Ας υποθέσουμε ότι όλη μας τη ζωή, ζούμε μέσα σε ένα δωμάτιο. Το δωμάτιο αυτό έχει να καθαριστεί πολύ καιρό. Παχύ στρώμα σκόνης έχει κατακαθίσει παντού, σε κάθε έπιπλο, αντικείμενο, κ.λπ. Στο δωμάτιο αυτό, δεν εισέρχεται φως απ' έξω, μιας και τα παραθυρόφυλλά του είναι αν όχι εντελώς κλειστά, ελάχιστα ανοιχτά. Τα τζάμια των παραθύρων, επίσης κλειστά, με αποτέλεσμα να μην εισέρχεται ούτε αέρας.

Και εμείς, μένουμε σε αυτό το δωμάτιο. Λόγω της έλλειψης φωτός, δεν βλέπουμε τη σκόνη. Παρόλα αυτά, έχουμε τακτοποιήσει τα αντικείμενα του χώρου μας με τέτοιον τρόπο, που έχουμε την αίσθηση ενός καθαρού και τακτοποιημένου δωματίου.

Ας υποθέσουμε ακόμα ότι, όσο βρισκόμαστε μέσα σε αυτό το δωμάτιο, αποφασίζουμε εν μέσω άλλων, να ασχοληθούμε με τον Διαλογισμό και την Προσευχή. Κάθε φορά που ασχολούμαστε λοιπόν, νιώθουμε ήρεμοι, ανάλαφροι, ήσυχοι.

Και ξαφνικά, ένα πρωί, ανοίγουμε τα μάτια μας και αντικρίζουμε κάτι συγκλονιστικό.

Τα παράθυρα του δωματίου μας είναι ορθάνοιχτα, τόσο τα παραθυρόφυλλα, όσο και τα τζάμια. Άπλετο Φως μπαίνει μέσα και φωτίζει ακόμα και την πιο μικρή και απόμερη, σκοτεινή γωνία του δωματίου μας.

Τότε, συγκλονιζόμαστε. Ξαφνικά βλέπουμε όλη τη σκόνη που υπάρχει στο δωμάτιό μας. Είναι παντού! Στα έπιπλα, στο πάτωμα, στα ρούχα μας, στα αντικείμενα, ακόμα και επάνω μας!

Και σα να μην έφτανε αυτό, ξάφνου ο αέρας έξω δυναμώνει υπερβολικά και με το παράθυρο ορθάνοιχτο, παρασέρνει τα πάντα με κυριότερο, τη σκόνη. Η σκόνη του χώρου απλώνεται παντού και ξαφνικά, ένα νέφος σκόνης έχει δημιουργηθεί και δυσκολευόμαστε μέχρι και να αναπνεύσουμε!

Τότε, τρέχουμε πανικόβλητοι να κλείσουμε το παράθυρο. Η ταραχή μας, είναι απίστευτη! Αφού κλείσαμε το παράθυρο λοιπόν και το δωμάτιο επανήλθε στην αρχική του κατάσταση, αρχίζουμε να διαλογιζόμαστε, προκειμένου να κατευναστεί η ταραχή μας.

Συλλογιζόμενοι το θέαμα που αντικρίσαμε, αντιλαμβανόμαστε την πραγματική φύση του δωματίου μας και όντας ήρεμοι πλέον, ξεκινάμε να το καθαρίσουμε απ' άκρη σ' άκρη. Αυτός ο καθαρισμός όμως, θα διαρκέσει πάρα πολύ και στην πραγματικότητα, δεν θα τελειώσει ποτέ. Απλώς, απ' τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί ο πρώτος και δυνατός καθαρισμός, θα έχουμε συνεχώς το νου μας για τυχόν "νέα σκόνη" και για τυχόν σημεία τα οποία δεν είδαμε και τα προσπεράσαμε και παραμένουν εκεί, περιμένοντας να καθαριστούν.

Κάποια στιγμή όμως, μία σκέψη θα περάσει από το νου μας:

"Λες να είναι έτσι και το υπόλοιπο σπίτι;;"

Δειλά δειλά ανοίγουμε την πόρτα του δωματίου μας, στο οποίο ήμασταν κλεισμένοι όλη μας τη ζωή και βλέπουμε κάτι εκπληκτικό: το Σπίτι στο οποίο βρίσκεται το δωμάτιό μας, περιλαμβάνει αναρίθμητα δωμάτια! Σε κάποια από αυτά, οι πόρτες είναι ανοιχτές και βλέπουμε ότι μέσα, επικρατεί.. χάος. Σε κάποια άλλα, οι πόρτες είναι κλειστές, όμως παρατηρώντας προσεκτικά, βλέπουμε σημάδια σκόνης και φθοράς στις πόρτες.

Δοκιμάζουμε να μπούμε μέσα, όμως μάταιη προσπάθεια. Ακόμα και σε αυτά με τις ανοιχτές πόρτες, ενώ μπήκαμε και αντικρίσαμε μία παρόμοια κατάσταση με του δικού μας δωματίου, οι ένοικοί τους δεν μας πίστευαν.

Αρχίζουμε και προσευχόμαστε να συνειδητοποιήσουν και να αντιληφθούν ότι, τα δωμάτιά τους, βρίσκονται σε μία "άσχημη" κατάσταση.

