Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα λέγαμε ότι είναι "εθισμένοι" στο να υποφέρουν, είναι "εθισμένοι" στις κακουχίες, στον πόνο και στα βάσανα της ζωής.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Όταν βιώνουμε μία δύσκολη κατάσταση, μία επίπονη ‑ψυχολογικά και μη- κατάσταση, ασχολούμαστε συνεχώς με αυτή.
Οι συζητήσεις μας είναι πάντα *γεμάτες* με θέματα από αυτή την κατάσταση και είμαστε μονίμως σε εσωτερική εγρήγορση. Έχουμε κάθε στιγμή κάτι να ασχολούμαστε, κάτι να σκεφτόμαστε, κάτι να μας κάνει να νιώθουμε "θύματα" και να αναζητούμε συμπόνια. Νιώθουμε ζωντανοί μέσα μας και είναι λογικό.

Αυτή η κατάσταση και η συνεχής ενασχόληση μαζί της όμως, αρχίζει να μας τρέφει ενεργειακά.
Και έτσι, ξεκινάει ο εθισμός.

Έρχεται όμως η στιγμή που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, η δύσκολη και δυσβάσταχτη αυτή κατάσταση, έρχεται στο τέλος της.
Ενδεχομένως να μας δίδαξε αυτό που είχε να μας διδάξει (ή τουλάχιστον, προσπάθησε) και "αποχώρησε".

Τότε, συμβαίνει το εξής:
Στη θέση αυτής της κατάστασης, εμφανίζεται ένα κενό, μια σιωπή, μια ηρεμία.
Στην αρχή μας αρέσει, όμως σιγά σιγά, αυτό το εσωτερικό κενό αρχίζει να μας ενοχλεί. Μας φοβίζει. Είναι κενό, δεν μπορούμε να ασχοληθούμε μαζί τους.
(Γιατί η κοινωνία βλέπετε, μάς έχει μάθει ότι κενότητα = "κακό".)

Τότε, καθαρά υποσυνείδητα, αναζητούμε "τροφή", αναζητούμε ενέργεια.

Έχοντας συνηθίσει όμως να τρεφόμαστε από επίπονες και δύσκολες καταστάσεις, ελκύουμε και πάλι αντίστοιχες καταστάσεις και ο κύκλος του πόνου, των βασάνων και του Δράματος, ξαναρχίζει.
Και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, περνάνε, ο φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά και δεν έχουμε καταφέρει να γνωρίσουμε ακόμα την εσωτερική ηρεμία, την εσωτερική ειρήνη, την ομορφιά της Σιωπής.

Γιατί η ηρεμία και η σιωπή είναι για τους θαρραλέους και τους τολμηρούς.

Θέλει θάρρος, τόλμη, υπομονή και επιμονή, μέχρι να ανακαλύψουμε ότι η σιωπή, η κενότητα, είναι ένα Δώρο. Ότι είναι μονάχα η αρχή ενός μεγαλειώδους ταξιδιού.

Όταν πονέσαμε εσωτερικά για πρώτη φορά, δεν γνωρίζαμε τι ήταν αυτό ή τι έπρεπε να κάνουμε με αυτόν τον πόνο. Με τον καιρό όμως, μάθαμε να τον διαχειριζόμαστε, να τον αντιμετωπίζουμε. Και στην καλύτερη των περιπτώσεων, μάθαμε να διδασκόμαστε από αυτόν. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν, μπορούμε να μάθουμε να διαχειριζόμαστε την Ηρεμία και τη Σιωπή και να ανακαλύψουμε τα αμέτρητα δώρα που μας φέρνουν!

Ας μη φοβόμαστε την "Κενότητα", τη Σιωπή, την Ηρεμία.

Είναι απλώς η αρχή, μία νέα αρχή, με προορισμό την εκδήλωση του Ανώτερου Εαυτού μας. Και αν μας φοβίζουν αυτές οι καταστάσεις ή εάν δεν ξέρουμε πως να τις διαχειριστούμε, γιατί απλούστατα δεν τις έχουμε συνηθίσει, ας αναζητήσουμε ανθρώπους-συνοδοιπόρους στην Ηρεμία και στην Κενότητα, που έχουν ανακαλύψει τα Δώρα αυτά και μπορούν να μας βοηθήσουν να τα ανακαλύψουμε και εμείς.

Η ανάρτηση αυτή όμως, δεν αφορά μόνο τους "εθισμένους στον πόνο" ανθρώπους και την προσπάθειά μας να κατανοήσουμε το γιατί συμβαίνει αυτό, είτε συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους, είτε σε συνανθρώπους μας.

Αφορά και κάτι ακόμα: τις καταστάσεις στις οποίες το "δράμα" των εθισμένων ανθρώπων, αρχίζει να μας *αγγίζει* και να μας βάζει μέσα στη δίνη του.

Ας μη φοβόμαστε να απομακρυνθούμε από τους "εθισμένους" ανθρώπους, εάν αυτό χρειάζεται. Θα είμαστε εκεί για όταν μας ζητήσουν βοήθεια, αλλά πολλές φορές, ο εθισμός τους είναι τόσο δυνατός, που ίσως καταλήξουμε να μας "ρουφήξει" μέσα του.
Και η αντίσταση, είναι μία πολύ δύσκολη μάχη.

Χρειάζεται να είμαστε Θαρραλέοι!

Ειδάλλως, κινδυνεύουμε να.. εθιστούμε σε ένα δικό μας δράμα, που θα βρίσκεται μέσα στο δικό τους δράμα. Ας το συλλογιστούμε αυτό. Είναι όμως πολύ σημαντικό, το μην τους κρίνουμε, να μην προσπαθήσουμε να τους "τιμωρήσουμε" επειδή μας "έμπλεξαν" σε όλο αυτό και κυρίως, να μην προσπαθήσουμε να τους *σώσουμε*. Μπορούμε να προσπαθήσουμε, με όμορφο τρόπο και Ευγένεια, να τους δώσουμε λίγη τροφή για σκέψη, όμως αν δούμε ότι αντιστέκονται και αντιδρούν σε κάθε τι που λέμε ή κάνουμε, τότε οφείλουμε να υποχωρήσουμε. Οι Φύλακες του Κάρμα, μας προειδοποιούν. Τότε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τους στέλνουμε κάθε στιγμή όλη μας την Αγάπη.

Ας μη φοβόμαστε να απομακρυνθούμε, εάν αυτό καταστεί ανάγκη. Εάν η εσωτερική μας ηρεμία, η εσωτερική μας ειρήνη, διακυβεύονται.

Ίσως, η απομάκρυνσή μας, να είναι το κλειδί που χρειάζεται εκείνη τη στιγμή.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