Πολλές φορές και όντας στο μονοπάτι της Μαθητείας, της Προσφοράς, της Εξέλιξης, παρατηρούνται περίοδοι κατά τις οποίες η ενασχόληση με τα πνευματικά ζητήματα φαίνεται μειωμένη έως και απούσα, από την καθημερινότητά μας. Μια αίσθηση ότι βαδίζουμε μεταξύ 2 κόσμων: μια γήινη καθημερινότητα από τη μία και μία πνευματική ζωή από την άλλη.
Είναι όμως πράγματι δύο διαφορετικοί κόσμοι; Ή μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να βιώνουμε αυτούς τους δύο κόσμους μαζί, να βιώνουμε δηλαδή μια πνευματική καθημερινότητα;
Είναι ένα θέμα το οποίο ακούμε συχνά να εκφράζεται ως ανησυχία, τόσο από "εμάς", όσο και από συνανθρώπους μας.
Ο καλύτερος τρόπος για να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα, κατά την ταπεινή μας άποψη μας, θεωρήσαμε ότι είναι με το να ξεκινήσουμε περιγράφοντας το πώς το βιώνουμε εμείς οι ίδιοι, σε σχέση με το γραπτό μας λόγο (και όχι μόνο).
Παρατηρούμε ανά διαστήματα ότι δεν καταφέρνουμε να αποτυπώσουμε νέες σκέψεις μας, νέους συλλογισμούς μας, κ.ο.κ.
Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους, μα ένας είναι ο βασικότερος και θεωρούμε ότι αξίζει να τον αναπτύξουμε, καθότι ενδέχεται πολλοί από εμάς να το έχουμε βιώσει και όπως έχουμε πει, η αίσθηση ότι σε κάτι που βιώνουμε δεν είμαστε "μόνοι", είναι αρκετή για να μας δώσει κουράγιο και δύναμη.
Το κάθε τι που αποτυπώνεται σε μορφή κειμένων, έρχεται.. σε μία στιγμή. Σαν καθοδήγηση, χωρίς σκέψη και όταν αυτή η στιγμή έρθει, κανένα εμπόδιο δεν είναι αρκετά δυνατό για να την εμποδίσει.
Μα υπάρχουν περιόδοι κατά τις οποίες οι Μούσες δεν μας επισκέπτονται.
Αρχικά αυτό αποτελούσε μέρος μεγάλου προβληματισμού και το συζητούσαμε συνεχώς, αναζητώντας τα αίτια. Μέχρι που μία ημέρα, μία Αδελφή μας συνειδητοποίησε ότι ακόμα και η έλλειψη καθοδήγησης προς γραπτό λόγο, αποτελούσε καθοδήγηση.
Το Σύμπαν μας έλεγε ‑και ακόμα μας λέει- ότι την εκάστοτε περίοδο "ξηρασίας", καλούμαστε να συμμετέχουμε πιο έντονα και πιο δραστήρια στη γήινη καθημερινότητα. Όλη μας η προσοχή, θα πρέπει να εστιαστεί στις γήινες υποθέσεις (δουλειά, οικογένεια, υποχρεώσεις) , πάντα όμως με μία στάση πνευματική, στάση Αγάπης, απέναντι σε όλα όσα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Το Σύμπαν μας προσκαλούσε σε μία πνευματική καθημερινότητα.
Έτσι, αρχίσαμε να παρατηρούμε αυτό το φαινόμενο.
Σε περιόδους στις οποίες η γήινη καθημερινότητά μας μάς ζητούσε περισσότερα, κάτι μας ωθούσε σε μία αποκλειστική ενασχόληση με το εκάστοτε θέμα.
Για 2, 3, 5 μήνες, μπορεί να μην είχαμε μελετήσει καθόλου. Μπορεί να μην είχαμε κάνει καμία συζήτηση πνευματικού περιεχομένου, καμία συνάντηση σχετικά με την πνευματική πορεία ή το το οτιδήποτε σχετικό.
Αυτό φυσικά μας έφερνε βαθιά μελαγχολία και θλίψη. Πολλοί από εμάς αισθανόμασταν ότι κάναμε κάτι λάθος, ότι εμείς ευθυνόμαστε για αυτή την έλλειψη "πνευματικής ζωής".
Μέχρι που θυμηθήκαμε 2 πράγματα:
1. Σκοπός δεν είναι η απομόνωσή μας από τα γήινα, από τα κοινά, μα η όλο και πιο έντονη συμμετοχή μας μέσα σε αυτά.