Ο καιρός περνάει και οι προσευχές μας συνεχίζονται. Παράλληλα, έχουμε συναντήσει κάποιους ακόμα ενοίκους, οι οποίοι είχαν αντιληφθεί την κατάσταση του δωματίου τους και προσφερθήκαμε να τους βοηθήσουμε, εάν και με όποιον τρόπο χρειαζόντουσαν οι ίδιοι. Και φυσικά, συναντήσαμε άλλους περιπλανώμενους, που βρισκόντουσαν στην ίδια θέση με εμάς και "ενώσαμε τις δυνάμεις μας".

Με όλα αυτά όμως έχουμε ξεχάσει ότι και το δικό μας δωμάτιο, συνεχίζει να μαζεύει σκόνη.

Παράλληλα, πιστέψαμε ότι η σκόνη που πρωτοαντικρίσαμε, ήταν το μοναδικό στοιχείο στο χώρο μας. Πέραν αυτού όμως, ενδέχεται να υπήρχε και κάτι ακόμα. Επιστρέφουμε στο δωμάτιό μας και με τρόμο συνειδητοποιούμε ότι, υγρασία και μούχλα έχουν ποτίσει τους τοίχους και τα πατώματα, με αποτέλεσμα να διαβρώνονται από μέσα.

Αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε ακόμη πολλή δουλειά να κάνουμε.

Και κάποια στιγμή, φτάνουμε σε μία ακόμα συνειδητοποίηση: Είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με το δωμάτιό μας και η κατάστασή του, μας επηρεάζει κάθε στιγμή, όπου και αν βρισκόμαστε.

Και τότε, αρχίζουμε να χτίζουμε μια ισορροπία:

Προσέχουμε το δωμάτιό μας να είναι καθαρό και σε υγιή κατάσταση, κάθε στιγμή. Και παράλληλα, προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους υπόλοιπους ενοίκους του σπιτιού να το αντιληφθούν και να κάνουν το ίδιο, για τα δικά τους δωμάτια. Πάντα όμως με όμορφο τρόπο και πάντα συνδυάζοντας την προσευχή μας με πράξεις.

Οι Υποστάσεις μας λοιπόν, είναι σαν αυτό το δωμάτιο. Είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, ο οποίος όχι μόνο καθορίζει τον εξωτερικό μας, αλλά επηρεάζει και τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Διότι το Σπίτι με τα αναρίθμητα δωμάτια, είναι η Ανθρωπότητα, ο Ένας Άνθρωπος, που απαρτίζεται από όλους τους ανθρώπους. Είμαστε τμήματα του Ενός Ανθρώπου, είμαστε ο Ένας Άνθρωπος.

Με τον Διαλογισμό και την Προσευχή ζητάμε από το Σύμπαν να "φωτίσει" τόσο εμάς, όσο και τους Αδελφούς και τις Αδελφές μας. Όμως αυτή η φώτιση, δεν καθαρίζει αυτόματα το δωμάτιό μας, τον εσωτερικό μας κόσμο. Το Φως εισέρχεται για να μας δείξει τα σημεία που χρειάζεται να θεραπεύσουμε. Η θεραπεία τους όμως, είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη.

Όσον αφορά τον αέρα, είναι οι διάφορες καταστάσεις της ζωής, οι οποίες πυροδοτούν τα κενά μέσα μας. Δεν γίνεται όμως με την παραμικρή κατάσταση να ταραζόμαστε και να κλονιζόμαστε. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτό, είναι η συνεχής ενασχόληση και διεύρυνση της Αυτογνωσίας μας. Όσο πιο καθαρό το δωμάτιό μας, τόσο λιγότερη σκόνη θα σηκώνεται με τα παροδικά ρεύματα αέρα και τόσο λιγότερη η "ενόχλησή" μας.

Δεν μπορούμε, επίσης, να προσευχόμαστε για την ανθρωπότητα, έχοντας αφήσει στην άκρη τη συνειδητή θεραπεία του Εαυτού μας και τη διεύρυνση της Αυτογνωσίας μας, όμως ούτε μπορούμε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τον Εαυτό μας, παραμερίζοντας την Ανθρωπότητα. Αυτά τα δύο πάνε χέρι-χέρι και βοηθάνε το ένα το άλλο. Γι αυτό και η ισορροπία μεταξύ τους, είναι άκρως σημαντική. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο, ενώ με μόνο το ένα και χωρίς το άλλο, οδηγούμαστε σε μονοπάτια επικίνδυνα και εγωιστικά.

Και ο "τρίτος της παρέας", είναι η Πράξη.

Με τη συμμετοχή μας στα κοινά, με το να γινόμαστε το παράδειγμα μέσα στην καθημερινότητά μας, με την έμπρακτη Προσφορά στους συνανθρώπους μας, κ.ο.κ.

"Αυτογνωσία-Προσευχή-Πράξη".

Το κάθε ένα από αυτά ξεχωριστά, έχει την δική του "δύναμη". Όμως μόνο η αρμονική και ισορροπημένη συνύπαρξή τους είναι σε θέση να φανερώσει το μεγαλείο της Δύναμης αυτής.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