εκείνη τη στιγμή, που ο φόβος και η αμφιβολία θα παρουσιαστούν μπροστά μας, ας μην πανικοβληθούμε. Αντιθέτως, ας τα αγκαλιάσουμε και ας.. πετάξουμε μαζί! Αντί να επιτρέψουμε να μας στερήσουν την *πτήση*, ας τα αξιοποιήσουμε και ας τα χρησιμοποιήσουμε ως επιπλέον.. καύσιμα!

Και όταν η φωνή της αμφιβολίας και του φόβου μας ψιθυρίσει "κι αν πέσεις?"

ας της απαντήσουμε με το ομορφότερο χαμόγελό μας και όλη μας την αγάπη:

"Μα αγαπητή μου, κι αν πετάξω;"

Και ναι, η αρχή ίσως να είναι δύσκολη και επίπονη, ειδικά εάν έχουμε ξεχάσει πως να χρησιμοποιούμε τα φτερά μας. Μπορεί να υπάρξουν αναταραχές, αποπροσανατολισμός, κλπ.

Ε, και λοιπόν; Μας εμποδίζει κάτι από το να "προσγειωθούμε", από το να ξανακατέβουμε στο έδαφος; Ίσα ίσα που θα είναι και *καινούριο* έδαφος, με νέα πράγματα να ανακαλύψουμε!

Κάθε στιγμή μπορούμε να Επιλέγουμε το αν θα μείνουμε ή αν θα πετάξουμε!

Και ό,τι και αν επιλέξουμε, αν το επιλέξουμε συνειδητά, θα είμαστε Ελεύθεροι.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

 

* Σχετικά με αυτό.
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ότι είναι "παγιδευμένοι", στους οποίους και απευθύνονται τα παραπάνω λόγια, υπάρχουν όμως και άνθρωποι που πιστεύουν ότι "κρατάνε" τους ανθρώπους γύρω τους δέσμιους. Ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πετάξουν ποτέ. Ότι δεν έχουν Ελευθερία Επιλογής.
Αν γνωρίζουμε τέτοιους ανθρώπους, να τους συμπονάμε και να τους προσφέρουμε την Αγάπη μας. Γιατί στην πραγματικότητα, αυτοί οι ίδιοι είναι που φοβούνται να πετάξουν, που νιώθουν εγκλωβισμένοι, που έχουν ξεχάσει ότι έχουν και οι ίδιοι φτερά.