Πολλές φορές συμβαίνει και εκφράζουμε παράπονα σχετικά με κάποια κατάσταση που βιώσαμε, στην οποία δεν μας δόθηκαν ποτέ ξεκάθαρες εξηγήσεις και κυρίως, παράπονα σχετικά με μία συγνώμη που περιμέναμε να ακούσουμε και δεν ακούσαμε ποτέ.

Για αρχή, δεν τη χρειαζόμαστε αυτή τη συγνώμη. Δεν είναι απαραίτητη προκειμένου να προχωρήσουμε.

Η συγνώμη και οι ξεκάθαρες εξηγήσεις που δεν δεχθήκαμε ποτέ, η συγνώμη και οι εξηγήσεις που αξίζαμε ίσως περισσότερο από κάθε τι, είναι αυτά που μας έκαναν δυνατούς και συνέβαλλαν στο να είμαστε αυτοί που είμαστε σήμερα.

Ακόμα και αν κατανοήσουμε το παραπάνω, θα αναρωτηθούμε "μα πώς γίνεται όμως αυτό; Πως γίνεται να *(απο)δεχθώ* μία συγνώμη, μία εξήγηση που δεν μου δόθηκε ποτέ;"

Το σημαντικότερο βήμα προς αυτή την αποδοχή είναι να "πετάξουμε" κάθε σκέψη, κάθε αντίληψη που έχουμε σχετικά με την έννοια της λέξης "συγνώμη" και των εξηγήσεων. Αυτές οι έννοιες είναι αυτό ακριβώς. Έννοιες. Δεν αποτελούν στην πραγματικότητα μέρος της θεραπείας του εσωτερικού μας εαυτού. Δεν έχουν τη δύναμη να διαγράψουν τα όσα συνέβησαν.
Μόλις αρχίσουμε να το αντιλαμβανόμαστε, η ανάγκη για όλη αυτή τη διαδικασία θα αρχίσει να σβήνει. Ας έχουμε κατά νου ότι, η συγνώμη και οι εξηγήσεις *απαιτούνται* μόνο αν τους δίνουμε εμείς "δύναμη"!

Ας θυμόμαστε επίσης ότι, η εσωτερική μας ηρεμία και ευημερία δεν θα πρέπει να εξαρτώνται από την έλλειψη ενσυναίσθησης του οποιουδήποτε. Η αδυναμία να αναλάβουν τις ευθύνες τους είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί τους ίδιους, όχι εμάς.

Αυτό που είναι όμως δική μας ευθύνη, είναι η θεραπεία του εσωτερικού μας εαυτού.

Συνεπώς, για κάθε συγνώμη που σκεφτόμαστε ότι δεν ακούσαμε ποτέ, για κάθε εξήγηση που δεν πήραμε, ας νιώθουμε ευγνωμοσύνη! Διδαχθήκαμε από αυτή την *έλλειψη*! Και στα άτομα που μας *στέρησαν* τα παραπάνω, ας πούμε με όλη μας την καρδιά, ένα γεμάτο αγάπη "ευχαριστώ!"

Σημείωση: Κάποιες φορές, συμβαίνει και κάτι ακόμα. Υπάρχει μέσα μας η ψευδαίσθηση ότι κάποιος μας οφείλει συγνώμη ή εξηγήσεις. Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό, είναι επειδή εμείς οι ίδιοι βάλαμε τον εαυτό μας στο ρόλο του θύματος. Ας το συλλογιστούμε αυτό.