Πολλές φορές μας φαντάζει "αδιανόητη" η στάση και η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων τριγύρω μας. Μια άποψή τους, ένα πιστεύω τους, μία δική τους στάση ζωής, είναι ικανά να μας κάνουν να σκεφθούμε "μα είναι δυνατόν να πιστεύει κάτι τέτοιο;" "είναι δυνατόν να νιώθει έτσι;" ή ακόμα και σε πιο εγωιστικό ύφος, "είναι απαράδεκτο να σκέφτεται έτσι!" "αποκλείεται να νιώθει έτσι!" κλπ.
Και ρωτάμε:
Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε το αν "είναι δυνατόν", αν είναι απαράδεκτο κάτι που νιώθει κάποιος ή όχι;
Ποιοι είμαστε εμείς που οι δικές μας αντιλήψεις οφείλουν να είναι αυτές που έχουν και οι άλλοι;
Από που προέρχεται αυτή η καθαρά εγωιστική αντίληψη;
Αν το συλλογιστεί κανείς μέσα του και ιδανικά το παρατηρήσει τη στιγμή που συμβαίνει, η απάντηση είναι απλή:
Από τη σύγκριση.
Υπάρχει ένα φαινόμενο το οποίο λαμβάνει χώρα αρκετά συχνά στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων. Για διάφορους λόγους, έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι οι δικές μας πεποιθήσεις, τα δικά μας πιστεύω, ο δικός μας *τρόπος* σε κάποια θέματα, είναι και ο μοναδικά αποδεκτός. Αυτό φέρει πολλές συνέπειες, όμως προς το παρόν, θα θέλαμε να εστιάσουμε σε μία:
Τη συνέπεια του κάθε φορά που κάποιος εκφράζεται, να υπάρχει σύγκριση αυτών που ακούμε με τις δικές μας αντιλήψεις, το οποίο ως δική του συνέπεια έχει τις συγκρούσεις.
Έστω ότι κάποιος μας εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για ένα θέμα. Αυτομάτως έχουμε περάσει αυτά που ακούμε από το *φίλτρο* της σύγκρισης:
Αν το συγκεκριμένο θέμα επρόκειτο να ενοχλούσε και εμάς, δείχνουμε τη συμπόνια μας και συμβουλεύουμε (οι συμβουλές είναι κάτι που πρέπει εξίσου να αποφεύγουμε).
Αν από την άλλη το θέμα αυτό δεν σημαίνει κάτι για εμάς, δεν θα μας ενοχλούσε δηλαδή σε μία αντίστοιχη περίπτωση, αντιδράμε, ανίκανοι να αποδεχθούμε ότι ναι, το ότι δεν ενοχλεί εμάς, δεν σημαίνει ότι δεν ενοχλεί και τους υπόλοιπους. Το ότι για εμάς αυτό θα σήμαινε αυτό, δεν σημαίνει ότι σημαίνει το ίδιο και για τους υπόλοιπους.
Ας μην είμαστε απόλυτοι. Μην αφήνουμε την όποια σύγκριση, μην αφήνουμε το Εγώ μας να προκαλεί συγκρούσεις, τόσο με τους γύρω μας, όσο και μέσα μας! Όπως έλεγε και ο Κρισναμούρτι, "ακούστε το συνομιλητή σας, το συνάνθρωπό σας, απλώς ακούστε τον!"
Και το ακόμα πιο ωραίο είναι να πάρουμε τα λόγια του ως τροφή για σκέψη!
Ας θυμόμαστε ότι ο κάθε άνθρωπος, ναι μεν αποτελεί ένα κομμάτι του Ενός Ανθρώπου, αλλά λόγω της προσωπικότητας, είναι διαφορετικός. Μη συγκρίνουμε τις ζωές μας με των υπολοίπων. Μη συγκρίνουμε αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους/δυστυχισμένους με τα αντίστοιχα των υπολοίπων. Πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα των ανθρώπων γύρω μας και να τιμάμε το μονοπάτι τους. Ο κάθε ένας από εμάς, έχει το δικό του, ατομικό μονοπάτι εξέλιξης να ακολουθήσει. Ας μη διαχωριζόμαστε λόγω των διαφορετικών προσωπικοτήτων μας.
Η ουσία μας, είναι η ίδια. Είμαστε, όλοι μαζί, Ένα.
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
