Κάτι μας συμβαίνει και δεν αισθανόμαστε καλά. Νιώθουμε θυμωμένοι, στεναχωρημένοι, απογοητευμένοι, πληγωμένοι, σε αδιέξοδο, κ.λπ. Βιώνουμε, γενικότερα, μια δύσκολη κατάσταση ή ακόμα και μια δύσκολη περίοδο. Εν μέσω αυτής της κατάστασης, αναζητάμε βοήθεια, εσωτερική/ψυχολογική βοήθεια, στήριξη και καθοδήγηση, προκειμένου να αισθανθούμε καλύτερα και να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το όποιο πρόβλημά μας. Προκειμένου να νιώσουμε ανάλαφροι, ήρεμοι, ευδιάθετοι.

Αυτή η αναζήτηση βοήθειας εν μέσω κρίσης είναι εύλογη και πολύ *σωστή*. Όμως παράλληλα, είναι ελλιπής και μπορεί να μετατραπεί σε μία μεγάλη και επικίνδυνη παγίδα.

Πολλές φορές λοιπόν, αποδεικνύεται ότι αυτή η βοήθεια που μας δόθηκε, στην πραγματικότητα δεν βοήθησε. Μέρες, εβδομάδες, μήνες αργότερα, βιώνουμε μία κατάσταση και ξαφνικά, ό,τι είχε εμφανιστεί παλαιότερα σαν "σύμπτωμα", εμφανίζεται και πάλι.
Και η αναζήτηση βοήθειας ξεκινάει και πάλι και εν καιρώ, ένας φαύλος κύκλος δημιουργείται. Ένας φαύλος κύκλος στον οποίο αντιμετωπίζουμε μία εσωτερική, δύσκολη κατάσταση, την ξεπερνάμε και ξαφνικά την αντιμετωπίζουμε ξανά από την αρχή.
Και αυτό μπορεί να διαρκέσει χρόνια, ακόμα και μία ολόκληρη ζωή!

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Γιατί πολύ απλά έχουμε μάθει να αναζητάμε βοήθεια μόνο όταν δεν είμαστε καλά. Μόνο όταν βρισκόμαστε εν μέσω δοκιμασιών στη ζωή μας, εν μέσω δυσχερών καταστάσεων.

Όταν είμαστε κρυωμένοι, αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα: τον πυρετό, το βήχα, και ό,τι άλλο υπάρχει. Όταν δεν είμαστε κρυωμένοι όμως, τι κάνουμε;

Κάποιος θα πει "τίποτα. Αφού δεν είμαστε κρυωμένοι, τι να κάνουμε;". Κι όμως, κάτι κάνουμε.
Φροντίζουμε τον εαυτό μας στην καθημερινότητά μας, ώστε να μην κρυολογήσουμε. Φροντίζουμε (για) τη σωματική μας υγεία.

Το ίδιο λοιπόν οφείλουμε να κάνουμε και για την ψυχική μας υγεία, η οποία είναι πολύ πιο καταπονημένη και εύθραυστη από τη σωματική και τις περισσότερες φορές, υπεύθυνη για αυτή.

Χρειάζεται να αναζητάμε ψυχολογική βοήθεια, καθοδήγηση, θεραπεία του εσωτερικού μας εαυτού, όπως θέλει ας το αποκαλέσει ο καθένας, όχι μόνο όταν δεν είμαστε καλά, αλλά και όταν είμαστε.. στα καλύτερά μας.

Ποια η διαφορά;

Στην πρώτη περίπτωση, αυτό που αντιμετωπίζεται είναι το "σύμπτωμα", ενώ στη δεύτερη, το αίτιο, η ρίζα του συμπτώματος. Αν δεν εξαλειφθεί η ρίζα, τα συμπτώματα θα εκδηλωθούν ξανά.

Κάθε φορά που βρισκόμαστε εν μέσω "καταιγίδας", ας προσπαθούμε να καταγράφουμε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, πιθανές ενοχλήσεις, τα πάντα. Κάθε τι που εμφανίζεται. Και μόλις η καταιγίδα κοπάσει και ηρεμήσουμε, τότε ας δούμε τα όσα καταγράψαμε και ας τα μελετήσουμε. Με τις σημειώσεις μας αυτή τη φορά, ας ζητήσουμε και πάλι βοήθεια.
Και με αυτά, είτε μόνοι, είτε με καθοδήγηση από συνανθρώπους μας (όπου και όποτε αυτή χρειάζεται), ξεκινάμε ένα νέο εσωτερικό ταξίδι, με μοναδικό σκοπό την εύρεση αυτής της ρίζας.

Ας οπλιστούμε με Θάρρος, γιατί στο μονοπάτι αυτό, υπάρχουν πολλές Σκιές και Φόβοι που θα εμφανιστούν μπροστά μας.
Ας οπλιστούμε με Θέληση και Εσωτερική Πειθαρχία, γιατί οι περισπασμοί θα είναι συνεχώς τριγύρω μας.
Ας οπλιστούμε με ταπεινότητα αντί εγωισμού, γιατί θα χρειαστεί να αποδεχθούμε/παραδεχθούμε κάποια πράγματα μέσα μας.
Ας οπλιστούμε με επιμονή και υπομονή, γιατί το ταξίδι αυτό, είναι ένα ταξίδι εφ' όρου ζωής.

Και αυτό το ταξίδι, δεν είναι άλλο, από το ταξίδι της Αυτογνωσίας. Η εσωτερική δουλεία σχετικά με την Αυτογνωσία μας λοιπόν, είναι κάτι που χρειάζεται να γίνεται σε καθημερινή βάση και όχι μόνο όποτε δεν αισθανόμαστε καλά.

Και τότε, όταν αυτή η διαδικασία, όταν αυτό το μονοπάτι της Αυτογνωσίας, θα έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, η στιγμή που θα αρχίσουμε να βλέπουμε τη ζωή μας να αλλάζει ριζικά, θα έχει δώσει τα πρώτα της σημάδια.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

Διαβάστε επίσης: Αυτοβελτίωση, Μια Καταστροφική Διαδικασία