2. Η ιστορία του Θρύλου του Τέταρτου Μάγου. Ένα βιβλίο το οποίο συνιστούμε προς μελέτη. Παραθέτουμε την περιγραφή του:
«Ο Τέταρτος Μάγος υπήρξε αδελφικός σύντροφος των γνωστών εκείνων τριών Μάγων που επισκέφθηκαν τον Ιησού στην Βηθλεέμ. Χάνοντας το ραντεβού που είχε μαζί τους και γνωρίζοντας την γέννηση του Ιησού, αρχίζει να τους αναζητά εναγωνίως. Όμως, η μοίρα του επιφύλαξε άλλη τύχη και λίγο πριν τον θάνατό του, ανακαλύπτει ότι αυτό που τόσο ποθούσε βρισκόταν καθημερινά μέσα του.»
Έτσι, η μελαγχολία και η θλίψη άρχισε να γίνεται λιγότερο αισθητή. Προχωρούσαμε στην καθημερινότητα της εκάστοτε περιόδου όλο και πιο "ανάλαφρα", πάντα όμως με γνώμονα την Υπηρεσία και την Προσφορά, το Κοινό Καλό και μία στάση Αγάπης απένατι σε όλους και σε όλα.
Και τελικά ερχόταν η στιγμή κατά την οποία η Έμπνευση μας πρόσφερε το γλυκό άγγιγμά της, ο γραπτός μας λόγος άνοιγε και πάλι και η καθημερινότητά μας αναδιαμορφωνόταν για ακόμη μία φορά.
Και είναι σε αυτές ακριβώς τι στιγμές που βλέπουμε να επιβεβαιώνεται αυτό που δεκάδες Διδάσκαλοι μας άφησαν πίσω σαν "οδηγία":
Μπορεί η Προσωπικότητα να ασχολείται με φαινομενικά "άσχετα", γήινα θέματα, όμως το Πνεύμα εκπαιδεύεται, μαθαίνει, εξελίσσεται. Και με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβανόμαστε μια νέα κατάσταση, την πνευματική καθημερινότητα.
Μέσα λοιπόν από αυτές τις σκέψεις, αυτούς τους συλλογισμούς, βλέπουμε ότι δεν είναι κακό το να βιώνουμε περιόδους "πνευματικής ανάπαυσης" ή για να ακριβολογούμε, περιόδους στις οποίες δεν ασχολούμαστε συνειδητά με πνευματικά ζητήματα.
Πάντα όμως να τις βιώνουμε με Διάκριση, Εγρήγορση και χωρίς να επαναπαυόμαστε.
Η Πλάνη προσπαθεί συνεχώς να μας τραβήξει κοντά της.
Η Προσωπικότητα και το Πνεύμα πρέπει να "συνεργάζονται", να συνυπάρχουν αρμονικά και όχι το ένα να καταπιέζει το άλλο. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πρέπει να προσέχουμε τόσο τις επιθυμίες της Προσωπικότητας, όσο και του Πνεύματος και να προσπαθούμε να βρίσκουμε τη Χρυσή Τομή, τη Μέση Οδό.
Ας μην ανησυχούμε κάθε φορά που νιώθουμε την πνευματική μας πλευρά να "μένει πίσω", γιατί στην πραγματικότητα, δεν μένει πίσω. Εκπαιδεύεται. Μα μαζί με το Πνεύμα πρέπει να εξελιχθεί και η Προσωπικότητα, η οποία εξελλίσσεται μέσα στη Ζωή, όχι απ' έξω. Γι' αυτό και χρειάζεται να σταματήσουμε να διαχωρίζουμε την πνευματική ζωή από τη γήινη και να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την Πνευματική Καθημερινότητα.
«Πατώ γερά στη Γη», έλεγε ο Δάσκαλος Ιωάννης.
Πατώ γερά στη Γη.
Μα για να πατήσουμε γερά, πρέπει να την περπατήσουμε. Και για να την περπατήσουμε, πρέπει να είμαστε Εκεί.
Namaste, αγαπημένοι μας Άθρωποι ♥
*Να σημειώσουμε ότι, ενώ η παραπάνω περιγραφή θυμίζει αρκετά την κατάσταση της Σκοτεινής Νύχτας της Ψυχής, δεν πρόκειται για την ίδια κατάσταση. Για τη Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής, θα γίνει ξεχωριστή αναφορά.
Διαβάστε επίσης: Spiritual Cluster