Μία από τις σημαντικότερες διακρίσεις που χρειάζεται να υπάρχει όχι μόνο στον Μαθητή, αλλά σε όλους τους ανθρώπους (αν και η αλήθεια είναι ότι, όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε Μαθητές;), είναι η διάκριση στο πότε ένας Συμβιβασμός οδηγεί σε καταπίεση και πότε σε εξέλιξη.
Συμβιβασμός είναι η διευθέτηση με διαιτησία ή συγκατάθεση που όμως επέρχεται με αμοιβαίες υποχωρήσεις – ή αμφοτερόπλευρος μετριασμός ακραίων αξιώσεων ή δικαιωμάτων που καταλήγουν σε «συμφωνία».
Όταν ένας συμβιβασμός γίνεται εν γνώσει μας, μέσω συνειδητής εξέτασης μιας κατάστασης και αποδοχής των αλλαγών που θα φέρει, έχουμε Εξέλιξη.
Όταν ένας συμβιβασμός γίνεται βεβιασμένα και έχει τις ρίζες του στο Φόβο, έχουμε Καταπίεση.
Ας ξεκινήσουμε τη χαρτογράφηση της έννοιας του Συμβιβασμού, με ένα παράδειγμα. Ένα παράδειγμα προερχόμενο από την ίδια την καθημερινότητα της Ανθρωπότητας και που όλοι μας έχουμε κάποτε βιώσει:
Συμβιβασμός μεταξύ δύο ανθρώπων σε μία ερωτική σχέση.
(Το παρακάτω παράδειγμα το συναντάμε φυσικά και σε άλλου είδους σχέσεις. Φιλικές, επαγγελματικές, οικογενειακές, κ.ο.κ.)
Έστω ότι δύο άνθρωποι έχουν συνάψει ερωτική σχέση. Οι 2 αυτοί άνθρωποι διαφέρουν σε πολλά σημεία και εκδηλώνουν ορισμένα διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά, αποδεικνύονται "βλαβερά" και διακυβεύουν το μέλλον της σχέσης τους. Μία συζήτηση λαμβάνει χώρα και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, το Χ και το Ψ χαρακτηριστικό που εκδηλώνει ο καθένας τους, πρέπει να αλλάξει, προκειμένου να επέλθει αρμονία και ισορροπία μεταξύ τους. Τότε, καλούνται να εξετάσουν συνειδητά και με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό τους, ο καθένας το χαρακτηριστικό του που προτείνεται να αλλαχθεί.
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει, είναι κατά πόσο η αλλαγή αυτού του χαρακτηριστικού τους που ζητείται, είναι βάσιμη, υγιής. Και εδώ, χρειάζεται να υπάρχει Διάκριση, διότι είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει αντικειμενικότητα και εκτός αυτού, το Εγώ θα αντιδράσει:
"Γιατί να αλλάξω; Σιγά που θα αλλάξω, να αλλάξει αυτή/ος". Έτσι, ο Συμβιβασμός δεν τίθεται καν σαν θέμα και σύντομα, έρχεται η Ρήξη.
Η Ψυχή όμως θα πει:
"Μήπως έχει δίκιο; Μήπως το Χ χαρακτηριστικό μου είναι βλαβερό;"
Στην 1η περίπτωση, δεν υπάρχει κάτι περαιτέρω προς ανάπτυξη. Η Άρνηση, κυριαρχεί.
Στην 2η περίπτωση, ακολουθείται η προτροπή της Ψυχής και ο συμβιβασμός, η εξέλιξη, είναι προ των πυλών.
Όμως αυτές οι 2 περιπτώσεις, αυτές οι 2 επιλογές, δεν είναι οι μοναδικές. Γιατί βαθιά κρυμμένη μέσα σε αυτή την κατάσταση, βρίσκεται μία παγίδα:
Η παγίδα του Φόβου.
Και είναι ο Φόβος που οδηγεί σε μία 3η περίπτωση: το "Φαινομενικό/Ψευδή Συμβιβασμό" .
Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο ένας από τους δύο, δεν πέφτει στην παγίδα του Φόβου και ακολουθεί το μονοπάτι που του υπέδειξε η Ψυχή του. Με επίγνωση των αλλαγών που πρόκειται να βιώσει και με τις όποιες δυσκολίες προκύψουν αρχικά, αρχίζει να επεξεργάζεται μέσα του το Χ χαρακτηριστικό, προκειμένου να το αλλάξει, να το μετουσιώσει. Αυτός ο Άνθρωπος, επέλεξε την Εξέλιξη.
Ο δεύτερος όμως, ας υποθέσουμε ότι έπεσε στην παγίδα του Φόβου.
