Όταν αρχίζουμε να βιώνουμε τη Μοναχικότητα και να βαδίζουμε στο μονοπάτι της, σταδιακά συμβαίνει κάτι.. μαγικό:
Βιώνουμε μία πρωτοφανή αίσθηση "ολοκλήρωσης", ξαφνικά το κενό της μοναξιάς έχει μετατραπεί σε κενό της μοναχικότητας και μέσα από αυτή την κενότητα, βιώνουμε τα πιο θαυμαστά πράγματα. Ξαφνικά, εκεί που φοβόμασταν αυτό το κενό, τώρα το αγαπάμε.

Όμως, αυτή η κατάσταση, αυτή η αίσθηση, είναι κάτι το οποίο κανείς δεν μας είπε ότι είναι "φυσιολογικό".
Ένα από τα βασικά "θεμέλια" της δομής της κοινωνίας είναι το στερεότυπο ότι «άνθρωπος = ευτυχισμένος» ΜΟΝΟ όταν "ολοκληρώνεται" από άλλους ανθρώπους, μέσα από οποιοδήποτε είδος ανθρώπινης σχέσης. Ταινίες, βιβλία, άρθρα, κλπ, όλα περιγράφουν την αναγκαιότητα να ύπαρξης ανθρώπων γύρω μας, προκειμένου να είμαστε εσωτερικά ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι.

Ως αποτέλεσμα λοιπόν, όταν ένας άνθρωπος ξαφνικά βιώσει την ολοκλήρωση και την ευτυχία μέσα από τη μοναχικότητά του, μέσα από την ίδια του την ύπαρξη, συνειδητοποιεί ότι πηγαίνει αντίθετα στα "πρότυπα" της κοινωνίας. Αρχίζει να το παλεύει, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και να πάει κόντρα στη ροή του κοπαδιού.

Τότε, μέσα σε αυτή τη σύγκρουση, σε αυτή την πάλη, εμφανίζεται μια εύλογη ερώτηση:

"Δηλαδή από δω και στο εξής, δεν θα μπορώ να *ζω* μαζί με άλλους ανθρώπους;"

Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση αποτελεί ένα.. παράδοξο:

Το μονοπάτι της μοναχικότητας ποτέ δεν ήταν, είναι και ούτε πρόκειται να είναι μοναχικό!

Στην αρχή, πράγματι, θα χρειαστεί να πορευτούμε μόνοι για λίγο. Είναι μια προσωπική αναζήτηση για αυτογνωσία, κάποιες φορές επίπονη, που όμως κανένας δεν μπορεί να την κάνει για εμάς.

Όσο όμως ‑θαρραλέα- προχωράμε σε αυτό το μονοπάτι, τόσο πιο πολύ ολοκληρωμένοι και ευτυχισμένοι αρχίζουμε να αισθανόμαστε, μαθαίνουμε όλο και περισσότερο να αγαπάμε τον εαυτό μας, να ζούμε ειρηνικά και αρμονικά με τον εαυτό μας.
Και μόνο τότε είμαστε σε θέση να ζήσουμε πραγματικά μαζί με άλλους ανθρώπους, να δημιουργήσουμε αρμονικές και γεμάτες αγάπη σχέσεις και όχι σχέσεις "ανάγκης", σχέσεις προσκόλλησης, κτητικότητας, κλπ.

Γιατί ο άνθρωπος που είναι ευτυχισμένος με τον Εαυτό του, είναι γεμάτος Αγάπη, ρέει.

Μέσα από τη Μοναχικότητα όμως, εμφανίζονται δύο "δυσκολίες":

• Η 1η είναι ότι δυσκολευόμαστε να βρούμε ανθρώπους της ίδιας *συχνότητας*. Ανθρώπους που αισθάνονται επίσης "ολοκληρωμένοι", που έχουν επίσης αγαπήσει τη μοναχικότητά τους και κατά συνέπεια, τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι αυτό που θα λέγαμε "αναζήτηση της φυλής μας".
• Η 2η είναι ότι δε γνωρίζουμε "πως μοιάζει" μία τέτοια σχέση. Και είναι λογικό, κανένας δεν μας το δίδαξε αυτό, καμία ταινία, κανένα βιβλίο, δεν περιέγραψε αυτού του είδους σχέσεις. Έτσι, βαδίζουμε "στα τυφλά" σε αυτό το κομμάτι. Και αυτό είναι που ενδέχεται να μας αποθαρρύνει και να μας μπερδέψει.

Και στις 2 αυτές δυσκολίες, αυτό που έχουμε να κάνουμε, είναι να συνεχίσουμε. Κάθε φορά, να συνεχίζουμε. Να συνεχίζουμε συνειδητά την προσωπική μας αναζήτηση και θα έρθει η στιγμή που το μονοπάτι μας θα διασταυρωθεί με τα μονοπάτια των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι και οι ίδιοι βρίσκονται στην ίδια αναζήτηση.
Και τότε, θα "μοιραστούμε" τις μοναχικότητές μας και μαζί, θα ανακαλύψουμε αυτό που ακόμα δεν έχουμε γνωρίσει.
Και τότε, τα "ίδια" αυτά μονοπάτια θα ενωθούν σε Ένα (χωρίς όμως να χαθούν το ένα μέσα στο άλλο) και κάτι.. πρωτόγνωρο θα συμβεί.

Η μοναχικότητα είναι πανέμορφη, όμως είναι ακόμα πιο όμορφη όταν "μοιράζεται"!

Η μεγαλύτερη μαγεία όμως είναι ότι είτε τα μονοπάτια αυτών των ανθρώπων συναντηθούν, είτε όχι, οι άνθρωποι της μοναχικότητας θα είναι πάντα ευτυχισμένοι και γεμάτοι Αγάπη.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Πού Είναι Αυτοί οι Άνθρωποι;