Παρακινούμενος από Φόβο (Φόβο της Απώλειας, Φόβο της Εγκατάλειψης, Φόβο της Μοναξιάς, κ.ο.κ.), επιλέγει να αφήσει πίσω του το Ψ χαρακτηριστικό του. Πιστεύει ότι επιλέγει το Συμβιβασμό και την Εξέλιξη. Στην πραγματικότητα όμως, επιλέγει το Φαινομενικό Συμβιβασμό.
Και είναι αυτός ο Φαινομενικός Συμβιβασμός που οδηγεί στην Καταπίεση.
Διότι σε αυτή την περίπτωση, συμβιβαζόμαστε από Φόβο. Συμβιβαζόμαστε από Ανασφάλεια. Δεν έχουμε επιλέξει συνειδητά να αλλάξουμε, δεν έχουμε καν εξετάσει εάν πράγματι χρειάζεται να αλλάξουμε το όποιο χαρακτηριστικό μας.
Και κάπως έτσι, γεννιέται η Καταπίεση.
Στην καταπίεση, βιώνουμε άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα, μια κατάσταση η οποία δεν μας αρέσει. Καλούμαστε να συμβιβαστούμε με κάποια πράγματα, μα ούτε αυτό μας αρέσει. Μπροστά στο Φόβο όμως, αυτή μας η δυσαρέσκεια κρύβεται βαθιά μέσα μας, σχεδόν χάνεται.
Ας μην ξεχνάμε όμως αυτό που συνεχώς πρέπει να θυμόμαστε, κάθε στιγμή, όπου και αν είμαστε, ό,τι και αν κάνουμε, ό,τι και αν βιώνουμε:
Όλα είναι Ενέργεια.
Και η Ενέργεια δεν χάνεται.
Εάν υπομένουμε την καταπίεση που βιώνουμε εσωτερικά, λόγω ενός συμβιβασμού, όμως το παρουσιάζουμε ως ευχάριστη αποδοχή και κατά συνέπεια, εξέλιξη, φαινομενικά μπορεί να "ξεγελάμε" τους συνανθρώπους μας, ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Όμως η Ενέργεια δεν κρύβεται. Η καταπίεση που βιώνουμε, η Ενέργεια που εκπορεύεται από αυτή την καταπίεση, συσσωρεύεται. Και μπορεί αρχικά να μη την αισθανόμαστε, όμως είναι εκεί.
Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί άνθρωποι ξαφνικά, μία μέρα, "κάνουν μπαμ".
Η Ενέργεια ούτε χάνεται, ούτε κρύβεται.
Ας είμαστε προσεκτικοί. Ας μάθουμε να διακρίνουμε πότε συμβιβαζόμαστε-καταπιεζόμαστε και πότε συμβιβαζόμαστε-εξελισσόμαστε.
Ο συμβιβασμός δεν είναι κάτι κακό, αντιθέτως. Δείχνει ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, εξέλιξης, μέσα μας. Δείχνει ότι είμαστε ανοιχτοί στο να δουλέψουμε και να προσπαθήσουμε για μία κατάσταση.
Μα ας γίνει αυτός μας ο Συμβιβασμός εποικοδομητικός. Ας εργαστούμε μέσα μας, ώστε να μας οδηγήσει σε περαιτέρω εξέλιξη και όχι σε καταπίεση.
Προσοχή όμως. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμβιβαζόμαστε συνεχώς και με τα πάντα.
Κάποιες φορές, ο συμβιβασμός που θα κληθούμε να κάνουμε, ενδέχεται να μην προέρχεται από αγνές προθέσεις/προτροπές των συνανθρώπων μας, αλλά από εγωιστικές.
Επιπροσθέτως, στο συμβιβασμό υπάρχουν υποχωρήσεις, όμως και εδώ χρειάζεται διάκριση ως προς το πότε μία υποχώρηση, μια αλλαγή ενός χαρακτηριστικού μας είναι υγιής και πότε όχι.
Και το να νιώσουμε καταπίεση, επίσης δεν είναι κακό. Όπως επίσης δεν είναι κακό το να έλθει Ρήξη σε μία σχέση, λόγω μη-συμβιβασμού.
Γι' αυτό είναι τόσο αναγκαία και σημαντική η ανάπτυξη της συγκεκριμένης Διάκρισης.
Ας πορευόμαστε κάθε στιγμή με Εγρήγορση και με Επίγνωση, συνειδητά, προχωρώντας όλο και περισσότερο στο μονοπάτι της Αυτογνωσίας μας.
Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥
Διαβάστε επίσης: Ας Μοιραστούμε την Απόσταση